ԵԽԽՎ ձմեռային նստաշրջանի լիագումար նիստում Միքայել Մելքումյանը` Եվրոպական պահպանողականների խմբի անունից խոսել է աշխատանքային խտրականության ժամանակակից հիմնախնդիրների մասին:
Ստորեւ ներկայացնում ենք նրա ելույթը.
«Հարգելի նախագահ,
Հարգելի գործընկերներ,
Հաշմանդամություն ունեցեղ մեր համաքաղաքացիների խնդիրները մեր եւ մեր ամբողջ հասարակության խնդիրներն են: Այն երկրներում, որտեղ առավել ամբողջական են լուծվում նրանց խնդիրներն, այնտեղ էլ ավելի մեղմ են հասարակական եւ սոցիալական լարվածությունները, հասրակությունն ավելի առողջ է:
Միաժամանակ ակնհայտ է, որ իշխանությունները պետք է օրենքով սահմանված պարտավորություններ ստանձնեն հաշմանդամություն ունեցող անձանց սոցիալական, առողջապահական եւ աշխատանքային համարժեք պայմանների ապահովման համար:
Հե՞շտ գործ է, արդյոք, դա, թե ոչ: Կարծում եմ հեշտ չէ, բայց անպայման դրանց լուծումները պետք է գտնել:
Աշխարհի տարբեր երկրներում հաշմանդամություն ունեցող անձանց տեսակարար կշիռը կարող է տատանվել 6-7% -ից մինչեւ 14-15% կախված, թե ինչ մեթոդաբանությամբ եւ գործիքակազմով են գնահատում հաշմանդամությունը եւ կամ անձանց կարողությունների սահմանափակությունը:
Մեկ բան ակնհայտ է , որ այս ոլորտում ունենք երկու կարեւորագույն կետերի արձանագրում, նախ աբիլիտիզացիա, այսինքն այն, որ հիմնական հաշմանդամություն ձեռք բերման պահին նախ պետությունն արագ արձագանքի, եւ երկրորդ ամեն ինչ անի, որպեսզի հաղթահարվի հաշմանդամությունը:
Ինչո՞ւ, որովհետեւ նախ թանկ է յուրաքանչյուր քաղաքացու ճակատագիրը, եւ երկրորդ հետագայում պետությունը վճարելու է տասնապատիկ ավելի սահմանփակ կարողություններով մարդկանց ինտեգրելու հասարակություն:
Երկրորդ խնդիրն այն է, որ արդեն իսկ անձը հստակ սահմանափակ կարողություններով է, ապա գալիս է ռեաբիլիտացիա, այսինքն մարդու համար՝ պայմաններ են ձեւավորվում աշխատանքով եւ այլ անհրաժեշտ պայմաններով ապահովելու համար:
Հաշմանդամություն ունեցող անձանց աշխատատեղերի հարցը առաջարկվում է լուծել համապատասխան հարկային արտոնություններով: Արդեն իսկ օրենքով գործատուները պետք է համապատասխան քվոտաներով աշխատանքի տեղավորեն մեր համաքաղաքացիներին եւ ստեղծեն հստակ աշխատանքային պայմաններ նրանց համար: Պետք է լինի կոմպռոմիս պետության, ձեռնարկատերերի եւ հաշմանդամություն ունեցող անձանց միջեւ:
Այս իրավիճակում մի կողմից պետության հոգսը կթեթեւանա, մյուս կողմից մարդիկ իրենց լիարժեք ինտեգրված կզգան հասարակությունում, եւ երկրորդ ակնհայտ է, որ սահմանափակ կարողություններով մարդն անելու է անհնարինը՝ պահպանելու աշխատատեղը լավ աշխատելու միջոցով:
Մենք բոլորս հստակ պետք է մեկ բան արձանագրենք. մարդու կյանքի հիմնական իմաստը երջանիկ լինելն է, իսկ երջանիկ պետք է լինեն բոլորը՝ անկախ իրենց գույքային, կրթական եւ այլ ցենզերից:
Երբ որ մենք ժամանակակից աշխարհում ականատես ենք լինում տարբեր միգրացիոն երեւույթների, զարմանում ենք, թե ինչու± են մարդիկ լքում իրենց օթեւանները: Դա հիմնականում լինում է այն դեպքում, երբ սոցիալական խնդիրներին զուգահեռ առկա է մեկ այլ կարեւոր եւ բարդ խնդիր՝ դա արդարության դեֆիցիտն է:
Մարդիկ հիմնականում ուզում են ապրել իրենց հայրենիքում. դա անժխտելի ցանկություն է, եթե նրանք լքում են ուրեմն ստիպված են:
Եկեք օգնենք մարդկանց վերադառնալ իրենց հայրենիք, որովհետեւ ցավոք սրտի ես նայել եմ նաեւ հաշմանդամ աձանց միգրացիայի ցուցանիշները, դրանք վերջին 10 տարում կտրուկ ավելացել են: