NEWS.am-ը զգալի կրճատումներով ընթերցողի ուշադրությանն է ներկայացնում Շվեդիայի նախկին վարչապետ, ԱԳ նախկին նախարար Կառլ Բիլդտի՝ «Project Syndicate» պարբերականում հրապարակված հոդվածը:
Խորհրդարանակն ընտրություններում մեծամասնությունը պահպանել ձգտող իշխող «Արդարություն եւ զարգացում» կուսակցության (ԱԶԿ) ձախողումից հետո Թուրքիան դեպի անհայտ քաղաքական տարածություն է շարժվում: Ընտրությունը, որը Թուրքիան կանի նոր կառավարություն ձեւավորելիս, ոչ միայն որոշիչ նշանակություն կունենա ապագայում ժողովրդավարություն ձեւավորելու համար: Հաջորդ կառավարությունը կարող է նաեւ որոշիչ դեր ունենալ խաղաղության գործընթացներում, որոնք կենսական կարեւորություն ունեն ավելի լայն Մերձավոր Արեւելքում կայանությունը վերականգնելու համար:
Թուրքիայի համար առաջնահերթ նշանակություն ունի քրդական բնակչության հետ շարունակվող խաղաղության գործընթացը: Քրդական հարցի համապարփակ կարգավորումն առանցքային նշանակություն կունենա երկրում կայունության հաստատման եւ Եվրամիությանն անդամակցության ձգտման հարցում:
Ժողովուրդների դեմոկրատական կուսակցության (հիմնականում քրդական) հաջողությունը, որն ընտրությունների արդյունքում 13% ձայն ստացավ, պետք է բարձրացնի քրդերի վստահությունը եւ դյուրացնի խաղաղության գործընթացի ուղին: Սակայն ծայրահեղ աջ «Ազգայնական շարժում» կուսակցությունը նույնպես ընտրություններում զգալի հաջողություն արձանագրեց՝ 16% ձայն ստանալով, ինչը, հավանաբար, մեծապես պայմանավորված է քրդերի հանդեպ նախաձեռնությունների դեմ ժողովրդի դիրքորոշմամբ:
Թուրքիայի նոր կառավարության համար պետք է բարձր առաջնահերթություն ունենա Էրդողանի սկսած խաղաղության գործընթացի ավարտը: Իսկ Էրդողանը պետք է հասկանա, որ իր ժառանգությունը կարող է կախված լինել այն հանգամանքից, այդ գործընթացը հաջողություն ունենա, թե՞ ոչ:
Խաղաքարտի վրա դրված երկրորդ խաղաղության գործընթացը Կիպրոսի միավորման նոր փորձն է, որը բաժանված է 1963 թվականի սահմանադրական կարգի փլուզումից եւ 1974 թվականին Թուրքիայի ներխուժումից հետո: Իրականում տարօրինակ է, որ ԵՄ անդամ երկրի մայրաքաղաքը բաժանված է մեռած գոտիով, որտեղ տասնամյակներ շարունակ պարեկում են ՄԱԿ-ի խաղաղարար ուժերը: Կիպրոսի երկարատեւ բաժանումն արգելակում է ինչպես ԵՄ-ին անդամակցության շուրջ Թուրքիայի բանակցությունները, այնպես էլ ԵՄ-ի եւ ՆԱՏՕ-ի՝ ավելի ու ավելի անհրաժեշտ համագործակցությունը:
Խաղաղության երրորդ գործընթացը վերաբերում է Հայաստանի հետ Թուրքիայի հարաբերություններին, որոնք, բարելավման դեպքում, կարող են նպաստել Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ հակամարտության խաղաղ կարգավորման գործընթացին: Հայաստանի հետ սառեցված հակամարտությունը պահպանելը Թուրքիայի կամ տարածաշրջանի որեւէ այլ պետության երկարաժամկետ շահերից չի բխում: Շարունակվող շրջափակումն ու ռազմական բախումներն ինչ-որ պահի կարող են հանգեցնել Հարավային Կովկասում բռնի անկարգությունների՝ Թուրքիայի համար բացասական հետեւանքներով: Հաջորդ կառավարությունը պետք է վերականգնի Ցյուրիխում ընդունված մոտեցումը, եւ Հայաստանի ղեկավարությունը պետք է նույնն անի:
