Մեկուկես միլիոն հայ տղամարդիկ, կանայք եւ երեխաներ են սպանվել Օսմանյան կայսրության վերջին տարիներին իրականացված Հայոց ցեղասպանության ժամանակ: Սակայն Իսրայելում, չնայած որ այն անմիջապես Հոլոքոստից հետո ստեղծված երկիր է, այդ մասին քիչ բան է լսվում, գրում է Jerusalem Post- ը:
«Դա այն պատճառով, որ հրեական պետությունը, որը տուն է դարձել մարդկանց համար, ովքեր տեսել են նացիստների կողմից ոչնչացված վեց միլիոն իրենց հայրենակիցների, մինչեւ հիմա պաշտոնապես չի ճանաչում Հայոց ցեղասպանությունը: Ժամանակն է փոխել դա:
Շաբաթ՝ ապրիլի 24-ին, Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Օսմանյան կայսրության կողմից հայերի կոտորածի հիշատակի պաշտոնական օրն է: Սպիտակ տան աղբյուրները հինգշաբթի հայտնել են, որ ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենը կոտորածը պաշտոնապես որպես ցեղասպանություն կճանաչի:
Անցյալ տարի քարոզարշավի ընթացքում Բայդենը խոստացել էր հենց դա անել: «Այսօր մենք հիշում ենք այն վայրագությունները, որոնց բախվեց հայ ժողովուրդը Մեծ Եղեռնի` Հայոց ցեղասպանությանը: Ընտրվելու դեպքում ես խոստանում եմ սատարել Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձեւին եւ մարդու իրավունքները գերխնդիրը դարձնել»,- գրել էր նա այդ ժամանակ Twitter- ում:
Տասնամյակներ շարունակ Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչելու փորձերը կանգ են առել ԱՄՆ Կոնգրեսում, եւ նախագահները զերծ են մնում այն այդպես անվանելուց՝ Թուրքիայի հետ հարաբերությունների հետ կապված մտավախությունների եւ Անկարայից կողմից ինտենսիվ լոբբիստական գործունեության պատճառով: Նույնը պատահել է Իսրայելում:
Իսրայելը վախենում էր Թուրքիայի վրեժխնդրությունից պատմական փաստերն ընդունելու դեպքում: 2018-ին «Մերեց»-ի պատգամավոր Թամար Սանդբերգն օրինագիծ, որը կոտորածը ճանաչեց որպես Genocideեղասպանություն, բայց այն հետ վերցվեց ՝ կառավարության դիմադրության պատճառով: Մեկ տարի անց Քնեսեթի մի շարք բարձրաստիճան անդամներ, ինչպիսիք են Յաիր Լապիդը եւ Գիդեոն Սաարը, աջակցություն հայտնեցին այդ քայլին, սակայն այն չիրականացվեց կառավարության պատճառով:
Ավանդաբար այս ուղղությամբ շարժվելու Իսրայելի անկարողության բացատրությունները սկսվում էին Թուրքիայի հետ հարաբերությունների բարելավման համար դուռը բաց թողնելու անհրաժեշտությամբ՝ մինչեւ կառավարության հստակ օրակարգը, որը գերադասում է Ադրբեջանը Հայաստանին: Դա պարզ դարձավ անցած աշնանը, երբ Իսրայելը զենք էր մատակարարում Ադրբեջանին Լեռնային Ղարաբաղում պատերազմի ընթացքում:
Սակայն պարտադիր չէ, որպեսզի մեկը մյուսի հաշվին լինի: Այո, Իսրայելն ունի աշխարհաքաղաքական նկատառումներ եւ չի կարող անտեսել դրանք, սակայն նաեւ բարոյական պարտք ունի, որը չի կարող պարզապես մի կողմ դնել: Իրենց հիմնադրման պահից լինելով ցեղասպանություն եւ հալածանքներ վերապրած ժողովուրդ՝ հրեաները պատասխանատվություն են կրում նման այլ վայրագություններ ապրած այլ ազգերի հետ միասին:
Երբ Հոլոքոստի զոհերի հիշատակի օրը մենք ասում ենք «երբեք», ակնհայտ է, որ դա «այլեւս չի կրկնվի» մեր ժողովրդի համար, բայց ոչ մի վատ բան չկա նրանում, եթե հասկացնենք, որ մենք նաեւ կարծում ենք, որ ցեղասպանություն երբեք չպետք է տեղի ունենա որեւէ մեկի հետ: Առաջին քայլը, որպեսզի նման բան «այլեւս երբեք չկրկնվի»՝ պատմությունը ճանաչելն է այնպես, ինչպես եղել է եւ հասկացնել, որ հայերի հետ կատարվածն իրականում ցեղասպանություն էր:
Բացի այդ, աշխարհաքաղաքական տեսանկյունից, Իսրայելը կոնկրետ ինչի՞ համար պետք է վախենա Թուրքիայից: Կարո՞ղ են արդյոք իսկապես հարաբերությունները վատթարանալ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի հետ:
Մերձավոր Արևելքում հակասեմական խուլիգանի նման իրեն պահող Էրդողանից վախենալու առիթ չկա: Էրդողանը վերջերս ասաց, որ կցանկանար բարելավել հարաբերություններն Իսրայելի հետ, սակայն նա դեռ շարունակում է ընդունել «ՀԱՄԱՍ»-ի առաջնորդներին Անկարայում, իսկ իշխող ԱԶԿ-ն շարունակում է Իսրայելը համեմատել նացիստական Գերմանիայի հետ: Անցյալ տարի Թուրքիան հայտարարել էր, որ ցանկանում է «ազատել Ալ-Աքսուն»՝ պնդելով, որ «Երուսաղեմը մերն է»:
Իսրայելն, իհարկե, պետք է ուսումնասիրի, թե ինչ կարող է նշանակել Թուրքիայի հետ այս մերձեցումը, բայց նա չի կարող դա անել՝անտեսելով չարիքի առջեւ հայերի կողքին կանգնելու իր բարոյական եւ պատմական պատասխանատվությունը:
Որպեսզի աշխարհը կանխի այդ ոճրագործությունների կրկնությունը, մենք պետք է հստակ հասկանանք, թե դա ինչ է: Իսրայելը պետք է ճանաչի Հայոց ցեղասպանությունը: Դա պարզ օրենք է: Ժամանակն է, որպեսզի Քնեսեթն ընդունի այն»: