Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման բարդությունը մի քանի պատճառ ունի: Դրանցից մեկը կարելի է հեշտությամբ նշել՝ ազգայնական հռետորաբանություն: Այս մասին գրել է Արտաքին քաղաքականության հետազոտության ինստիտուտից Քրիստինա Ֆիլիպ-Բլումաուերը՝ հավելելով, որ սպառազինությունների մրցավազքը կարող է խարխլել ամբողջ եվրասիական տարածաշրջանը: Հրապարակման մեջ նշված է.
«Բախումների ինտենսիվության աճը երբեմն համընկնում էր արեւմտյան բարձրաստիճան պաշտոնյաների այցերի հետ: Այդպիսի միջադեպերից մեկը տեղի ունեցավ 2012 թվականին, այն ժամանակվա ԱՄՆ պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնի՝ Հարավային Կովկաս այցի ժամանակ: Դա տեղի ունեցավ նաեւ մարտի վերջին Վաշինգտոնում կայացած միջուկային անվտանգութան գագաթաժողովից հետո:
Ղարաբաղում հակամարտությունը շարունակում է խրամատային պատերազմ մնալ: Իսկ այդ խրամատները կարելի է համեմատել միայն Առաջին համաշխարհայինի խրամատների հետ:
Լեռնային Ղարաբաղում ռեսուրսներ չկան, այն տարանցման տեսանկյունից ռազմավարական նշանակություն չունի:
Հնարավոր է՝ այսօրվա իրադրության մեջ ամենավատն այն է, ինչը Թոմաս դե Վաալը New York Times-ում հրապարակված հոդվածում բնութագրել է այսպես. «Դառը ճշմարտությունն այն է, որ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի առաջնորդները հայտնվել են իրենց սեփական հռետորաբանության ծուղակում՝ իրենց ժողովուրդներին լիարժեք հաղթանակ խոստանալով, որը հնարավոր չէ: Նրանք ստատուս-քվոն օգտագործեցին՝ սեփական լեգիտիմության մասին դժվարին հարցերը շրջանցելու կամ մարդկանց ուշադրությունը սոցիալ-տնտեսական խնդիրներից շեղելու համար»:
Ադրբեջանում խաղաղություն քարոզողներին երկրի թշնամի են հռչակում՝ մեղադրելով հանուն միջազգային դրամաշնորհների երկրի արժեքներին դավաճանելու եւ Հայաստանի ազդեցության տակ ընկնելու մեջ:
Հայաստանում երկու հանրությունների մերձեցման կողմնակիցների թիվը մեծ չէ, եւ նրանց վատ չեն ընդունում: Հիմա երկխոսություն գրեթե չկա:
2014 թվականին Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւը հայտարարեց, որ իր երկրի պաշտպանական բյուջեն երկու անգամ գերազանցում է Հայաստանի ամբողջ բյուջեն: 2014-ին Հայաստանի ՀՆԱ-ն կազմել է 11.64 մլրդ դոլար, իսկ Ադրբեջանինը՝ 75.20 մլրդ: Չնայած դրան, երկու երկրներում էլ ՀՆԱ-ի նկատմամբ պաշտպանական ծախսերի հարաբերակցությունը գրեթե նույնն է. Ադրբեջանում՝ 4.6%, Հայաստանում՝ 4.5%: Դա բավական մեծ ցուցանիշ է. նույն տարում Գերմանիայում այդ ցուցանիշը կազմել է 1.2%, ԱՄՆ-ում՝ 3.3%, ըստ Ստոքհոլմի խաղաղության հետազոտության միջազգային ինստիտուտի տվյալների (SIPRI)»:
