1994 թ.-ի մայիսի 12-ին կնքված եռակողմ համաձայնագիրն Ադրբեջանը ստորագրեց ռազմական գործողությունների ճնշման տակ:
«Արցախպրես»-ի թղթակցի հաղորդմամբ՝ այս մասին Կրակի եւ ռազմական գործողությունների լիակատար դադարեցման մասին համաձայնագրի ուժի մեջ մտնելու 25-ամյակին նվիրված խորհրդաժողովին հայտարարել է քաղաքական գործիչ Դավիթ Շահնազարյանը:
«Այդ տարիներին մեզ հաջողվեց ներդաշնակել ռազմական եւ դիվանագիտական գործունեությունները: Հնարավորություն կար, որպեսզի հրադադարի պայմանագիրը լինի երկկողմանի՝ Ստեփանակերտի եւ Բաքվի միջեւ: Սակայն առանց Հայաստանի մասնակցության այդ փաստաթղթում կար երկու վտանգ: Այն, որ փաստաթուղթը կարճատեւ կյանք կունենար եւ անհնար կլիներ դարձնել ԵԱՀԿ-ի փաստաթուղթ ու դրա հիման վրա Բուդապեշտյան գագաթաժողովում Ղարաբաղը միջազգայնորեն ճանաչված կողմ դարձնելը: Եվ մեր նպատակը հենց Լեռնային Ղարաբաղը հակամարտության ու կարգավորման կողմ ճանաչելն էր: Չափազանց կարեւոր է եղել այն օրակարգը, որը մենք անվանում ենք Վիեննայի, Սանկտ-Պետերբուրգի եւ Ժնեւի օրակարգ: Ըստ էության, 2011 թ.-ին Կազանի փաստաթղթի տապալումից հետո Մինսկի խմբի հիմնական գործառույթը եղավ հակամարտության կառավարումը եւ վերահսկումը, քանի որ ակնհայտ էր, որ բանակցություններում լուծում չկա: Իրականում խնդրի լուծումը ռազմաքաղաքական է, եւ մենք պետք է նախաձեռնությունը երբեք չզիջենք հակառակորդին: Մենք պետք է զարգանանք հենց այս պայմաններում՝ անընդհատ մեծացնելով մեր պոտենցիալը եւ ստեղծելով պայմաններ երբեմն փոփոխելով իրավիճակը: Ակնհայտ է, որ հայկական երկու պետությունների միացումը պետք է լինի Արցախի անկախության միջոցով»,- նշել է Դ. Շահնազարյանը:
