Անցած հանգստյան օրերին Իսրայելը կենտրոնացրել էր զորքն ու տանկերը Գազայի հետ սահմանին: Երբ դրանց շարժիչների ձայնը տարածվել էր ամբողջ երկայնքով, Իսրայելի զինվորականների ներկայացուցիչը հաստատել էր միջազգային ԶԼՄ-ներին, որ ցամաքային գործողությունն արդեն սկսվել է: Սակայն դա այդպես չէր: Իսրայելը ցանկանում էր, որ ՀԱՄԱՍ-ի ահաբեկիչները հավատային մոտեցող ցամաքային ներխուժմանը, որպեսզի ուղարկվեին մարտական դիրքեր թունելներում, որտեղ նրանք կարող էին դառնալ իսրայելյան անօդաչուների եւ ինքնաթիռների թիրախը: Արյան մեջ թաթախված Գազայում 2007 թվականին ՀԱՄԱՍ-ի կողմից իշխանությունը զավթելուց հետո Իսրայելը գերադասել է վարել իր պատերազմը հեռավար, գրում է Փիթեր Ափսը Reuters-ի համար իր հոդվածում:
«Երբ ամերիկյան զորքերը պատրաստվում են դուրս գալ Աֆղանստանից 20 տարի անց, Գազայում Իսրայելի սեփական «հավերժ պատերազմը» շփոթեցնող հուշումներ է անում այն մասին, թե ինչ տեսք կարող է ունենալ երկարատեւ արշավանքը, որը հիմնված չէ ցամաքային զորքերի վրա:
Լավագույն դեպքում Իսրայելի կողմնակիցներն ասում են, որ արշավանքն ամենաճշգրիտներից մեկն է ժամանակակից պատմության մեջ. սպանվածների թիվը շուրջ 200 է, հիմնականում պաղեստինցիներ, ինչը քիչ է՝ հաշվի առնելով կիրառվող կրակի հզորությունը:
Սակայն վատագույն դեպքում արշավանքն առաջարկում է տագնապային հայացք առ նիհիլիստական ապագան, որում հզոր պետությունները հարվածներ են հասցնում թշնամիների ուղղությամբ հեռավար՝ ուշադրություն չդարձնելով տեղում իրավիճակին: Հնարավոր է, որ դա մատնանշում է անվերջանալի հակամարտությունների դարաշրջանին բռնության պարբերական նոպաներով առանց ավարտի հույսի:
Իսրայելը դուրս է բերել իր ուժերն ու բնակչությանը Գազայից 2005 թվականին, իսկ երկու տարի հետո, երբ ՀԱՄԱՍ-ը գրավել էր այն Պաղեստինյան ինքնավարությունից իր մրցակիցներից, այն արգելափակել էր գիծը: Այդ օրվանից Իսյայելն արդյունավետորեն ճնշել է Գազան՝ խեղդելով դրա տնտեսությունը եւ վարելով պատերազմներ 2008-2009 թվականներին, 2012 եւ 2014-ին ընդդեմ ահաբեկիչների, որոնք հրթիռներ էին արձակում Իսրայելի ուղղությամբ:
Չնայած ներկայում զոհերի թիվն ավելի պակաս է, քանի Գազայում նախորդ պատերազմների ժամանակ, «հեռավար պատերազմի» կոշտությունը երկու կողմերից եղել է ողբերգական: ՀԱՄԱՍ-ը հաջողությամբ արձակել է հեռահար ազդեցության հրթիռներ Իսրայելի կենտրոնի ուղղությամբ ավելի վաղ չլսված մասշտաբներով՝ չնայած դրանց մեծամասնությունը որսացել էր Իսրայելի «Երկաթյա գմբեթ» ՀՕՊ համակարգը:
Չնայած Գազայում Իսրայելի նախկին լայնամասշտաբ ռազմական արշավանքները ներառել են ցամաքային տարր՝ այդպիսի արշավանքները թանկարժեք էին ինչպես կյանքերի տեսանկյունից, այնպես էլ Իսրայելի հեղինակության համար: Ներկայում Իսրայելը, կարծես, հավատում է, որ կարող է հասնել ցանկալիին օդից՝ չնայած քչերն են մտածում, որ դա կլինի այդպիսի վերջին արշավանքը:
Փոխարենը ե՛ւ Իսրայելը, ե՛ւ ՀԱՄԱՍ-ը հակված են բռնության կրկնակի նոպաներին, ընդ որում՝ ՀԱՄԱՍ-ը մեծացնում է Իսրայելի ուղղությամբ հարվածներ հասցնելու իր ունակությունը, իսկ Իսրայելը պարբերաբար ջախջախում է ՀԱՄԱՍ-ին Գազայում դրա հնավարությունները նվազեցնելու համար:
Այդ մոտեցմանը նպաստում են նոր տեխնոլոգիաները, այդ թվում՝ իսրայելյան մահապարտ-դրոնները, որոնք թռնում են մարտի դաշտի երկնքում թիրախի փնտրտուքով, ինչը տալիս է քաղաքական առավելություններ: Դա այն մոտեցումն է, որը Միացյալ Նահանգներն ամբողջովին կարող են ընտրել Աֆղանստանի նկատմամբ, հատկապես, եթե Աֆղանստանի կառավարությունը զիջի տարածքը կամ, վատագույն դեպքում, երկիրը թալիբներին:
Միացյալ Նահանգներն Աֆղանստանում, ինչպես եւ Ֆրանսիան Արեւմտյան Աֆրիկայում իսլամիստ ծայրահեղականների հետ պայքարում, դեռեւս զգալի չափով կենտրոնացած են տեղական ուժերի եւ խորհրդականների հետ աշխատանքի շուրջ, որպեսզի ստվերեն խմբավորումներին, ինչպես «Իսլամական պետությունը»: Սակայն շատ հնարավոր է պատկերացնել, որ դրանք անցում կկատարեն դեպի մոտեցումը, որն ավելի է համապատասխանում Գազային՝ տարածաշրջանում թշնամիներին զսպելուն, որից հետո նրանց անողոքաբար հարվածելուն ընթացիկ կամ պարբերական արշավանքների դեպքում:
Չնայած իսրայելյան ճշգրտությունը կարծես կատարելագործվել է եւ բազմաթիվ շենքեր խոցվում են միայն նախազգուշացումից հետո, ինչպես Գազայում Associated Press եւ Al Jazeera, լրատվականների գրասենյակներով շենքերը, Գազայում հասցված հարվածների հետեւանքները սարսափելի են:
Չնայած հրադադարի հույսերն աճում են միջազգային հանրության ճնշման շնորհիվ՝ դա քիչ ազդեցություն կունենա Գազայի բնակչության վիճակի վրա: 14-ամյա շրջափակումը դադարկել է դրա տնտեսությունը եւ, որքանով պարադոքսալ չէ, ամրապնդել է ՀԱՄԱՍ-ի իշխանությունը:
Չնայած երկու կողմերից բոլոր ֆիզիկական ռիսկերին, այդ թվում՝ ՀԱՄԱՍ-ի ղեկավարության համար, այդ մոտեցումն առավել լայն իմաստով ծառայում է նրանց, ովքեր գտնվում են երկու կողմերից վերեւում:
Միջազգային ճնշումը եղել է լիովին ապարդյուն, եւ Իսրայելը, կարծես, ենթադրում է, որ կարող է պակաս զգայուն դառնալ արտասահմանյան կարծիքի նկատմամբ:
Մի օր թնդանոթները, ամենայն հավանականությամբ, կլռեն: Սակայն դա կլինի միայն ժամանակավոր դադար եւ մի քանի ամսվա կամ տարվա ընթացքում համանման հակամարտությունը դարձյալ կբռնկվի:
Եթե գալիք տարիներին այդպես տեղի ունենա նաեւ աշխարհի մյուս երկրներում, դա կլինի ողբերգական միտում»: