Խորհրդարանում Սումգայիթյան ջարդերի մասին ելույթներից դեժավյու է առաջանում, քանի որ վերջին 30 տարվա ընթացքում նույն բանն է ասվում: Փետրվարի 22-ին «Սումգայիթի ջարդերը. հայատյացությունը՝ որպես Ադրբեջանի պետական քաղաքականություն» թեմայով խորհրդարանական լսումների ժամանակ նման կարծիք հայտնեց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության նախկին արտգործնախարար Արման Մելիքյանը:
Նրա խոսքով՝ 30 տարվա ընթացքում խոսակցություններ են գնում այն մասին, թե ինչ «վատն են» ադրբեջանցիներն ու ադրբեջանական պետությունը, այն դեպքում, երբ հարկավոր էր գործել:
Նախկին նախարարը շեշտել է, որ Հայաստանում հաճախ խոսում են ջարդերի եւ զոհերի մասին, սակայն քիչ բան է արվում նրանց համար, ով փրկվել է եւ պետության օգնության կարիքն ունի: Ինչ-ինչ պատճառով հայկական կողմը հասարակական կազմակերպությունների եւ միջազգային հանրության վրա է դրել այս խնդիրների լուծումը, ինչը, ըստ Արման Մելիքյանի, անընդունելի է: Նա գտնում է, որ Հայաստանում փախստականների հիմնախնդիրների մասին քիչ են խոսում եւ դրանց շուտափույթ լուծմանն ուղղված քայլեր եւս չեն ձեռնարլվում:
Հիշեցնենք, որ 1988 թվականի փետրվարի 27-29-ին՝ Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզի ժողովրդական պատգամավորների մարզային խորհրդի՝ ԼՂԻՄ-ը Ադրբեջանական ԽՍՀ-ից Հայկական ԽՍՀ-ին փոխանցելու միջնորդության որոշումից ընդամենը մի քանի օր անց, Բաքվից 25 կմ հեռավորության վրա գտնվող Սումգայիթ քաղաքում տեղի ունեցան հայ բնակչության զանգվածային ջարդերը: Տեղական իշխանությունների եւ ոստիկանության անգործության պայմաններում ազգային պատկանելիության պատճառով զանգվածային սպանությունները, բռնաբարություններն ու ծաղրանքները դադարեցնել հաջողվել է միայն ԽՍՀՄ ՆԳՆ ներքին զորքերի ստորաբաժանումների՝ քաղաք մուտք գործելուց հետո: Բազմաթիվ փորձագետների կարծիքով՝ կոտորածները հրահրվել էին Ադրբեջանի նախկին նախագահ Հեյդար Ալիեւի եւ իր գլխավորած Նախիջեւանի կլանի կողմից, որոնց նպատակն էր վարկաբեկել հանրապետության ղեկավարությանը եւ նորից գլխավորել հանրապետությունը: Նմանատիպ իրավիճակ էր տիրում նաեւ 1990 թվականի հունվարի 13-ից 19-ը Բաքվում տեղի ունեցած հայերի էլ ավելի զանգվածային ջարդերի ժամանակ: