Եվրո 2016. Կամ ինչպես են երազանքները իրականանում

Հունիսի 10-ից NEWS.am լրատվական գործակալությունը սկսում է տարվա կարեւորագույն ֆուտբոլային իրադարձության լուսաբանումը Ֆրանսիայից: NEWS.am-ի թղթակից Վերա Մարտիրոսյանը Ֆրանսիայի տարբեր քաղաքներից կներկայացնի ֆուտբոլային տոնի մանրամասները: Իսկ մինչ այդ փոքրիկ պատմություն, թե ինչպես է ֆուտբոլը իրականացնում մարդկանց երազանքները:

Առաջին անգամ Ֆուտբոլի Եվրոպայի առաջնության մասին լսեցի 1992 թվականին, սակայն այն ժամանակ այնքան փոքր էի, որ չէի էլ գիտակցում, թե դա ինչ մրցաշար է, ավելին՝ որ Դանիան սենսացիոն կերպով դարձել է չեմպիոն: Առաջին գիտակից «Եվրոն», որ դիտեցի, 1996-ին էր, Անգլիայում: Այն ժամանակ արդեն ֆուտբոլի սիրահար էի ու ոչ մի խաղ բաց չէի թողնում: Արդեն այդ ժամանակ Հոլանդիայի երկրպագու էի, բայց ինչպես կասեր Հարի Լինեկերը, խաղացին բոլորը՝ հաղթեցին գերմանացիները:

Ծովից ծով ինտերնետ ռոմինգում Ucom-ի հետ
Մինչև սեպտեմբերի 15-ն օգտվեք շարժական ինտերնետից 39 դրամ/ՄԲ և մուտքային զանգերից 150 դրամ/րոպե սակագներով նշված ծովափնյա երկրներում: Ամբողջական ցանկը` այստեղ

Երկու տարի անց Ֆրանսիայում տեղի ունեցավ ԱԱ-98-ը՝ ինձ համար դիտածս աշխարհի ամենագեղեցիկ առաջնությունը: Հիշում եմ, թե ինչպես մրցաշարի մեկնարկից մեկ օր առաջ Փարիզում մեծ շոու էին կազմակերպել: Բոլոր մայրցամաքները ներկայացնող հսկաները քայլում էին Փարիզի փողոցներով եւ վերջում պետք է միանային իրար: Ես դիտում էի ապշած այդ գեղեցկությունը ու հենց այդ օրվանից սկսեցի երազել, որ մի օր կհայտնվեմ այդպիսի մեծ մրցաշարում, հատկապես լավ կլիներ, եթե այն կրկին անցներ Ֆրանսիայում:

Այդ մրցաշարից ինձ նվեր մնաց խաղալիք աքլորը՝ ԱԱ խորհդանիշը, որն այսօր արդեն 18 տարեկան է: Հաջորդ անգամ Փարիզը մեծ մարզական մրցաշար կարող էր անցկացնել 2012-ին, սակայն Օլիմպիական խաղերն անցկացնելու իրավունքի համար պայքարում պարտվեց Լոնդոնին: Դրա փոխարեն Փարիզը նվաճեց «Եվրո 2016»-ն անցկացնելու իրավունքը: Այդ օրից սկսած ես սկսեցի երազել, որ մրցաշարը կլուսաբանեմ հենց Ֆրանսիայից: Իհարկե, այն ժամանակ մեծ հույսեր կային, որ Հայաստանի ազգային հավաքականը կնվաճի եզրափակիչ փուլին մասնակցելու իրավունք, քանի որ այս տարի առաջին անգամ 16 թիմի փոխարեն մասնակցելու են 24-ը: Բայց այդ, երազանքները չիրականացան, իսկ այն երկրների լրագրողները, որոնց թիմերը չեն նվաճել եզրափակիչ փուլի մասնակցելու իրավունք, մեծ դժվարությամբ են ստանում մրցաշարի հավատարմագրում:

Այս պահին՝ «Եվրո 1996-ից» 20 տարի անց եւ ԱԱ- 1998-ից 18 տարի անց, իմ մանկական, պատանեկան ֆուտբոլային երազանքներն իրականացան՝ ես ներկա եմ մեծ ֆուտբոլին, այն էլ Ֆրանսիայում, մի երկրում, որը նվիրեց ինձ աշխարհի լավագույն առաջնությունը:

Չնայած, ինչպես ասում եմ, ամեն բան իդեալական լինել չի կարող: Մանկության մեկ այլ երազանք այս պահին դեռ մնաց չիրականացած՝ Հոլանդիայի հավաքականի երկրպագուների հետ խաղ դիտելը: Ինձ համար ֆուտբոլում ամենից գեղեցիկ տեսարանը նարնջագույն տրիբունաներն են: Հոլանդիան դարձավ այս «Եվրոյի» սենսացիան եւ չկարողացավ դուրս գալ խմբից՝ տեղը զիջելով Իսլանդիային, որն իր պատմության մեջ առաջին անգամ կմասնակցի Եվրոպայի առաջնությանը: Իսկ ես միեւնույն է մարզադաշտ գնում եմ իմ նարնջագույն գլխակով՝ հավատարիմ լինելով սիրելի թիմիս: