«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. ««Դու գիտե՞ս, ես ինչ փողեր եմ ծախսել։ Դե, կոմունիստներն էլ էին գողանում, բայց մեզ էլ էին թողնում, որ գողանանք: Իսկ սրանք... սրանք անկուշտ են»: Այսինքն՝ խնդիրն այն է, որ բոլորը կարողանան իրենց չափով գողանալ: Առաջ, երբ սեփականությունը «համաժողովրդական» էր, բանվորը գողանում էր, պայմանականորեն ասած, երշիկի մի փայտիկ, իսկ տնօրենը՝ 10-ը՝ երշիկը շատ էր. անթիվ-անհամար, ոչ ոք չէր հաշվում: Այդ 11 երշիկը վաճառվում էր «ձախ» ճանապարհով, եւ բոլորը գոհ էին մնում: Հիմա, երբ հարաբերությունները իբր շուկայական են, սեփականատերը ոչ մեկին թույլ չի տալիս գողանալ: Գողանում է միայն սեփականատերը՝ հարկեր եւ մաքսատուրքեր չմուծելով, բյուջեի, այդ եկամուտներով ապրող մարդկանց հացը կտրելով եւ մեծուփոքր չինովնիկներին տարբեր տեսքի կաշառքներ մուծելով: 

Ճիշտ է՝ հիմա էլ Հայաստանում կան «դասական խորհրդային» հիմնարկներ, որտեղ գոհ են բոլորը, որովհետեւ բոլորը գողանալու հնարավորություն ունեն: Դրանք «լույսի» եւ «գազի» մարդկանց հիմնարկներն են: Ամբողջ անձնակազմը՝ վերեւներից սկսած մինչեւ տեսուչ, ներգրավված են գողության մեջ: Նրանք, ինչպես ասում են, «հանցավոր համաձայնության» են գալիս մեծ քանակությամբ, ասենք, էլեկտրաէներգիա սպառողների հետ եւ «գրում են» փոքր քանակություն՝ համապատասխան «փոխհատուցման» դիմաց: Չնայած ասեմ, որ խիստ իրազեկ մարդկանց տեղեկություններով՝ դա գողության 10 տոկոսն է:

 Գլխավոր խնդիրն այն է, որ մեր հասարակության մտահոգությունը ոչ թե գողությունը վերացնելն է, այլ «արդարաբար» գողանալը՝ այնպես, որ դրա հնարավորությունը բոլորին տրվի: Խնդիրը ոչ միայն «մեթոդոլոգիական» սխալի մեջ է, այլեւ զուտ «տեխնիկական»՝ մեր երկրում քիչ գողանալու բան կա, 25 տարում դա էլ գրեթե սպառվել է: Պետք է մտածել նոր հարստություն ստեղծելու մասին»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում