2005թ. հուլիսի 16-ին Վանաձոր քաղաքում ծառայության 18-րդ ամսում մահացած Հայկ Սայադյանի ծնողները պնդում են, որ իրենց որդուն սպանել են, այնինչ իրենց ասել են, որ տղան խեղդվել է զորամասի մոտ գտնվող լճում լողալիս: Արարատի մարզի Արտաշատ քաղաքում բնակվող՝ Հայկի ծնողները NEWS.am-ին պատմեցին, որ դատաբժշկական փորձաքննությամբ հաստատվել է, որ իրենց որդու թիկունքին բութ գործիքով հարված է եղել, սակայն քրեական գործ չի հարուցվել. ասել են, թե հարվածը կարող էր նաեւ ջրում որեւէ առարկային բախվելուց առաջանալ:

«Դատաբժշկական փորձաքննության մեջ գրված է՝ հարվածը հասել է բութ առարկայից մահվանից առաջ: Իմ երեխուն կամ խփել, գցել են, կամ քաշելով բերել, գցել են ջուրը: Ու մենք համոզված ենք, որ անողը շարքային զինծառայող չի եղել,  թե չէ կբացահայտեին գործը: Վերեւներից չթողեցին, որ բացահայտվի»,- ասաց Հայկի հայրը՝ Գեղամ Սայադյանը:

Գեղամ Սայադյանը պնդում է, որ ինքը գնացել, տեսել է. լիճը, որտեղից մահացած հանել են իր որդուն, հարմար չի լողալու համար: Նրա խոսքով՝ բացի նրանից, որ ջուրը պղտոր է, լիճն ափ չունի, որտեղից հնարավոր կլիներ մտնել ջրի մեջ:

«100 անգամ գնացել ենք էնտեղ՝ ափ չկա, որ իջնես, լողանաս: Ընենց տեղ ա, որ ես տղամարդ հալիս տեսա՝ զարզանդեցի: Ժայռերի մեջ՝ 10 մետր խորության վրա, կեղտոտ ջուր: Էդ կեղտոտ, տղմոտ ջրի մեջ իմ երեխան չէր լողանա, իմ երեխան շատ կրթված, ակուրատնի երեխա էր:  Կամանդիրին էլ ասել եմ՝ թե 10 մետր ժայռից քեզ էլ գցեն՝ կընկնես, կխեղդվես: Մենք էնտեղի տեղացի մարդկանց հետ էլ ենք խոսել, ասել են՝ մենք էնտեղ երբեք չենք լողում: Ջուրն էնքան խորն էր, որ դեմը էքսկավատորով քանդել են, որ մտնեն, տղայիս հանեն մեջից»,-ասաց Գեղամ Սայադյանը:

Մահացածի հայրը պատմեց նաեւ, որ որդու հետ դեպքի օրը եղել է նրա ծառայակից ընկերներից մեկը, որը հրաժարվել է դեպքի մասին որեւէ բան պատմել իրենց: Միակ վկային դեպքից հետո տեղափոխել են զիվորական հոսպիտալ, այնուհետեւ ազատել ծառայությունից:

«Չաստից տարան վայեննի հոսպիտալ, իբր հոգեկանը շեղվել է: 4 ամիս էդ տղային պահեցին հոսպիտալում, էլ չաստ չուղարկեցին: Վայեննի բիլետը տվեցին ձեռքը, ուղարկեցին տուն, ու էդ տղան էլ ոչ մի բան չխոսաց: Բայց ինքը հիմա շատ լավ է, ամուսնացել է»,- ասաց նա:

Գեղամ Սայադյանը պատմեց, որ դեպքից երեք օր անց գնացել է զորամաս, որտեղ իրեն միայն հաջողվել է պարզել, որ դեպքի օրվա գիշերը տեղանքում կռիվ է եղել, որին քաղաքացիական հագուստով մարդիկ են մասնակցել: Հորն այդպես էլ չի հաջողվել պարզել, թե ինչ է պատահել իրականում, իր որդին մասնակցե՞լ է կռվին, թե՞ ոչ: Իրականությունը պարզելու մի քանի տարվա ապարդյուն փորձերից հետո ծնողները դադարել են պատկան մարմիններին դիմել: