Հունվարի 9-ին FIFA-ն 2016-ի լավագույն ֆուտբոլիստ ճանաչեց Կրիշտյանու Ռոնալդուին: Ոչ ոք կասկած չուներ, որ այդ մրցանակը բաժին է հասնելու հենց նրան: Մինչ այդ արդեն նա նվաճել էր «Ոսկե գնդակը»: Նախորդ տարին Ռոնալդուի համար լավագույնն էր կարիերայում՝ Եվրոպայի չեմպիոն Պորտուգալիայի հետ ու Չեմպիոնների լիգայի հաղթող:
Ռոնալդուն իր «Ոսկե գնդակների» թիվը հասցրեց չորսի՝ առաջ անցնելով Պլատինիից, Քրոիֆից ու Վան Բաստենից: Եվ կրկին աշխարհը բաժանվեց երկու մասի. արժանի՞ էր արդյոք Ռոնալդուն այս մրցանակին, նա՞ է ավելի ուժեղ, թե՝ Մեսսին: Բնականաբար արգենտինացին գիտեր, որ լավագույնը լինելու է իր վաղեմի մրցակից Ռոնալդուն: Մեսսին ու «Բարսելոնան» անգամ չմասնակցեցին մրցանակաբաշխությանը՝ պատրաստվում էին Իսպանիայի գավաթի պատասխան խաղին Աթլետիկի հետ:
Նայելով փաստերին՝ միանշանակ պետք է փաստել, որ Ռոնալդուն ամենից շատ տիտղոսներ նվաճած ֆուտբոլիստն է ու արժանի է լավագույնի կոչմանը: Դա կարծիք է՝ հիմնված փաստերի վրա: Եթե շատերը զարմանում էին, թե ինչու Մեսսին եւ ոչ թե Սնեիդերը 2010-ին դարձավ տարվա լավագույն ֆուտբոլիստը, ապա այստեղ խոսում են փաստերը: Բայց ֆուտբոլում, ինչպես նաեւ կյանքում, ամեն բան միանշանակ չէ: Կարելի է նաեւ ասել, որ հենց այս տարի Ռոնալդուն ամենից քիչ էր արժանի լավագույնի կոչմանը: Ինչո՞ւ…
Եկեք մի պահ ժամանակի մեջ հետ գնանք դեպի նախորդ տարվա Չեմպիոնների Լիգայի եզրափակիչ: Ամեն բան որոշում է պահը…Խփեր Գրիզմանը կամ չվրիպեր Խուանֆրանը… այսօր լավագույնը երեւի կլիներ Գրիզմանը: Կամ չլիներ Պլատինին, չհորիներ Եվրոպայի առաջնության մասնակիցների թվի ավելացում, որտեղ երրորդ տեղը գրաված թիմերը դուրս կգային հաջորդ փուլ, Պորտուգալիան իր երեք միավորով կմնար խմբում: Պորտուգալիան իր երեք միավորով ընկավ աղուսակի ձախ հատված՝ համեմատաբար թույլ թիմերի հետ, Պորտուգալիան Եվրոպայի առաջնությունում հիմնական ժամանակում հաղթեց միայն մեկ խաղում, մնացած խաղերում՝ ոչ ոքիներ: Եվ եկանք նույն տեղը, եթե եզրափակչում Գրիզմանը խփեր, եթե Ժիրուն օգտագործեր իր լավագույն պահը, լավագույնը այս պահին կլիներ Գրիզմանը: Բայց «եթե»-ներ չեղան: Իսկ Ռոնալդուն, եզրափակչում վնասվածք ստանալով, կատարեց մարզչի դերը: Ինչպես տեսաք, թիմն առանց իր աստղի ավելի լավ ու վստահ խաղաց: Այստեղ էլ Էդերը վճռեց խաղի ելքը:
Զուգահեռաբար ԱՄՆ-ում Ամերիկայի գավաթի եզրափակչում կրկին դրամա էր, կրկին ողբերգություն մի ազգի համար: Վերջին երկու տարում Արգենտինայի հավաքականը երեք անգամ հայտնվում է եզրափակչում, երեք անգամ թիմին այնտեղ հասցնում է Մեսսին: Բարսելոնի աստղը Արգենտինային, կարելի է ասել միայնակ, հանեց Աշխարհի առաջնության եզրափակիչ, բայց Իգուաինը մեն մենակ դուրս գալով դարպասապահի դեմ վրիպեց, նա արեց դա երկրորդ, ապա երրորդ անգամ:
Մեսսին ամբողջ աշխարհի առջեւ չկարողացավ թաքցնել իր արցունքները, հետո էլ որոշեց հեռանալ Արգենտինայի հավաքականից: Իգուաինը չվրիպեր գուցե այսօր այլ արդյունքներ լինեին: Բայց դա «գուցե»-ների շարքից է:
Ինտերնետը ողողված է մեմերով, որտեղ Ռոնալդուն ստանում է իր «Ոսկե գնդակը»՝ հենվելով Ռամոսի ու Էդերի ուսերին, իսկ Մեսսիին սեփական թիմակիցները Արգենտինայից քաշում գցում են փոսը: Իհարկե, Սերխիո Ռամոսի կարգի ֆուտբոլիստը, ում շնորհիվ «Ռեալը» վերջին իր երկու գավաթները վերցրեց Չեմպիոնների լիգայում, փրկեց Ռեալին Եվրոպայի Սուպեր գավաթի հետ խաղում՝ կրկին վերջին րոպեներին, ֆուտբոլիստ, ով համարվում է «Ռեալի» ոգին, երբեք չի արժանանա «Ոսկե գնդակին», անգամ մոտ չի կանգնի, քանի դեռ կան Ռոնալդուն ու Մեսսին: Արդա՞ր է… չգիտեմ:
Ռոնալդուն կասի, որ նա նախորդ տարվա չեմպիոնների լիգայի լավագույն ռմբարկուն է, նրան չսիրողները կասեն՝ այո, որոնցից միայն չորս գնդակը նա խփել է Մալմոյին: Ռոնալդուն կհավելի, որ նա Եվրոպայի առաջնության երկրորդ լավագույն ռմբարկուն էր… Ռոնալդուն կասի, այո ես լավագույնն եմ աշխարհում ու անելու եմ ամեն բան, որպեսզի դառնամ պատմության լավագույն ֆուտբոլիստը: Նման բան երբեք չեն ասել Մեսին, Մարադոնան, Քրոյֆը: Եվ հենց դրանում է իրական Ռոնալդուն: Սիրենք նրան, թե չսիրենք, նա իրեն շատ է սիրում եւ այնքան շատ, որ այսօրվա դրությամբ երեւի թե ֆուտբոլի պատմության ամենաաշխատասեր ֆուտբոլիստներից մեկն է:
Շատերն ասում են՝ Ռոնալդուի բախտը չի բերել, նա ծնվել է Մեսսի հետ նույն ժամանակ: Բայց պորտուգալացին Մեսսիին զիջում է միայն մեկ Ոսկե գնդակ, շատ անհատական նվաճումներում էլ անգամ գերազանցում է: Մեսսիին Աստված է օժտել բնատուր տաղանդով եւ ֆուտբոլը նրա արյան ու բջջիջների մեջ է, իսկ Ռոնալդուն ինք իրեն է ստեղծել՝ քրտանաջ աշխատանքի, հզոր աշախատասիրության եւ ամեն հարցում լավագույնը լինելու ձգտման շնորհիվ:
Հետաքրքիր բան է ստացվում, ֆուտբոլային աշխարհի մեծամասնությունը ընդունում է, որ Ռոնալդուն զիջում է Մեսսիին, բայց նաեւ ընդունում է, որ Ռոնալդուն չափից դուրս լավն է երկրորդը լինելու համար: Եվ դա լիովին ապացուցելու համար նա դեռ ժամանակ ունի: Իսկ մեզ մեծ բախտ է վիճակվել այս ուժեղագույն դիմակայության ականատեսը լինելու:
Վերա Մարտիրոսյան
