Ցեղասպանության հետազոտողների միջազգային ասոցիացիայի համահիմնադիր Իսրայել Չարնին իր նոր գրքում փորձել է պատասխանել հարցին, թե ինչու Իսրայելը չճանաչեց Հայոց ցեղասպանությունը։ Չարնին ուսումնասիրում է, թե ինչպես է Թուրքիան ճնշում գործադրել Հոլոքոստի եւ ցեղասպանության վերաբերյալ Առաջին միջազգային կոնֆերանսի վրա, որպեսզի դադարի խոսել Հայոց ցեղասպանության մասին, գրում է Գլեն Արտշուլլերը գրքի իր գրախոսության մեջ, որը հրատարակել է Jerusalem Post-ը։
1982 թվականի գարնանը՝ Երուսաղեմում եւ Թել Ավիվում Հոլոքոստի եւ ցեղասպանության վերաբերյալ առաջին միջազգային համաժողովի մեկնարկից քիչ առաջ, թուրքական կառավարությունը պահանջեց չեղյալ համարել Հայոց ցեղասպանության վեց նիստերը (ընդհանուր 150-ից) եւ արգելել բանախոսներին մասնակցել: Պահանջը չկատարելու դեպքում թուրքական իշխանությունները սպառնում էին դադարեցնել պաշտպանությունը Իրանից եւ Սիրիայից իրենց երկրի տարածքով փախած հրեաներին:
Իսրայելի պաշտոնյաների ճնշման ներքո Էլի Վիզելը հրաժարական տվեց համաժողովի նախագահի պաշտոնից։ Յադ Վաշեմը հետ է կանչել բացման արարողությունը վարելու իր առաջարկը։ Թել Ավիվի համալսարանը հրաժարվել է հանդես գալ որպես համահիմնադիր:
Սակայն համաժողովի նախաձեռնող եւ տնօրեն Իսրայել Չարնին որոշել է շարունակել։ Այս լսումները այժմ դիտվում են որպես ցեղասպանագիտության ոլորտի զարգացման կարեւոր իրադարձություն՝ նշանավորելով միջազգային հանրության կողմից Հայոց ցեղասպանության առաջին ճանաչումը:
«Իսրայելի անհաջող պատասխանը Հայոց ցեղասպանությանը» գրքում Չարնին՝ ամերիկաբնակ իսրայելցի հոգեբան, Ցեղասպանագետների միջազգային ասոցիացիայի համահիմնադիր, վերանայում է համաժողովը, ԱԳՆ-ի կողմից այն ձախողելու փորձերը եւ սուր մեղադրանք է ներկայացնում այն ժամանակվա եւ այսօրվա Իսրայելին։
Հասկանալի է, թերեւս, որ նույնիսկ 40 տարի անց Չարնին հպարտության ու ցավի խառնուրդով է մոտենում իր թեմային։
Չարնին համոզիչ կերպով պնդում է, որ իսրայելցի առաջնորդների համաժողովին դեմ արտահայտվող հիմնական պատճառը Հոլոքոստը, հրեա ժողովրդի «անտանելի աղետալի ողբերգությունը» պահելու վճռականությունն է «ցեղասպանական տառապանքի հիերարխիայի ամենաբարձր անձեռնմխելի գագաթին»:
Չարնին շեշտում է, որ ինքը սիոնիստ է, հպարտանում է Իսրայելի գոյատեւմամբ՝ հրեական պետությունը ոչնչացնելու վճռական թշնամիների առջեւ, եւ «անվտանգ երկիր ստեղծելու իր ջանքերով»: Նա նաեւ դատապարտում է Իսրայելի բացառիկության եւ գերազանցության ձգտումը։
Անդիմադրելիորեն բաց կատաղի ու ռազմատենչ 91-ամյա Չարնին ձեռնոց է նետում։ Նրա խոսքով՝ անհարկի, անարդյունավետ եւ անարդար է «շարունակել հերքել պատմական անհերքելի փաստերը»։
