«System of a Down»-ը համաշխարհային հռչակ ունեցող երաժշտական խումբ է:  Խումբը հայտնի է դարձել ոչ միյան յուրահատուկ, չկրկնվող երաժշտության շնորհիվ, այլ նաեւ սուր թեմաների հաշվին, որոնք խմբի անդամները բարձարցնում են իրենց ստեղծագործությունների մեջ:

2012թ. հունիսի 10-ին լույս է տեսել խմբի ֆրոնթմեն, վոկալիստ Սերժ Թանգյանի «Harakiri» երրորդ անհատական ալբոմը, որը երկրպագուներին թանգյանական տաղանդի նոր չափաբաժին է  մատուցում: Իր հայացքների եւ նոր ալբոմի մասին Թանգյանը հարցազրույց է տվել հայտնի «Guitar World» ամսագրին, որը NEWS.am-ը ներկայացնում է որոշակի կրճատումներով.

2010-ին  քո վերջին անհատական ալբոմի ` «Imperfect Harmonies»-ի թողարկումից հետո աշխարհում շատ բան է կատարվել, մասնավորապես` Մերձավոր Արեւելքում «ծաղկեց» «արաբական գարունը», ծնվեց «Գրավիր Ուոլ սթրիթը» շարժումը: «Harakiri»-ն ստեղծելիս ոգեշնչե՞լ են քեզ այդ իրադարձությունները:

Կարծում եմ, ամենը, ինչ տեղի է ունեցել 2011-ին եւ ավելի վաղ, այսպես թե այնպես սնել է իմ երեւակայությունը, եւ դա իր ատացոլումն է գտել այն ամենի վրա, ինչ ես անում եմ, այդ թվում` «Harakiri»-ի: Բայց քանի որ այս ալբոմն ավելի կենսունակ  է լիրիկական առումով, հնարավոր է, որ այն ավելի շատ է ներծծված այդ գաղափարներով:

Եթե դուք լսում եք «Fuck Let's Figure It Out»-ը, ներկայումս վերանվանված` «Figure It Out»-ը, ապա այն փոքր-ինչ երգիծական ձեւով պատմում է, թե ինչպես ֆինանսական էլիտայի գործողությունները հանգեցրին գլոբալ խնդիրների:

Ինչպես արդեն հիշատակեցիք, «Figure It Out» ստեղծագործությունն ի հայտ եկավ անմիջապես ֆինանսական էլիտայի «հանցավորության» հետ կապված իրադարձություններից հետո, որին մեղավոր են համարում 2008թ. ճգնաժամի համար: Ենթադրում եմ, որ դա հասարակության մեջ նաեւ հակակապիտալիստական տրամադրություններ առաջացրեց: Կապիտալիզմն իրականում կենսունակ տնտեսական համակա՞րգ է, թե՞ ԱՄՆ-ը  ինչ-որ չափով ետ է մնացել իրականությունից:

Ըստ իս, ամեն անգամ, երբ ծայրահեղությունների են դիմում այս կամ այն տնտեսական մոդելի ներսում` լինի դա կապիտալիզմ, թե կոմունիզմ, գործում է հակառակ գործողության մեխանիզմ, որը շրջվում է հենց այդ համակագի դեմ:

Քանի որ մենք ապրում ենք կապիտալիստական հասարակարգում, ապա ժողովրդավարության շահերից  նպատակահարմար է ստեղծել հստակ սոցիալական անվտանգության համակարգ:

Չվերահսկվող կապիտալիզմը ամենեւին էլ ժողովրդավարական համակարգ չէ: Վստահ եմ, որ մենք պետք է մեծապես  ժողովրդավարության կողքին լինենք, ոչ թե թափահարենք «կապիտալիզմի դրոշակը»` այն մատուցելով որպես ազգային: Այնպես որ, մենք չպետք է անվերապահորեն ընդունենք այն տնտեսական համակարգը, որի դեպքում ոչ բոլոր մարդիկ են լավ ապրում: Սա ավելի ողջամիտ է:

Դու շոշափեցիր «սոցիալական անվտանգության համակարգի» կառուցման գաղափարը: Սակայն այդ գաղափարը փոքր-ինչ լիարժեք չէ,  քանի որ, իմ կարծիքով, ինչ-որ տեղ բանտերի, կրթության, նաեւ առողջապահության սեփականաշնորհման մասին մտքի է մղում:

Բանտերի դեպքում փորձարկել են, եւ դա բերել է ահավոր հետեւանքների: Մասնավոր հիմունքներով կրթությունը գոյություն ունի եւ ինչ-որ չափով արդարացնում է  իրեն, սակայն չեմ կարծում, թե պետք է մասնավորեցնել ողջ հանրային կրթական համակարգը: Պարզապես պետք է ավելի շատ ներդրումներ անել` աշխարհում կրթության մակարդակով 30-րդ տեղը չզբաղեցնելու համար:

Ինչ վերաբերում  է բժշկությանը… Օբաման «կանաչ լույս» է ստացել ամենուր, եւ ես նրան խորհուրդ կտայի ուշադրություն դարձնել այսպես կոչված  հասարակական բժշկության ինստիտուտի վրա: Դրա փոխարեն նրանք փորձում են սահմանադրականության քարտը խաղարկել: Ես, անկեղծ, չեմ կարողանում հավատալ այս երկրին: Երբեմն դա ինձ ահավոր զայրացնում է, թե որքան է այս ամենը այդքան հետամնաց (fuc*ing backwards):

Ես պարզապես չեմ հասկանում.. Մենք տեսնում ենք մարդկանց, որոնք իրականում տառապում են, նրանք, նրանց երեխաները  չունեն բժշկական ապահովագրություն, իսկ նրանց դեռ հարցնում են, թե ինչու չեն աջակցում Օբամայի` բժշկական ապահովագրության մասին օրենքին: Այդ մարդիկ ասում են «Մենք ազտություն ենք ուզում»: Իսկ ես նստում եւ մտածում եմ «F.... you!»:

Ահա թե ինչու եմ ես կրթությունն այդքան կարեւոր համարում: Ունենալ «չկրթված» ժողովրդավարություն...Եթե իսկապես անկեղծ`երբեմն ավելի լավ է ապրել ներողամիտ եւ մեծահոգի բռնապետի ղեկավարած երկրում, քան հիմար ժողովրդավարության պայմաններում:

Եվ այստեղ երկընտրանք է առաջանում, որը փաստացի հակասում է  ժողովրդավարության էությանը: Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է քվեարկում մարդկանց մեծամասնությունը: Երբեմն մտածում ես, որ նրանց մեծ մասը չպետք է քվեարկելու իրավունք ունենա այնպիսի հարցերում, ինչպես, օրինակ, փոքրամասնությունների իրավունքներն են:

Կարծում եմ, մասնակիորեն դա կառուցվածքային սխալների արդյունք է: Սակայն կարծում եմ, որ մշտապես սխալվելու եմ ժողովրդավարության կողմը, եթե անգամ դա «չկրթված» ժողովրդավարություն է: Խոսելով կրթության մասին, ես նկատի չունեմ ավանդական կրթությունը, խոսքը տգիտության մասին է:

Շատ դեպքերում կորպորացիաները, օտարերկրյա կառավարություններն ավելի շատ իշխանություն ունեն մեր երկրում, քան ես եւ դու: Ահա այդ ճշմարտությունը մենք պետք է մերկացնենք: Մինչեւ առաջ շարժվել փորձելը, մենք պետք է իրական ներկայացուցչական ժողովրդավարություն ստեղծենք:

Ահա թե ինչու այստեղ կրթութունը կարեւոր դեր ունի.  ավելի հեշտ է կառաարել  շուտ վստահող ընտրազանգվածին: Այդ դեպքում մեր ինչի՞ն է պետք ակնհայտ կեղծ պատճառներով պատերազմը:

Հենց դա էլ խնդիրն է:  Կարեւոր չէ` բարիկադի որ կողմում ես դու գտնվում:  Իրականում երկու կողմերն էլ  մինչեւ ականջները խրված են իրենց դոգմատիզմի մեջ` անկարող լինելով բացատրել սեփական մտքերի ընթացքը:

Ճիշտ է, ես այդ հարցում լիովին համակարծիք եմ քեզ հետ: Մարդիկ այնքան են կապված այն վիճակի հետ, որի հետ իրենց նույնականացնում են, որ նույնիսկ չեն կարող ջանք գործադրել եւ հասկանալի բացատրել, ինչուն են զգում հենց այն, ինչ զգում են: