36-ամյա Սուրեն Մելքումյանը Պաշտպանության բանակում ծառայում էր 19 տարի: Որոշել էր՝ ծառայությունն ավարտելուց հետո վրան է խփելու անտառում, գյուղատնտեսությամբ է զբաղվելու:

«Անտառ շատ էր սիրում, ամեն շաբաթ կեսօրից հետո գնում էինք գյուղ, Սուրենը գնում էր անտառ, հաջորդ օրը գալիս գյուղ ու միասին վերադառնում էինք Հադրութ: Ձիեր էր շատ սիրում, որսորդություն»,- պատմում է Սուրենի կինը` Արեւիկը:

Սուրենը ընկերասեր էր, հյուրասեր, սիրում էր վայելել կյանքը, ապրել այսօրվա օրով՝ հիշում է Արեւիկը: «36 տարեկանում հասցրել էր անել այն, ինչ մյուսները 60 տարում չեն անում»: Այսօր էլ Արեւիկը շարունակում է ամուսնու ավանդույթները. տուն մտած բոլոր հյուրերին հյուրասիրելուց հետո է միայն թույլ տալիս հեռանալ, պարտադիր հյուրասիրում է Սուրենի սիրած սպասքով:

Սուրեն Մելքումյանն իր չորս որդիներին դաստիարակում էր զինվորականի խստությամբ, սիրում՝ հոր քնքշությամբ: Որդիները պետք է նշանակված ժամին արդեն քնած լինեին, տղամարդ էին դառնալու հոր օրինակով: Ասում էր՝ դիրքեր եմ բարձրանում, որ երեխաներս ինձանով հպարտանան:

Մեծ որդին` Գրիգորին, սովորում է 8-րդ դասարանում: Դուդուկահար Գրիգորին հոր մահվանից հետո դուդուկին մոտ չի գնում: Փոքր որդին`Հրայրը, չորս տարեկան է: «Հրայրի ծնվելուց Սուրոն Հադրութում էր, ծաղիկներով եկել էր մեզ հիվանդանոցի բակում դիմավորելու: Երեւի տարիքից էր, փոքրին այլ կերպ էր վերաբերում»,- ասում  է Արեւիկը ու հիշում՝ Սուրենն իր ընտանիքը շատ էր սիրում: 

Սուրենենց տան ամեն ինչից բացառիկ սիրով ընտանիքի հոտ է գալիս, դպրոցական առաջին սիրով ստեղծված ամուր  ու ջերմ ընտանիքի:

Սուրենն ու Արեւիկը միասին մանկապարտեզ են հաճախել, հետո դպրոց: Տասներորդ դասարանի ավարտական երեկոյի ժամանակ Սուրենն Արեւիկին ասել է, որ զինվորական է դառնալու, Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտն ավարտելուց հետո ամուսնացել է, Արեւիկի հետ ապրել նախ Մարտակերտում, ապա Հադրութում:

Թե ինչ պայմաններում է զոհվել ամուսինը, Արեւիկը մինչեւ այսօր չգիտի. Սուրենը չորս ընկերների հետ օգնության է գնացել. հինգն էլ զոհվել են: Սուրենի հեռախոսահամարին մի քանի օր ադրբեջանցիներն են պատասխանել, այդ ընթացքում Արեւիկը հույս ուներ, որ ամուսինը թաքնվել է անտառում, որն այնքան սիրում էր ու լավ ճանաչում: Օրեր անց Սուրենի եւ ընկերների մարմիններն ադրբեջանական կողմը հանձնել է հայերին: Հադրութցի մայորին հուղարկավորել են փակ դագաղով հայրենի Տումի գյուղում:

Երիտասարդ տարիքում այրիացած կինը պատկերացնում է՝ ինչ դժվարություններով է մեծացնելու իր չորս տղաներին տան միակ կերակրողին կորցնելուց հետո: Բայց հիմա դրա վրա չի սեւեռվում, դեռ սովորում է ապրել առանց իր Սուրոյի:

Լուսանկարները՝  Արսեն  Սարգսյանի/NEWS.am