Խոցված ռուսական ռմբակոծիչի միջադեպից հետո Պուտինի եւ Էրդողանի միջեւ սեւ կատու անցավ։ Սակայն թվում է, թե մենք ուր որ է ականատես կլինենք պաշտոնական հաշտեցման, ինչը զարմանալի չէ, քանի որ երկու բռնապետներին էլ միավորում է նման հակաարեւմտյան տրամադրությունը։ Այս մասին գրում է Neue Zuercher Zeitung–ը։
Մոսկվայի եւ Անկարայի վեճը սարքած էր թվում, եւ չնայած երկու կողմից հնչող մարտական հռետորաբանությանը՝ կարելի էր նախապես կանխորոշել, որ ի վերջո կողմերը կոմպրոմիսի կգան։ Այդպես էլ եղավ։
«Ռուսաստանն ու Թուրքիան երբեք դաշնակիցներ չեն եղել։ 1686-1878թթ. երկրների միջեւ 9 անգամ ռազմական հակամարտություններ են ծագել, եւ ամեն անգամ եվրոպական նոր դաշնակիցներով։ Ընդ որում, ցարական Ռուսաստանին հաջողվել էր օսմաններին դուրս մղել Ուկրաինայից, Ղրիմից եւ Կովկասից։ Սակայն արդեն Ղրիմի պատերազմի ժամանակ երկու կայսրությունն էլ մոտ էին փլուզվելուն։ Ռուսաստանին անվանում էին «կավե ոտքերով անիվ», իսկ Թուրքիային՝ «Բոսֆորի հիվանդ մարդ»,– գրում է հեղինակը։
20-րդ դարի սկզբին երկու պետությունն էլ փլուզվեցին, եւ եթե Աթաթուրքը Թուրքիայից եվրոպական պետություն կառուցեց, ապա Լենինը կայսերական Ռուսաստանի փլատակների վրա կառուցեց ԽՍՀՄ–ը, իսկ նրա հաջորդ Ստալինը այն Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո վերածեց մինչեւ ատամները զինված գերտերության։ «ԽՍՀՄ–ը Արեւմուտքին մի մարտահրավերը մյուսի հետեւից էր նետում, իսկ Թուրքիան ընդունվեց ՆԱՏՕ եւ դարձավ հակակոմունիստական վահանի մի մասը։
Այսօր երկու պետությունն էլ միանման քաղաքական գծի են հետեւում։ Այն ժամանակ, երբ Էրդողանն ուզում է քեմալականությունից անցնել իսլամիստական պետության, Պուտինը մտադիր է ամրապնդել իր ազդեցության գոտիները նախկին ԽՍՀՄ տարածքում եւ վերջ դնել արեւմտյան կողմնորոշումներին։ Ռուսաստանն իր հավակնություններն իրականացնում է այսպես կոչված հիբրիդային պատերազմի միջոցով։ Ընդ որում, Ռուսաստանը Թուրքիայի նման կարող է հույս դնել արտասահմանում 5-րդ շարասյան վրա»,– գրում է հեղինակը արտասահմանում ազգային սփյուռքի մասին։
Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի նմանությունը դուրս է գալիս կառավարման ավտորիտար ռեժիմի սահմաններից, շարունակում է հեղինակը։ Թուրքիան Ռուսաստանի պես ոստիկանական պետություն է։ Նրանց առաջնորդները պատրաստ են զոհաբերել իրենց քաղաքացիների բարեկեցությունը եւ անվտանգությունը իշխանությունը պահելու եւ իրենց աշխարհաքաղաքական հավակնությունների համար։
«Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի միջեւ հակաարեւմտյան դաշինքն, ըստ էության, երկու երկրների ձախողված եվրոպականացման շարունակությունն է։ Իհարկե, Թուրքիան դեռ ՆԱՏՕ–ի անդամ է, եւ պետք է ինչ–որ լուրջ բան տեղի ունենա, որ Անկարան երես թեքի դաշինքից։ Բացի այդ, Պուտինն ու Էրդողանը տարակարծիք են Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադի ապագայի հարցում։ Սակայն de facto բռնապետները կարող են ռազմա–քաղաքական միության միջոցով իրենց վերահսկողության տակ վերցնել Սեւ ծովը եւ դառնալ սպառնալիք Եվրոպայի համար»,– եզրափակում է հեղինակը։
