Հայաստանում հացի սպառման ծավալների նվազում է կրճատվել. Երեւանում 2015-2016 թվականներին քաղաքացիներն օրական սպառում էին մինչեւ 280 գրամ հաց, իսկ 2021 թվականին այս ցուցանիշը տատանվում է 180-ից 220 գրամի միջեւ: Այս մասին հոկտեմբերի 1-ին լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց Հայաստանի Գիտությունների ազգային ակադեմիայի (ԳԱԱ) Էկոլոգանոոսֆերային հետազոտությունների կենտրոնի սննդային շղթայի ռիսկերի գնահատման բաժնի ղեկավար Դավիթ Պիպոյանը:

Նրա խոսքով` Հայաստանի բնակչության սպառած սննդամթերքի 30 տոկոսը ձավարեղենը եւ ալյուրի արտադրանքն է, այս խմբում ամենամեծ մասնաբաժինը հացինն է (չնայած դրա սպառման նվազմանը): «Հայաստանի բնակչությունը միջինում օրական ստանում է 71 գ սպիտակուց, 245 գ ածխաջրեր, 41.91 գ ճարպ, մինչդեռ, ԵԱՏՄ չափանիշների համաձայն, մարդը պետք է օրական 83 գ ճարպ ստանա: Ճարպերի եւ սպիտակուցների դեպքում կարեւոր է նաեւ դրանց ստացման աղբյուրը: Օրինակ՝ Հայաստանի բնակչությունը սպիտակուցի 51 տոկոսը ստանում է ձավարեղենի եւ ալյուրի արտադրանքի սպառման արդյունքում, այսինքն` բուսական ծագման արտադրանքից, այլ ոչ թե` կաթնամթերքից եւ մսամթերքից»,- նկատեց փորձագետը:

Պիպոյանը պարզաբանեց, որ աղքատության եւ սննդակարգի միջեւ ուղիղ կապ գոյություն ունի:

«Ֆինանսական սահմանափակումների պատճառով բնակչության 20 տոկոսն ավելի քիչ կալորիա է ստանում, քան անհրաժեշտ է: Միջազգային կազմակերպությունները խորհուրդ են տալիս օրական 400-ից 500 գրամ միրգ եւ բանջարեղեն օգտագործել: Հայաստանում 7-8 ամսվա ընթացքում այս ցուցանիշը նորմայից ցածր է 30-40 տոկոսով: Բացի այդ, բնակչության միայն 13 տոկոսն է ժամանակ առ ժամանակ ձուկ օգտագործում, մնացածն այս մթերքն ուտում է միայն արձակուրդներին:

Երկրի մարզերում մսամթերքի սպառման մակարդակը շատ ցածր մակարդակի վրա է: Գյուղերում կան ընտանիքներ, ովքեր շաբաթական նույնիսկ մեկ անգամ միս չեն օգտագործում:

Անառողջ սննդակարգը կապված է ոչ միայն ֆինանսական բաղադրիչի, այլեւ վատ սովորության հետ: Բնակչության շրջանում սննդակարգը կորոնավիրուսային ժամանակահատվածում զգալիորեն վատթարացել է, ընդ որում` ոչ միայն բնակչության խոցելի շերտերի, այլեւ ֆինանսական խնդիրներ չունեցող խավի շրջանում»,- հավելեց նա: