Գերմանիան Հայաստանին եւ Թուրքիային հաշտվելու կոչ է անում, կարծես ինքը ոչնչում մեղսակից չէ։ Այդ մասին գրում է հրապարակախոս Մելի Կիյակը գերմանական Die Zeit պարբեականում հրապարակված «Իրադարձություններ թե Ցեղասպանություն» հոդվածում։
Գերմանիայի ԱԳ նախարար Ֆրանկ-Վալտեր Շտայնմայերի հայտարարությունը («Մեր միակ ցանկությունը Հայաստանին ե Թուրքիային երկխոսության մղելն է») նշված է մեծ տառերով եւ ընդգծվել կարմիր դտարկմամբ «Զգույշ արտահայտվելուց»։
Հոդվածում ասվում է.
«Միայն մեկ դրվագ. Քրդախոս Դիարբեքիրում առ այսօր կանգուն է հայկական Սուրբ Կիրակոս եկեղեցին։ Մինչեւ 1915թ. այստեղ 130 հազար հա էր ապրում։ Այժմ ապրում է 50 հայ։ Եւ այդպես է ողջ Թուրքիայում, յուրաքանչյուր գյուղում, քաղաքում, նահանգում։ Քրիստոնյաները, որ ապրում էին ահստեղ, «գնացին»։ Հաստատ, ոչ զբոսնելու։
Ուրեմն իրադարձություննե՞ր, թե՞ Ցեղասպանություն։ Անցած 100 տարում ամենատարբեր ձեւակերպումներ են տրվել՝ ողբերգություն, աղետ, աքսոր, տեղահանում, ոչնչացում, ցեղասպանություն։ Թրքահայ հրապարակոս Հրանտ Դինքը, որը հանդես էր գալիս ճանաչման օգտին, օրենքից դուրս հայտարարվեց եւ սպանվեց։
Բնականաբար, տեղահանման հրամանների մեջ ասվում էր «երթուղիների» եւ «հավաքման վայրերի» մասին։ Երբ նահանգապետերը կատարում էին իրե գործն ու զեկուցում հրամանաի կատարման մասին, ոչ ոք չէր հեռադրում Կոստանդնուպոլիս. «Ես հաջողությամբ մասնակցել եմ soykırım-ին (թրք.՝ ցեղասպանություն-խմբ.)»։
Գերմանիայի դեսպան Հանս ֆոն Վանգենհայմը ր հեռագրերում չէր սեթեւեթում եւ նշում էր, որ «արյունարբու շներին» պետք է կանգնեցնել՝ նկատի ունենալով Դիարբեքիրի նահանգապետին, որը երեք օրում 130 հազար հայ էր տեղահանել։
Ուրաբթ Բունդեսթագի բոլոր ուժերը կընդունեն բանաձեւ՝ ճանաչելով Հայոց ցեղասպանությունը։ Դրան անհանգստացած արձագանքել է ԱԳ նախարար Ֆրանկ-Վալտեր Շտայնմայերը՝ հայտարարելով, թե ադ բառի գործածումը կարող է վտանգել դվանագիտական ջանքերին։ Այլ խոսքով, մենք՝ Գերմանիան իբր շրջանցիկ ճանապարհներով կարող ենք նպաստել երկխոսությանը։ Եւ որեւէ բառ հայերի զանգվածային սպանդին Գերմանիայի դերի մասին։ Թուրքիային եւ Հայաստանին կարող է հաշտեցնել չեզոք կողմը, իսկ Գերմանիան չեզոք չի եղել»։
