Ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծում օգոստոսի 1-ի լույս 2-ի գիշերը հակառակորդի ձեռնարկած հետախուզադիվերսիոն գործողության ժամանակ զոհված Զորիկ Գեւորգյանը հունվարի 29-ին կդառնար 26 տարեկան:
Իջեւանում ծնված եւ Վանաձորում մեծացած Զորիկը դեռ դպրոցական տարիներին էր «հայտարարում», որ զինվորական է դառնալու: Թեեւ հայրը, քեռին, եղբայրը զինծառայողներ էին, ընտանիքը դեմ էր Զորիկի որոշմանը:
«Դեմ էինք, որովհետեւ դժվար ու պատասխանատու գործ է»,- շեշտում է Զորիկի քույրը՝ Անին, ու շարունակում. «Բայց Զորիկի որոշումը հստակ էր: 10-րդ դասարանն ավարտելուց հետո անմիջապես թղթերը հանձնեց ռազմական ինստիտուտ: Այդ ժամանակ մայրս Երեւանի հիվանդանոցում տատիկիս էր խնամում, քաղցկեղով հիվանդ էր տատիկս, իսկ հայրս ծառայության բերումով Վանաձորում չէր: Զորս հանձնեց թղթերն ու ընդունվեց: Զանգեց ու ասաց ծնողներիս: Արդեն ի՞նչ կարող էին անել, մաղթեցին բարի ծառայություն»:
Զորիկը սկզբում ընտրել էր հետեւակի մասնագիտությունը եւ միայն 4-րդ կուրսում մտափոխվել եւ դարձել հետախույզ: Ծնողներն այս անգամ էլ էին դեմ նրա որոշմանը, բայց ինչպես նախորդ անգամ՝ Զորիկի որոշումը փոխել հնարավոր չէր:
«Զորիկն այդ ժամանակ ծնողներիս ասաց՝ եթե մի գործով զբաղվում ես, պիտի սիրես, ու մեկնեց ծառայության: Սկզբում Բալուջայում էր, իսկ 2013թ.-ի օգոստոսից՝ Մարտակերտում»,- պատմում է զոհված զինծառայողի քույրը:
Զորիկի աշխատանքի մասին ոչ ոք ոչինչ չի իմացել, նույնիսկ ամենամտերիմ ընկերները միայն նրա մահվանից հետո են իմացել, թե նա իրականում ինչով է զբաղվել: Սահմանին տիրող իրավիճակի մասին նա խոսել չէր սիրում, բոլորին համոզում էր, որ լարվածություն չկա: Դիրքերում եւ զորամասում Զորիկը բոլորի համար հոգատար ընկեր էր, մարտական առաջադրանք կատարելու ժամանակ՝ խիստ հրամանատար:
«Երբ Զորիկի հետ էինք, ոչ մի առաջադրանքից չէինք վախենում: Եթե Զորիկի հետ էինք, ուրեմն ապահով էինք»,- պատմում է Զորիկի ծառայակից ընկերներից մեկը:
Զորիկը փայլում էր ոչ միայն մասնագիտական որակներով, այլեւ մարդկային տեսակով: Բարի, համբերատար, ժպտերես, ներող ու ընկերասեր. այսպես են նկարագրում նրան հարազատները:
«Մենք դասընկեր ունեինք, իրենք վատ էին ապրում, ու սեպտեմբերի 1-ին մեր դասընկերը դասի չէր եկել: Եկանք տուն, Զորս ասաց՝ մամ, գիտես՝ Տարոնը դասի չի եկել, որ խնդրեմ կթողնես՝ իմ շալվարը տամ իրեն: Մաման ասաց՝ հա ցավդ տանեմ, ու Զորս հացը կիսատ թողեց ու իր շալվարն ու բոթասները վազելով տարավ Տարոնին: Զորս ուրախացել էր շատ, որ Տարոնն արդեն դասի կգա»,- պատմում է Զորիկի քույրը:
Հերոսն արդեն 6 ամիս իր ընտանիքի կողքին չէ. այսօր էլ ոչ ոք չի հավատում, որ գործին այսքան լավ տիրապետող զինծառայողն այլեւս չկա:
«Հետո հասկանում են, որ Զորը 50 շների դեմ է դուրս եկել ու գիտակցաբար առաջ գնացել... Հպարտորեն, բայց ցավով ասում են՝ իսկ ու՞ր էինք մենք»,- Զորիկի մասին խոսքը եզրափակում է Անին:
