Սեպտեմբերի 6-7-ին լրացավ 1955-ին Ստամբուլում կազմակերպված ջարդերի տարելիցը: Այս առթիվ «Ազգ»-ը գրում է. «Թեեւ այդ ջարդերը պաշտոնապես հույների դեմ էին կազմակերպվել, սակայն դրանք իրականացնելու համար Թուրքիայի ասիական հատվածի գյուղերում, քաղաքներում հավաքագրված ընչաքաղց թուրք խառնամբոխը պետության ընձեռած հնարավորությունը առավելագույնս օգտագործելու մղումով չխնայեց նաեւ հայերին ու հրեաներին: Այսինքն, 1955-ի սեպտեմբերի 6-7-ին Կ. Պոլսո հույների դեմ կազմակերպված ջարդերից հավասարապես տուժեցին պոլսահայերն ու Ստամբուլի հրեաները: Այս փաստը մեկ անգամ եւս ցույց տվեց, որ իթթիհադականների իրավահաջորդ քեմալականները, որոնց շարքերում վխտում էին հայ ազգի դահիճները, ոչ միայն հետամուտ են եղել շարունակելու երիտթուրքերի ցեղասպան քաղաքականությունը հայերի հանդեպ, այլեւ «հայկական» հարցը հայերին իսպառ բնաջնջելու միջոցով լուծելու սկզբունքով են կարգավորել ազգային փոքրամասնությունների հետ պետության հարաբերությունները Քեմալ Աթաթուրքի հիմնադրած ժամանակակից Թուրքիայում»: Պարբերականը գրում է նաեւ, թե թվում էր, որ Եվրոմիությանն անդամակցելու ջանքեր գործադրող Թուրքիայում ժողովրդական շրջանակներն ու առաջադեմ հասարակայնությունը գոնե 55-րդ տարելիցին հակազդեցությամբ կարձագանքի սեպտեմբերի 6-7-ի ջարդերին, իսկ քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունները կդատապարտեն կատարվածը: Մինչդեռ ժողովրդական շրջանակները նախընտրում են պահպանել լռություն: Ինչ վերաբերում է քաղաքացիական հասարակության կազմակերպություններին, ապա սրանք էլ, լինելով խիստ զբաղված հայ-թուրքական հաշտեցմամբ, դատապարտելու ժամանակ չեն գտնում:
