«Ժամանակ» թերթը գրում է. «Գուցե տարօրինակ հնչի, սակայն ՀՀԿ դպրոցի բացումը, որը ոչ այն է քաղաքական է լինելու, ոչ այն է կուսակցական, խոշոր հաշվով՝ հիշեցնելու է կուսակցությանը հասցված կացնի հարված, որով ՀՀԿ-ն կիսվելու է: Ավելի շուտ՝ կիսվելու է ՀՀԿ պատմությունը: Այն բաժանվելու է մինչեւ դպրոցը եղած շրջանի կամ շրջափուլի եւ դպրոցից հետո եղած շրջափուլի:

Այդ գործընթացը տեղավորվում է Հայաստանում իշխանության ձեւավորման կամ վերադասավորման այն գործընթացի մեջ, համատեքստում, որը սկսել է Սերժ Սարգսյանն ու փորձում է առաջ տանել, եւ որի առավելագույն նպատակը 2018 թվականից հետո որպես վարչապետ մնալն է, իսկ նվազագույնը՝ ՀՀԿ միջոցով ստվերային իշխանություն պահելը եւ կուսակցական համակարգի միջոցով ապակենտրոնացված իշխանական համակարգի վրա ազդեցությունը պահպանելը, դե ֆակտո կառավարելը:

Այդ գործում շատ կարեւոր են ոչ միայն իրավա-քաղաքական, կազմակերպա-կառուցվածքային լուծումները, սերնդափոխության ֆիզիկական կամ ինտելեկտուալ իմիտացիաները, այլ նաեւ հոգեբանական կողմը: Սերժ Սարգսյանը ձեռնամուխ է եղել իր իշխանության ձեւավորմանը, իրեն զգալիորեն ենթակա համակարգի կազմավորմանը: Կստացվի, թե ոչ, հանրությունը թույլ կտա, ի վիճակի կլինի դիմադրել այդ գործընթացին, թե ոչ՝ այլ խնդիր է: Ակնհայտ է, որ Սարգսյանը իր առաջ դրել է այդ խնդիրը եւ փորձում է գնալ անշեղորեն: Ձեւավորել սեփական իշխանություն, որը երկարաժամկետ ռեզերվով ենթակա է իրեն, գործնականում հնարավոր չէ առանց այդ հարցը առնվազն ՀՀԿ մասշտաբով լուծելուն: Իսկ ՀՀԿ մասշտաբով այդ հարցը հնարավոր չէ լուծել առանց հոգեբանական տրանսֆորմացիայի:

Մեծ հաշվով, ներկայիս Հանրապետական կուսակցությունը հիբրիդային է եւ իր մեջ կրում է կամ արտահայտում է Հայաստանի անկախության ամբողջ շրջանի, անցնող 25 տարիների ժամանակագրությունը: Ներկայիս ՀՀԿ-ում մարդիկ են, ովքեր հայտնվել են ՀՀՇ իշխանությունից, պատերազմից, ովքեր ասֆալտի ֆիդայիներ են եղել, սագագողեր, ովքեր քրեական եւ օլիգարխիկ փուլում ձեւավորվածներ են, որոնք ՀՀԿ-ում են հայտնվել Ռոբերտ Քոչարյանի ցանկությամբ, որոնք Սերժ Սարգսյանի համար են ՀՀԿ-ում հայտնվել, զանազան պատեհապաշտներ եւ այլն:

Այսինքն՝ ներկայիս ՀՀԿ-ն Հայաստանի անկախության անցնող 25 տարիների մի խառնամբոխ է, որն առաջնորդվում է ֆիզիկական անվտանգության եւ նյութապաշտության կոդերով: Սակայն այդ ամենի տակ կա նաեւ հոգեբանությունը, եւ քանի որ այստեղ խառնամբոխ է նաեւ հոգեբանական առումով, եւ ամեն մեկը հոգու խորքում իրեն, այսպես ասած, պարտական է համարում մի որեւէ մեկին՝ մեկը Տեր-Պետրոսյանի ժամանակաշրջանին, մյուսը՝ Վազգեն Սարգսյանին, երրորդը՝ Քոչարյանին, չորրորդը՝ Սերժ Սարգսյանին, հինգերորդը՝ Աշոտ Նավասարդյանին կամ Անդրանիկ Մարգարյանին, որոնք ՀՀԿ հիմնադիրներն են, այդ կուսակցության վրա միարժեք գերակայության խնդիրը խորքային առումով լուծելը դառնում է բավականին բարդ:

Սերժ Սարգսյանը 2006 թվականից անդամակցել է ՀՀԿ-ին, Անդրանիկ Մարգարյանի մահից հետո գլխավորել այն, մեծ հաշվով՝ որեւէ լուրջ խնդրի չի բախվել կուսակցությունը կառավարելու հարցում, կուսակցության տարբեր խմբերի հետ լեզու գտնելու հարցում, բայց ՀՀԿ-ն, միեւնույն է, իրենը չէ, եւ ինքն էլ, խոշոր հաշվով, ՀՀԿ-ինը չէ, ու այս հոգեբանական դիսոնանսը հանդիսանում է ենթագիտակցական լուրջ արգելք ու բարդույթ բոլորի համար: Վերջին հաշվով, Սերժ Սարգսյանը ՀՀԿ-ի ներկան է, սակայն ապագան դառնալու համար նա կարիք ունի նախ դառնալ անցյալը: Այլ կերպ ամբողջատիրական համակարգում կառավարել եւ տիրապետել իշխող կուսակցությանը հնարավոր չէ:

ՀՀԿ-ի դպրոցով Սերժ Սարգսյանը փորձում է լուծել հենց ՀՀԿ անցյալը դառնալու խնդիր, եւ այդ իսկ պատճառով դպրոցը բաժանելու է ՀՀԿ կենսագրությունը երկու փուլի, այսպես ասած՝ կտրելու է հոգեբանական թելը ՀՀԿ այն ժամանակաշրջանի հետ, որտեղ Սերժ Սարգսյանը ՀՀԿ համար մեկն էր շատերից, ոչ թե միակը: ՀՀԿ քաղաքական կամ կուսակցական դպրոցի առանցքային, իսկ մեծ հաշվով էլ՝ միակ նպատակը լինելու է կուսակցությունում Սերժ Սարգսյանի «դարաշրջանի» հոգեբանական հարթակ ձեւավորելը՝ այդպիսով կուսակցության կենսագրության երկրորդ կեսն իր անցյալով, ներկայով ու ապագայով կապելով միայն Սերժ Սարգսյանի հետ:

Դա, իհարկե, տեւական գործընթաց է եւ անշուշտ՝ ոչ թե ամիսների, այլ տարիների խնդիր: Բայց Սարգսյանն անկասկած իր ծրագրերը հաշվարկում է հենց այդ ժամանակային կտրվածքով՝ հաջողության գրավականը տեսնելով հնարավորինս հեռու հաշվարկելը»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում