Անցյալ տարի Արեւելքի եւ Արեւմուտքի հարաբերություններն արմատապես փոխակերպվել են, քանի որ համարվում էր, որ վերջին 500 տարիներին այդ հարաբերություններն ընթացել են գերազանցապես Արեւմուտքի շահերի առաջմղման նշանի ներքո: Այս մասին հունվարի 10-ին լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց «Նորավանք» գիտակրթական կենտրոնի տնօրեն Գագիկ Հարությունյանը:
Նրա խոսքով՝ արդյունքում տարածաշրջանում տեղի ունեցող ցանկացած երեւույթ աշխարհում ընթացող գլոբալ գործընթացների անդրադարձն է: «Ժամանակակից Չինաստանի որպես գերտերություն ձեւավորումը, ինչպես նաեւ Հնդկաստանի առաջընթացը եւ Ռուսաստանի վերածնունդը իրավիճակը զգալիորեն փոխել են»,- պարզաբանեց փորձագետը՝ հավելելով, որ ԱՄՆ-ի եւ Հյուսիսային Կորեայի դիմակայությունը հիշեցնում է Կարիբյան ճգնաժամի իրավիճակը, որը բռնկվեց 1962 թվականին եւ կարող էր միջուկային պատերազմի հանգեցնել:
Հարությունյանը միաժամանակ նշեց, որ Վաշինգթոնի քաղաքականությունն ուղղված է ոչ այնքան Հյուսիսային Կորեայի դեմ, որքան նրա դաշնակից Չինաստանի: Քաղաքագետը ընդգծեց, որ լրատվամիջոցները ոչ միշտ են հանրությանը համարժեք ներկայացնում այն, ինչ տեղի է ունենում Հյուսիսային Կորեայում՝ երբեմն դրսեւորելով կողմնակալ վերաբերմունք:
Փորձագետի գնահատմամբ՝ այս դիմակայության առաջին փուլում Հյուսիսային Կորեան փոքր խորհրդանշական հաղթանակ է տարել, քանի որ կարողացել է ոչ միայն իր միջուկային ծրագիրը ստեղծել, այլեւ խուսափել խոշոր պատերազմից՝ իր հարեւան Հարավային Կորեայի հետ բանակցությունների սեղանի շուրջ նստելով:
Դրանից զատ, ինչպես կարծում է Հարությունյանը, Երկրորդ համաշպարհային պատերազմից հետո վերացել է այնպիսի երեւույթի ընդհանուր հասկացությունը, ինչպիսին «Արեւմուտքն» է, քանի որ անգլոսաքսոնական հանրույթը, որը գերակայող է համարվում արեւմտյան աշխարհում, սկսել է հետեւել ոչ թե գլոբալ, այլ ավելի սահմանափակ եւ տեղային շահերին՝ իրեն դնելով որոշ սահմանափակ շրջանակների մեջ, իսկ Եվրոպայի շատ այլ երկրներ, ինչպիսին է Ֆրանսիան, սկսել են ավելի ինքնուրույն քաղաքականություն վարել եւ մի քանի անգամ հանդես են եկել Իրանի միջուկային համաձայնագրի վերաբերյալ ԱՄՆ դիրքորոշման ու Վաշինգթոնի կողմից Երուսաղեմը պաշտոնապես Իսրայելի մայրաքաղաք ճանաչելու դեմ:
