Եվրո 2016. Օր 11-րդ. Լավագույն օրը (ֆոտո)

«Եվրո 2016»-ի 11-րդ օրն ինձ համար բոլոր եղածներից ստացվեց ամենից հետաքրքիրը: Նախ ես հայտնվեցի մանկության գրկում, հետո սիրահարվեցի, հետո եւս մեկ անգամ հասկացա, որ շատ երջանիկ մարդ եմ, բայց այս ամենի մասին հերթով: Հունիսի 20-ի առավոտյան ես լքեցի գեղեցիկ Նիսը եւ ուղեւորվեցի Թուլուզ: Գնացքս արագընթաց չէր, եւ ես Թուլուզ հասա միայն 7 ժամ անց:

Մեկ ամիս առաջ Եվրոպայից թռչում էի ԱՄՆ. ճանապարհը տեւեց 8 ժամ, այժմ Ֆրանսիայի մի քաղաքից մյուսը՝ 7 ժամ: Ճանապարհին դիտում էի խաղողի այգիները, որոնք անթիվ են Ֆրանսիայի հարավում: Ինձ թվաց, երբ հասնեմ Թուլուզ, հոգնածությունից կմահանամ: Սկսեցի զղջալ, որ մեկ ամիս առաջ, երբ պետք էր խաղը ընտրել, ես ընտրեցի նաեւ «Ռուսաստան- Ուելս»-ը: Կարծում էի, թե հասնեմ Թուլուզ, այնքան հոգնած եմ լինելու, որ անգամ խաղը չեմ դիտի:

Թուլուզն անվանում են վարդագույն քաղաք: Երեւանը տուֆի քաղաք է, Թուլուզը՝ վարդագույն աղյուսի, իսկ տեսնել Թուլուզը ես ցանկանում էի դեռ մանկուց: Ինչպես իմ շատ հասակակիցներ, ես էլ մեծացել եմ ֆրանսիական դասական գրականությամբ տարված: Եվ ամենասիրելի գիրքը պատանեկան տարիքում՝ Անի եւ Սերժ Գալոնների Անժելիկան էր: Այդ ստեղծագործության հիման վրա նկարահանված «Անժելիկա. հրեշտակների մարկիզուհի» ֆիլմ էլ իմ սիրելին ֆիլմերից էր: Վեպի հերոսը՝ Ժոֆրեյ դե Պեիրակը՝ Թուլուզի ամենահարուստ մարդ էր: Նա հենց այստեղ էր պատրաստում իր ոսկին՝ գաղտնի եղանակներով: Հենց այստեղ՝ Թուլուզում են տրուբադուրները երգում իրենց սիրելիների պատուհանների տակ, հենց այստեղ՝ հարավում էին մարդիկ սիրուն տալիս բացառապես առաջնային տեղն իրենց կյանքում: Ուրեմն Թուլուզն իրոք հրաշքների քաղաք է:

Ծովից ծով ինտերնետ ռոմինգում Ucom-ի հետ
Մինչև սեպտեմբերի 15-ն օգտվեք շարժական ինտերնետից 39 դրամ/ՄԲ և մուտքային զանգերից 150 դրամ/րոպե սակագներով նշված ծովափնյա երկրներում: Ամբողջական ցանկը` այստեղ

Կայարանից դուրս գալիս իմ աչքին գեղեցիկ շենքերը պալատներ էին երեւում, արաբական արտաքինով մարդիկ՝ կոմսեր, մեքենաներն էլ՝ կառքեր: Մնում էր Ժոֆրեյին էլ տեսնեի ու վերջ... Եվ բնական է, որ այսպիսի հիանալի մթնոլորտից հետո, մոռացվեց հոգնածությունը եւ սկսվեց ֆուտբոլը: Հուրախություն ինձ՝ Թուլուզի մարզադաշտը քաղաքից դուրս չէր, ինչպես Նիսինը, Լիոնինը եւ անգամ Սեն Դենին: Այստեղ չկար Փարիզի խստությունը, անգամ երբ ոստիկանները ստուգում էին պայուսակները: Խաղից առաջ մարզադաշտի շուրջ ես միայն ռուսների էր տեսնում եւ ինչ-որ ուրախ զգացողություն, քանի որ լսում էի հարազատ երգեր ու վանկարկումներ:

Ռուս երկրպագուների անունն այստեղ թնդում է: Նրանց հետ եղած սկանդալներից հետո, ոստիկաններն ավելի զգույշ են, քանի որ արդեն ռուսները հասցրել են անուն հանել այստեղ: Ռուս երկրպագուների հիմնական երգը «День победы»-ն էր: Իսկ ես ներքուստ զգում էի, որ ոչ մի հաղթանակ էլ չի լինելու: Պարզապես դա կլինի նրանց կարապի երգը: Ռուս երկրպագուներն իմանալով որ ես հայ եմ, սկսեցին հայերեն երգել А за тобою Арарат երգը:

Ռուսների կողքով քայլում էին Ուելսի երկրպագուները, որոնք վանկարկում էին Fu*k you, England: Ես, իհարկե, գիտեմ Մեծ Բրիտանիայի ազգերի պատմությունը, բայց այնուամենայնիվ հարցրի նրանց, թե արդյոք այդ աստիճան չեն սիրում Անգլիան, թե ռուսների հետ եղած կռիվներից հետո են այդպես վանկարկում: Նրանցից մեկն ինձ հարցրեց՝ իսկ դու որտեղից ես: Երբ լսեց Հայաստան անունը, արձագանքեց՝ դե մեզ համար Անգլիան նույն է, ինչ ձեզ համար Ադրբեջանը, այո մենք թշնամի ենք: Հետո ուրախ ու համերաշխ երգելով նրանք շարունակեցին երթը դեպի մարզադաշտ:

Այստեղ ահա սկսվեց նոր սիրո պատմություն: Ես առաջին անգամ այս «Եվրոյին» գտա այն երկրպագուներին, ում հանդեպ մեծ սիրով լցվեցի: Քանի որ չկան իմ հոլանդացիները, ես բոլորի մեջ փնտրում էի երկրպագուների այն մոդելը, որը կլինի եւ ուրախ, եւ համերաշխ, եւ խելացի եւ ամենից կարեւորը՝ անսպառ նվիրված: Ես բառերով չեմ կարող նկարագրել, թե ինչպիսի երկրպագություն էր տիրում մարզադաշտի ներսում: Մարզադաշտի ուղիղ կեսը՝ կարմիր հրեշները, մեկ մարդու պես երգում էին իրենց երգերը, առանց մեկ րոպե անգամ լռելու: Այդ երգերի հնչյունների ներքո դու հայտնվում էի Ուելսի պատմության էջերում: Այդ երգերի ներքո ես ստացա ինձ ամենից շատ հուզող հարցի պատասխանը: Ինձ միշտ հետաքրքրում էր, թե ինչու է հենց Բրիտանիայում ֆուտբոլն այդքան մասսայական: Անգամ վեցերորդ լիգայի թիմերի խաղերը անցնում են լիքը մարզադաշտերում: Ուելսի հավաքականի մասին մինչ այդ շատ չէինք լսել, կամ հետեւել նրանց առաջնությանը: Ուելսից երկու թիմ խաղում են Անգլիայի Պրեմիեր լիգայում՝ Քարդիֆն ու Սուոնսին, որոնց խաղերի ժամանակ մարզադաշտերում ասեղ գցելու տեղ չկա: Ու թեեւ հենց Ուելսի առաջնությունը համարվում է շատ թույլ առաջնություն, բայց միեւնույն է, ֆուտբոլը այստեղ մասսայական է: Ես սրտանց ուրախացա վալլիացիների համար:

Թող չնեղանան ռուսները, բայց եթե անգամ նրանք լցնեին մարզադաշտի 80 տոկոսը, միեւնույն է, չէին կարող իրենց թիմին երկրպագել այնպես, ինչպես ուելսցիները: Միայն թիմի անունը վանկարկելը բավական չէ: Այս «Եվրոյին» տեսել եմ գրեթե բոլոր երկրպագուներին, ուելսիները գերեցին իմ սիրտը: Եթե ինձ հարցնեն, ում եմ սատարում այս «Եվրոյին», արդեն կարող եմ ասել Ուելսին:

Խաղի առումով, իհարկե, տխուր էր դիտել ռուսների դրությունը: Երկու խաղակես նրանց տանջեցին եւ բաց թողեցին տուն՝ լուծելու սեփական ֆուտբոլի խնդիրները, իսկ «Եվրոն» թողնելու ուժեղագույններին ու արժանիներին: Ինձ հիացրեց նաեւ Ուելսի ֆուտբոլիստների նվիվածությունն իրենց թիմին: Ջո Ալենը, ասես այն հայտնի մարաթոնյան վազքի հիմնադիրը լիներ, ով անդադար վազեց, որպեսզի քաղաքին հայտնի հաղթանակի լուրը եւ մահացավ: Ալենը մեկ րոպե այդ խաղում չկանգնեց եւ, փառք Աստծո, չմահացավ: Հիացրեց Բեյլի խաղը: Եթե Պորտուգալիայում Ռոնալդուն չի կարողանում թիմն իր հետեւից տանել, Բեյլին դա հաջողվում է Ուելսում: Գուցե եւ ժամանակն է հենց «Ռեալում» որոշ բաներ փոխել, ջարդել կարծրատիպեր:

Այս խաղը երեւի թե Ահարոն Ռեմսիի կյանքի լավագույներից էր: Ինչպես իր facebook-ի էջում գրեց ընկերներիցս մեկը՝ Ռեմսին կյանքում առաջին անգամ իրեն Անդրես Ինյեստա էր զգում: Խաղն ավատվեց, ռուսները ինչպես միշտ հիասթափեցրին երկրպագուներին: Սկզբից ավագի թեւկապը ոչ ոք ռիսկ չէր անում հագնել Ռոման Շիրոկովի հեռանալուց հետո, այնուհետեւ խաղի ավարտին կրկին չէին ցանկանում մոտենալ իրենց երկրպագուներին: Ես անկեղծ չտեսա, բայց կարդացի, որ միայն դարպասապահ Իգոր Ակիֆեեւն է մոտեցել երկրպագուների տրիբունային, մյուսներին ստիպում էին: Իսկ ահա վալլիացիները չէին կարողանում հանգստանալ, անդադար միմյանց ծափահարում էին՝ ֆուտբոլիստները, երկրպագուներին ու հակառակը: Սա իհարկե մեծ տոն է նրանց համար՝ դուրս գալ խմբից առաջին տեղով, առաջ անցնելով հենց Անգլլիայից:

Խաղից հետո խառը գոտում եւս ռուս ֆուտբոլիստներն արագ հեռացան: Միայն ավագը՝ Ռոման Շիրոկովը, համբերատար պատասխանեց լրագրողների հարցերին, ինչպես նաեւ Ռուսաստանի ֆուտբոլային միության նախագահ Վիտալի Մուտկոն: Իսկ Ուելսի ֆուտբոլիստներն ուրախ երգելով, ժպտալով մոտենում էին լրագրողներին եւ երկար զրուցում: Անգամ Գարեթ Բեյլը, ում ուղեկցում էին հատուկ մարդիկ, որպեսզի չանհանգստացնեն ֆուտբոլիստին, մոտեցավ լրագրողներին եւ պատասխանեց բոլոր հարցերին: Միայն մեկ հարցի չուզեց պատասխանել՝ այս հաղթանա՞կն է ավելի արժեքավոր, թե՞ «Ռեալի»՝ Չեմպիոնների լիգայում հաղթելը: «Ես այդ հարցին չեմ կարող պատասխանել, ես հիմա երջանիկ եմ, շատ երջանիկ»,-ասաց նա:

Ի դեպ, ես Բեյլին միշտ համարել եմ ամենից տգեղ ֆուտբոլիստներից մեկը: Մոտիկից նա բավականին հաճելի տեսք ուներ: Կամ չգիտեմ, գուցե ես եմ արդեն Ուելսի հանդեպ շատ ջերմ տրամադրված:

Խառը գոտում իսպանական հեռուստաընկերության լրագրողներին հարցրի, թե այս խաղն ինչով է հետաքրքիր ձեզ համար, որ եկել եք: «Իրականում ոչնչով, պարզապես այստեղ կա Բեյլ: Իսկ նա Մադրիդում գիտեք ով է»,- ասացին նրանք: Ահա այսպես փոքրիկ Ուելսը, որն անգամ երազել չէր կարող այսպիսի հրաշքի մասին, պատմություն կերտեց:

Այս «Եվրոն» հրաշքների «Եվրո» է: Առաջին հրաշքն արդեն իսկ այս երկրների մասնակցությունն է «Եվրոյին»՝ Իսլանդիա, Ուելս, Հյուսիսային Իռլանդիա, Սլովակիա, Ալբանիա: Երկրորդը նրանց խմբից դուրս գալն է: Մնում է, որ մինչեւ վերջ մենք ականատեսը լինենք անակնկալների: Մարզադաշտում նստած մի պահ ինձ բռնացրի մի մտքի վրա, որ ես շատ երջանիկ մարդ եմ: Այդ պահին անգամ ցանկացա բղավել այդ մասին: 18 տարի առաջ, երբ ես դիտում էի Ֆրանսիայում անցկացվող Աշխարհի առաջնությունը, երազել էլ չէի կարող, որ մի օր կլինեմ ֆուտբոլային այս մեծ տոնի մի մասնիկը: Եվ այդ պահին կարեւոր չէ, որ Հայաստանից միակ լրագրող ես, կամ 300 հոգանոց լրագրողների խմբից այդ խաղին միակ աղջիկ լրագրող ես: Կապ ունի միայն այն, որ երազանքները հատկություն ունեն իրականանալու: Հիմա ես դա հաստատ գիտեմ: Ժոֆրեյ դե Պեիրակը Թուլոզում ոսկի էր ստեղծում, իսկ ես իմ երջանկությունը...