Եվրո 2016. ՀՈՒ, ՀՈՒ, ՀՈՒ, կամ իսլանդական հեքիաթի ավարտը (Ֆոտո)

Կան բաներ, որոնք կյանքում լինում են մեկ անգամ եւ շատ հնարավոր է, որ այս Եվրոն, որը շատերին դուր չի գալիս իր ձեւաչափի համար, հիշվի որպես իսլանդական հեքիաթի Եվրո: Հեքիաթը երեկ ավարտվեց, բայց նրա մասին դեռ երկար կպատմեն, թե հասարակ երկրպագուները, թե հատկապես իսլանդացիները՝ իրենց երեխաներին: Կպատմեն այն մասին, որ մի օր վիկինգներն իրենց հեռավոր կղզուց լողալով եկան հասան Ֆրանսիա ու գրավեցին այն: Գլխավոր տիտղոսը նրանք չվերցրին: Բայց արդյոք դա է կարեւոր, թե ավելի կարեւոր է գրավել մարդկանց սրտերը:

Ես ֆուտբոլ դիտում եմ քսան տարուց ավելի, լաց եմ եղել մի քանի անգամ: Բնականաբար, երբ Հայաստանը չկարողացավ հաղթահարել Իռլանդիային ընտրական փուլում, հուզվել եմ Հոլանդիայի պարտություններից հետո: Առաջին անգամ հուզվել էի, երբ 1994-ի աշխարհի առաջնությունում Ռոբերտո Բաջիոն վրիպեց 11-մետրանոցը: Ես այդ ժամանակ երեխա էի, չէի հասկանում ինչու եմ լաց լինում, բայց դե լաց էի լինում: Նախօրեին Ֆրանսիա-Իսլանդիա խաղից հետո ես լաց չեղա, բայց այնպիսի զգացողություն էր, որ ցանկանում էի: Իսլանդիան մեզ բոլորիս երազելու հնարավորություն տվեց, իսկ այժմ դա ավարտվեց ու մնաց հիմնական ֆուտբոլը՝ ուժեղագույնների պայքարը: Բնական է, որ կիսաեզրափակիչում պետք է հանդիպեին Գերմանիան ու Ֆրանսիան:

Ծովից ծով ինտերնետ ռոմինգում Ucom-ի հետ
Մինչև սեպտեմբերի 15-ն օգտվեք շարժական ինտերնետից 39 դրամ/ՄԲ և մուտքային զանգերից 150 դրամ/րոպե սակագներով նշված ծովափնյա երկրներում: Ամբողջական ցանկը` այստեղ

Եվրո 2016-ի քառորդ եզրափակիչ Ֆրանսիա – Իսլանդիա խաղին ես ուղեւորվեցի մետրոյով: Այն լի էր իսլանդացիներով: Նրանց լեգենդար ՀՈՒ-ն արդեն իսկ լսվում էր մետրոյի վագոններից: Անձրեւոտ ու ցուրտ եղանակին իսլանդացիները իրենց երեւի շատ լավ էին զգում: Ինձ համար նրանք բոլորը այլմոլորակայիններ էին, բոլորից տարբեր՝ աննկարագրելի սպիտակ մաշկով, փիրուզագույն աչքերով կամ էլ դա այն համակրանքն էր, որ ստիպում էր նրանց այդպես նայել: Իսլանդացիները ժամանել էին ընտանիքներով՝ փոքր երեխաների հետ, անգամ նորածինների: Մարզադաշտի ճանապարհին, նայելով թե ինչպես են երեխաները բռնել իրենց հայրերի ձեռքը ու ոգեւորված գնում մարզադաշտ, լրիվ զգում էի թե ինչպես տարիներ անց նրանք միշտ հիշելու են այս օրը, քանի որ շատ հավանական է Իսլանդիայի հավաքականը դեռ երկար ժամանակ չհայտնվի մեծ մրցաշարերում:

Ֆրանսիան խաղի ֆավորիտն էր՝ տանտերը: Բնական է, որ նրա երկրպագուները պետք է ջերմ աջակցեին թիմին ու սպասեին միայն հաղթանակ, բայց ես կյանքումս առաջին անգամ տեսա, որ խաղից առաջ հակառակորդ թիմի երկրպագուները այդպես ողջունեին մրցակցին: Ֆրանսիացիները իսլանդացիներից շատ ու հաճախ խաղից առաջ սկսեցին կատարել նրանց ՀՈՒ-ն: Հետո խաղի ընթացքում էլ անդադար ոգեւորում էին իսլանդացիներին:

Իսլանդացի երկրպագուների հետ էր նստած նաեւ երկրի նորընտիր նախագահը, որը շատ շուտով կանցնի երկիրը ղեկավարելու բարդ գործին, իսկ մինչ այդ նա բոլորի հետ հավասար կատարում էր ՀՈՒ-ն:

Խաղային առումով իսլանդացիներն իրենց առավելագույնն արեցին անգլիացիների հետ, ֆրանսիացիների հետ ուժերը չհերիքեցին: Եթե Ուելսը կարողացավ ֆավորիտ Բելգիային հաղթել, ապա Իսլանդիան միանգամից ընդունեց երկու գնդակ, հետո երրորդը, չորրորդը… ու արդեն ամեն ինչ պարզ դարձավ: Բայց իսլանդացիները չէին լինի վիկինգների հետնորդներ, եթե մինչեւ վերջ չպայքարեին: Նրանք, ճիշտ է, բաց թողեցին հինգ, բայց խփեցին նաեւ երկու գնդակ ու գլուխները բարձր հեռացան Եվրոյից:

Խաղից հետո, երբ մարզադաշտը լրիվ դատարկվել էր, եւ ֆուտբոլիստները երկրպագուներին հրաժեշտ տալուց հետո հեռացել էին, իսլանդացի երկրպագուները չէին շտապում լքել մարզադաշտը: Նրանք մոտ կես ժամ դեռ մնացին «Ստադ դե Ֆրանս» մարզադաշտում: Կարծես ամեն կերպ փորձելով երկարացնել այս հեքիաթը:

Խաղի ավարտից հետո, երբ ես մետրոյով վերադառնում էի քաղաք, այն կրկին լի էր իսլանդացիներով: Երբ ես իջա իմ կանգառում, եւ իսլանդացիներով լի մետրոն հեռացավ, ինձ թվաց որ նա իրենց տանում է ոչ թե հաջորդ կայարան, այլ անմիջապես տուն՝ հեռավոր կղզի կամ էլ այլ մոլորակ, որտեղից նրանք եկան այս Եվրոյին:

Գուցե այս ամենը շատ հեքիաթային ստացվեց, բայց կյանքում լինում են պահեր, որոնք հետագայում չեն կրկնվում: Ու նրանց հիշողությունն արդեն իսկ դառնում է կյանքի երջանկություն: Եվրո 2016-ը հիշելիս, ես միշտ կմտաբերեմ Իսլանդիայի հավաքականը:

Շնորհակալություն իսլանդացիներ, դուք ստիպեցիք իմ սրտին ուժեղ բաբախել ու կրկին անգամ հավատալ, որ անհնարինը հնարավոր է դառնում միասնականության մեջ…