Հարյուր տարի անց Թուրքիան շարունակում է հերքել անհերքելին եւ Սիրիայի իր բազում դաշնակիցների` ամենատարբեր ապստամբների եւ իհարկե` «Իսլամական պետության» հետ միասին, այս անգամ անուղղակիորեն մեկ այլ ցեղասպանություն է իրականացնում: Այս մասին, այսօր՝ ապրիլի 20-ին, Ստրասբուրգում մեկնարկած ԵԽԽՎ լիագումար նիստում իր ելույթում հայտարարել է Հայաստանի պատվիրակության անդամ Արփինե Հովհաննիսյանը:
Ստորեւ ներկայացնում են նրա ելույթը.
«Հարգելի գործընկերներ, Այսօր մեր գործընկեր Սամադ Սեիդովը Բյուրոյի զեկույցի քննարկման ընթացքում ցույց տվեց հայ զինվորի նկար՝ սպիտակ դրոշը ձեռքին: Սա ադրբեջանական պրոպագանդայի կողմից լավ բեմադրված ներկայացում էր: Իրողությունն այն է, որ կոնֆլիկտի ընթացքում ունեցել ենք ադրբեջանական զինվորների հետ կապված իրական բազմաթիվ դեպքեր, սակայն երբեք վեհաժողովը կրկեսի չենք վերածել: Մեկ այլ գործընկեր Ռզայեվը րոպեներ առաջ փաստերի հերթական խեղաթյուրման վառ օրինակ ցույց տվեց այս անգամ իբր մեր կողմից փակ արխիվերի հետ կապված, ինչը իհարկե չի համապատասխանում իրականությանը: Իսկ հիմա թույլ տվեք անցնել իմ ելույթին: Ուղիղ հարյուր տարի առաջ` 1915թ. ապրիլի 24-ին, Կոստանդնուպոլսի հայկական հսկա համայնքի սերուցքը ձերբակալվեց եւ ոչնչացվեց: Դա քսաներորդ դարի առաջին` Հայոց Ցեղասպանության սկիզբն էր: Թվում է` հարյուր տարի անց ոչինչ էլ չի փոխվել: Մենք չմիջամտեցինք նացիստական Գերմանիայում կատարվողին` մինչ պատերազմն ինքը չթակեց մեր դուռը: Ռուանդայում մենք դավաճանեցինք մի ամբողջ ժողովրդի` մինչ դիվանագիտական եզրույթներով խուսափում էինք կոտորածն իր անվամբ կոչելուց: Կամբոջիայի ցեղասպանությունը մենք անգամ չնկատեցինք: Սուդանի պարագայում օգտագործում ենք բառը, որովհետեւ ոճրագործն Արեւմուտքում բարեկամներ չունի: Սիրիայում եւ Իրաքում մենք հետեւում ենք բոլոր ոչ-սուննի փոքրամասնությունների ընթացող ցեղասպանության նորություններին եւ շարունակում ենք դատարկ ու սին հայտարարություններ եւ դատապարտումներ հրապարակել, որոնք որեւէ կերպ չեն կարող կասեցնել նույն այդ փոքրամասնությունների բնաջնջմանն ուղղված մոլի արշավը: Եվ դարձյալ մենք աճպարարում ենք սարսափազդու «Ց»-ով սկսվող բառին հարող այլ բառերի հետ, որովհետեւ եթե հանկարծ համարձակվենք արտաբերել այդ բառը, կզայրացնենք մի կարեւոր դաշնակցի` արյունարբու մի դաշնակցի: Բացի այդ` բառն արտասանելու պատճառով պարտավոր կլինենք միջամտել, իսկ միջամտել մենք չենք ուզում եւ չենք միջամտելու: Եվ քանի որ ոչնչացող փոքրամասնություններին փրկելու հարցում նավթային շահեր մենք չունենք` ցեղասպանությունը շարունակվում է: Հարյուր տարի անց` մենք Եվրոպայում կարծում ենք, որ ավելի լավն ենք, ավելի քաղաքակրթված եւ մեծապես հղկված եւ կարծում ենք թե Երրորդ Ռեյխի օրերն այնքան հեռվում են մնացել … Եվ իհարկե, մենք անչափ սխալ ենք, անչափ մոլորված եւ անչափ կեղծավոր: Հարյուր տարի անց Թուրքիան շարունակում է հերքել անհերքելին եւ Սիրիայի իր բազում դաշնակիցների` ամենատարբեր ապստամբների եւ իհարկե` Իսլամական Պետության հետ միասին, այս անգամ անուղղակիորեն դարձյալ եւ մեկ այլ ցեղասպանություն է իրականացնում: Եվ անում է դա նույն վճռականությամբ, եւ նույն ֆանատիզմով: Մենք հրաշալի գիտենք թե ինչ է եղել այն ժամանակ եւ հրաշալի գիտենք թե ինչ է տեղի ունենում այսօր: Եվ դարձյալ նախընտրում ենք լռությունը` խղճի խոսքից: Մենք նույնն ենք մնացել եւ դրա արդյունքում առավել բարբարոս մի Չորրորդ Ռեյխ է հառնում այսօր քաղաքակրթության բնօրրանում … Հարյուր տարի անց` պարզվում է, որ «Ց»-ով սկսվող բառն ամբողջությամբ արտասանելու համար պետք է կենդանի սուրբ լինել` Հռոմի Պապ, Ֆրանցիսկոս: Բառ, որ բազում եվրոպական պետություններ դեռեւս զգուշանում են արտաբերել: Եվրոպական այն տասնչորս երկրներին, որոնք պաշտոնապես ճանաչել են փաստը եւ արտասանել բառը եւ դրանով հավատարիմ մնացել մարդկային արժեքներին` մենք մեր դրվատանքի խոսքն ենք ուղղում:
«Ցեղասպանությունն» այն բառն է, որ պետք է օգտագործել: Արտաբերելուց սարսափելու փոխարեն մենք պետք է զարհուրենք նրանից` որ հետեւում է այդ լռությանը: Որքան ավելի ենք մենք անտեսում մի ցեղասպանությունը, այնքան ավելի սարսափելի է դառնում հաջորդը: Այո` Հայոց Եղեռնը ցեղասպանություն էր եւ այո’ մենք ապրում ենք նոր ցեղասպանությունների դարաշրջանում: Եվ այո` մենք կրում ենք պատասխանատվություն մեր լռելյայն դիտարկման համար, որ մասնակցության է հավասար, որն էլ իր հերթին` մեկ այլ հանցանք է ինքնին:
Հարյուր տարի անց ճիշտ ժամանակն է` թեեւ ուշացած, վերջ դնելու ամոթալի լռությանը: Եվ այո` հանցավոր անտարբերությանը նույնպես»:
