Սեւրի խաղաղության պայմանագրի հարցում Թուրքիայում գոյություն ունեցող երկու մոտեցումներից ի վերջո շահեց քեմալական մոտեցումը, որը երիտթուրքական ծրագրի իրականացում էր ենթադրում եւ դրա հիմնական նպատակը հայ ժողովրդի եւ հայկական պետականության ոչնչացումն էր: Այս մասին հայտարարել է Հայաստանի Գիտությունների ակադեմիայի արեւելագիտության ինստիտուտի տնօրեն, թուրքագետ Ռուբեն Սաֆրաստյանը Սեւրի պայմանագրի ստորագրման 100-ամյակին նվիրված գիտական խորհրդաժողովում:
Նրա խոսքով` գոյություն ունի 1920 թվականի նոյեմբերի 8-ով թվագրված մի թուրքական փաստաթուղթ, որում խոսվում է Հայաստանը ոչնչացնելու առաջադրանքի մասին, այսինքն` խոսքը ցեղասպանության ծրագրի ավարտման մասին էր, այս անգամ` մի ամբողջ պետության դեմ: «Քեմալական պաշտոնական պատմագրությունը կեղծել է ոչ միայն հարեւան ժողովուրդների պատմությունը, այլեւ` Թուրքիայի պատմությունը: Բոլոր նրանք, ով մասնակցել է Սեւրի Խաղաղության պայմանագրի ստորագրմանը որպես Օսմանյան կայսրության ներկայացուցիչներ, հայտարարվել են դավաճաններ եւ դատապարտվել են մահապատժի: Սակայն ուլթանաթի կառավարությունները եւ նրա շրջապատը չդավաճանեցին թուրք ժողովրդին, այլ փորձեցին վերանայել Թուրքիայի դերն Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո ձեւավորված նոր աշխարհում: Այն պետք է լիներ ոչ թե կայսրություն, այլ պետություն, որը փակված է իր ազգային սահմաններում եւ հարաբերությունների մեջ է մտնում հարեւան երկրների հետ»,- նշել է Սաֆրաստյանը: