1915 թվականի Հայոց ցեղասպանության սարսափներից առաջ գլխավոր փորձը 1913 թվականին թրակիական բուլղարների ցեղասպանությունն էր: Այս մասին բուլղարական «Դումա» պարբերականում հրապարակված «Ամոթ է» վերնագրով հոդվածում գրել է Թոդոր Կորուեւը:
«Բազմիցս ավելի մեծ է վիրավորանքն այն նվաստացուցիչ իրադրությունից, որում իրենց դնում են ժողովրդի կողմից ընտրված պատգամավորները: Նման պահվածքը բիծ է դնում ամբողջ ժողովրդի վրա: Ոչ միայն ամոթ, այլեւ հանցավոր է, որ Բուլղարիան չկա այն 25 երկրների ցանկում, որոնք պաշտոնապես ճանաչել եւ դատապարտել են Հայոց ցեղասպանությունը: Երկիր, որը եղբոր պես է ընդունել անօթեւան տարաբախտներին. այն ժողովրդի ներկայացուցիչներին, որոնց ներբողել է հանճարեղ բանաստեղծ Պեյո Յավորովը. «Միշտ քաջարի նահատակ-ժողովուրդ», «որի գլխին հավերժ սուր կախեց մոլեգնած բռնակալը…»: Այս հրաշալի բանաստեղծությունը կրկին կհնչի ապրիլի 24-ին, երբ բուլղարահայերը մոմերով եւ ջահերով կհավաքվեն Հայկական տան առջեւ՝ ոգեկոչման եւ կաղոթեն 1.5 մլն հայերի հոգիների հանգստության համար, որոնք սպանվեցին երիտթուրքերի կառավարության կողմից:
Իսկ Բուլղարիայի էթնիկ թուրքերի կուսակցության տպագիր օրգանը Հայոց ցեղասպանությունը հնարք է անվանում, որի պատճառով տհաճ աղմուկ է բարձրանում:
Մանկության տարիներին Մոմչիլգրադում (փոքրիկ քաղաք Բուլղարիայի հարավում - խմբ.) ես դամբարան տեսա, որի պատին Բալկանյան պատերազմի (1912-13թ.թ. - խմբ.) 14 ապստամբների անուններ էին: Իվան, Կունո, Նաչո, Աթանաս անունների կողքին գրված էին նաեւ Հակոբ, Արմենակ, Պողոս… Նրանք գնացել են նահատակվելու՝ ձե՛զ համար, ի՛նձ համար:
Ու եւս մեկ բան չի կարելի մոռանալ. հայերի դեմ բարբարոսությունից առաջ գլխավոր փորձը 1913 թվականն էր՝ թրակիական բուլղարների ցեղասպանությունը: Վիրավորական է, որ այն նույնպես մինչեւ հիմա չի ճանաչվել Բուլղարիայի խորհրդարանի կողմից»:
