Չնայած Հայաստանում հողը քաղաքացիներին հատկացվել է անկախ նրանց սեռից, փաստացի բաշխումը եւ գրանցումը կատարվել են այն մարդկանց միջեւ եւ անունով, որոնք համարվել են «տնային տնտեսությունների գլխավոր»։ Այս մասին ասված է ՄԱԿ-ի Պարենի և գյուղատնտեսության կազմակերպության հրապարակած «Գենդերը, գյուղատնտեսությունը և գյուղական շրջանների զարգացումը Հայաստանում» զեկույցում:
Զեկույցի համաձայն, հողի սեփականության նկատմամբ կանանց սահմանափակ հասանելիությունը բացատրվում է նաեւ նրանով, որ այստեղ դեր է խաղում նաեւ այն ավանդույթը, երբ ամուսնությունից հետո (պատրիլոկալ ամուսնություն) հարսը տեղափոխվում է ամուսնու տուն՝ ապրելու վերջինիս ընտանիքի հետ. դրանք առավել տարածված են գյուղական բնակավայրերում։ «Ամուսնության այսպիսի ավանդական տեսակի դեպքում կանայք սովորաբար չեն պահանջում հողի սեփականության իրենց իրավունքը ո՛չ իրենց սեփական ընտանիքներում, ո՛չ էլ նոր խորթ ընտանիքներում, որովհետեւ մտավախություն ունեն, որ դա կարող է դիտվել որպես իրենց ընտանիքների հետ առճակատում»,-ասված է զեկույցում:
Բացի այդ, գոյություն ունի հողը տղա ժառանգներին տալու նախապատվություն, հատկապես պատրիլոկալ ամուսնությունների համատեքստում, երբ սովորաբար որդիներն են մնում ընտանիքում, եւ ակնկալվում է, որ նրանք են վարելու ընտանեկան տնտեսությունը:
