News
Լրահոս
News
Հինգշաբթի
Մարտ 28
Տեսնել լրահոսը

Բեյրութի բնակիչ Վանի Բանդիկյանը ժամանակին երազում էր Լիբանանից դուրս գնալու մասին, բայց իր թաղամասում տեղի ունեցած ուժգին պայթյունից հետո միակ ուզածն իր հոր կառուցած տանը մնալն է: «Ես երբեք դուրս չեմ գա այս տնից»,- ասաց հայ թոշակառուն` առանց պատուհանների մնացած իր հյուրասենյակում նստած, գրում է AFP-ն:

«Պատերը խոսում են ինձ հետ»,- ասաց նա, իսկ դրսից լսվում էր վերականգնման աշխատանքների անվերջ աղմուկը:

Օգոստոսի 4-ին Բեյրութի նավահանգստում տեղի ունեցած պայթյունի հետեւանքով զոհվել է ավելի քան 190 մարդ, վիրավորվել են հազարավոր մարդիկ եւ ավերվել է մայրաքաղաքի զգալի մասը: Առավել ծանր տուժած թաղամասերից մի քանիսում բնակվում է հայ համայնքը:

«Շատերն ինձ զանգահարել եւ ասել են.« Արի, մեզ հետ կապրես»: Բայց չեմ կարող»,- ասում է ֆրանսերենի նախկին ուսուցչուհին, ով ապրում է իր քրոջ հետ:

Հարազատներն ԱՄՆ-ում փորձել են համոզել իրեն արտագաղթել, բայց նա չի ցանկանում: Նա ասում է. «Ես իսկապես կապված եմ ինձ զգում Լիբանանին»:

Լիբանանում շուրջ 140.000 հայ է բնակվում, հիմնականում` նրանց ​​սերունդները, ով փրկվել է Հայոց ցեղասպանությունից Օսմանյան կայսրությունում 1915-1917 թվականներին: Նրանք այսպիսի ամենամեծ համայնքն են Մերձավոր Արեւելքում. ունեն դպրոցներ, համալսարաններ, ինչպես նաեւ տեղեր լիբանանյան կառավարությունում եւ խորհրդարանում:

Բեյրութում նրանցից շատերն ապրում են Բուրջ Համուդ թաղամասում, ինչպես նաեւ նավահանգստին հարող տարածքում գտնվող Գայթավի եւ Մար Միխայիլ քաղաքների ծանր տուժած թաղամասերում: Այս թաղամասի խանութների ցուցանակները հիմնականում հայերեն են, բնակիչներն օգտագործում են իրենց բարբառը, իսկ տարեցները հաճախ վատ են խոսում արաբերեն: Չնայած հայ համայնքի որոշ անդամներ, օրինակ` լիբանանցի շատ երիտասարդներ, վերջին տարիներին արտագաղթել են տնտեսական ճգնաժամի պատճառով, ավագ սերունդը ցանկանում է մնալ:

Բերջոուի Գասպարյանը` կարճ սպիտակ մազերով 90-ամյա փխրուն կինը, ասաց, որ չնայած երեք երեխա ունի, ովքեր ապրում են արտերկրում, ինքը չի լքի Գայթավիի այն բնակարանը, որտեղ ապրել է 10 տարեկանից: «Դա կանցնի: Յուրաքանչյուր երկիր խնդիրներ ունի»,- ասաց նա` ընտանեկան լուսանկարներով շրջապատված հյուրասենյակում նստած: Նրա բերանի անկյունի սպին այն մղձավանջի միակ տեսանելի նշանն է, որը նա վերապրեց պայթյունի օրը` իր ծննդյան օրվանից չորս օր առաջ: Նա կանգնած էր խոհանոցում, երբ ափսեների եւ բաժակների կասկադն ընկավ նրա վրա: Բեյրութի հիվանդանոցները մարդաշատ էին, եւ նա ստիպված էր ամբողջ օրը սպասել, որպեսզի ինչ-որ մեկը մշակի իր վերքերը:

Բանդիկյանը եւ Գասպարյանն իրենց տները վերանորոգելու համար օգնություն են ստացել Հայկական բարեգործական ընդհանուր միության (AGBU) լիբանանյան մասնաճյուղից:

Լիբանանում AGBU տնօրեն Արինե Ղազարյանի խոսքով` բարեգործական կազմակերպությունը 100 տուն է վերանորոգել եւ սկսել է աշխատել եւս 80-ի վրա պայթյունից տուժած թաղամասերում:

Կազմակերպությունն ակնկալում է վերականգնել ընդհանուր 600 տուն, որոնցից ոչ բոլորն են պատկանում հայերին: Շաբաթը երեք անգամ AGBU-ն ընդհանուր 1500 ճաշ է բաժանում Բուրջ-Համուդ եւ Մար Միխայիլ թաղամասերում, ասաց Ղազարյանը:

Բուրջ Համուդում գտնվող ծերանոցի տնօրեն Սեբուհ Թերցյանն ասաց, որ երախտապարտ է այն դոնորին, ով 22.000 ԱՄՆ դոլար է խոստացել տրամադրել վնասված շենքի վերանորոգման համար: «Հուսով եմ, որ նրանք կգան հաջորդ շաբաթ եւ վերանորոգում կանեն»,- ասաց հաստատության ղեկավարը, որն իր 119 բնակիչներին կերակրելու համար ապավինում է նաեւ հասարակական կազմակերպությունների աջակցությանը:

Բայց համայնքի մյուս անդամների համար պայթյունի ցավը դեռ շատ ուժեղ է: 58-ամյա Դիքրան Գեուզուբեյյուքյանը եւ նրա դեռահաս երեխաները օգնություն են ստացել սննդի տեսքով եւ քանդված բնակարանի վերանորոգման գործում: Բայց չուգունի պատրաստման վարպետն ասաց, որ խառը զգացմունքներ ունի վերանորոգումից հետո տուն վերադառնալու հետ կապված: Խոհանոցից նա տեսնում է նավահանգստի պահեստների մնացորդները, իսկ միջանցքում` այն վայրը, որտեղ մահացած գտավ իր կնոջը` Լիզային, պայթյունից հետո: Գեուզուբեյյուքյանն ասաց, որ իրենց այլ բան չի մնում, քան վերադառնալը: «Ուրիշ ո՞ւր կարող ենք գնալ: Դա մի քիչ բարդ է երեխաների համար, բայց ես չգիտեմ` ուրիշ ինչ անել»:

!
Այս նյութը հասանելի է նաև   Русский
Տպել
Ամենաշատ