Լեհաստանի հայերը դարեր շարունակ պայքարել են թուրքերի դեմ: Այս մասին ասված է լեհական Nasza Polska պարբերականում հրապարակված հոդվածում: Լեհաստանում հայերն ապրում են շուրջ 7 դար եւ միշտ ոչ միայն հավատարիմ հպատակներ են եղել, այլեւ մեծ հայրենասերներ: Հոդվածում նաեւ նշվում է.
«Մեր երկրում ազգային ինքնության եզակի տեսակ է ձեւավորվել՝ Gente Armenus, Natione Polonus (լատիներենից թարգմանաբար՝ «ազգը՝ հայ, ազգությունը՝ լեհ»): Հայերն օգտվել են ինքնավարությունից եւ կրոնական հանդուրժողականությունից: Նրանց թվում կան արտիստներ, գրողներ եւ բանաստեղծներ, գիտնականներ եւ քաղաքական գործիչներ: Նրանք ծառայել են ե՛ւ որպես զինվոր, ե՛ւ հրամանատար Վառնայում, Խոչիմում, Կամենցե Պոդոլսկում (XV դարի կեսերին, XVII դարի կեսերին եւ 70-ական թվականներին, բոլոր երեք դեպքերում՝ թուրքերի դեմ), իսկ հետո՝ համաշխարհային երկու պատերազմների ժամանակ:
Իսկ լեհական մտավորականության ականավոր ներկայացուցիչների շրջանում բավարար է հիշել Աննա Դումնային (դերասանուհի), Զբիգնեւ Հերբերտին (անգլիական եւ հայկական արմատներով գրող - խմբ.), կոմպոզիտոր Քշիշտոֆ Պենդերեցկուն, Ռոբերտ Մակլովիչին (խոհարարական շոուների հեղինակ, լեհական խոհանոցի քարոզիչ):
Տեղին է հիշել նաեւ այն լեհերի մասին, որոնք համաշխարհային հանրության ուշադրությունն են հրավիրել հայերի կոտորածների ուղղությամբ: Կարելի է հիշել նաեւ ծնունդով Լեհաստանից, իրավաբան Ռաֆայել Լեմկինին, որը հենց Հայոց ցեղասպանության ազդեցությամբ 1933 թվականին հանցագործության նոր ձեւ կազմավորեց՝ մարդկության դեմ հանցագործություն, որի նպատակն էթնիկ, ռասայական կամ կրոնական խմբի ոչնչացնելն է:
Երկրորդ աշխարհամարտից հետո գրող, արեւելագետ եւ թարգմանիչ Բոգդան Գեբարսկին սկսեց ավելի խորությամբ ուսումնասիրել մոռացված հայկական հոլոքոստը: Իր նամակներում նա թուրքական մտավորականությանը կոչ էր անում ճանաչել Ցեղասպանության իրողությունը եւ հայտարարել հետապնդումների զոհերի վերապրած սերունդներին գոնե խորհրդանշական փոխհատուցում տալու անհրաժեշտության մասին»:
