2010 թվականի հունվարից մինչեւ 2013-ի հուլիսը Հունգարիայում ԱՄՆ դեսպան եղած Էլենի Կունալակիսը «Տիկին դեսպան» վերնագրով իր հիշողություններն է հրապարակել, որում անդրադարձել է նաեւ Ռամիլ Սաֆարովի գործին, որը, նրա խոսքով, փոխեց այդ երկրի հանդեպ ԱՄՆ-ի վերաբերմունքը:
Ըստ «The Washington Post»-ի, Կունալակիսն անձամբ է հետեւել, թե ինչպես է քանդվում այն, ինչը ժամանակին ամենահեռանկարային նոր ժողովրդավարությունն էր նախկին խորհրդային միության երկրների շրջանում: «Նեոֆաշիստներն ընտրվեցին խորհրդարան: Վարչապետ Վիկտոր Օրբանն ուղղորդում էր Սահմանադրության փոփոխություններն ու հարյուրավոր օրենքների ընդունումը, որոնք քայքայում էին դատական համակարգի, քաղաքացիական ծառայության եւ լրատվամիջոցների անկախությունը: Հակասեմականությունը վերելք էր ապրում, եւ բազմաթիվ երիտասարդ մասնագետներ սկսեցին փախչել Արեւմտյան Եվրոպա»,- գրում է պարբերականը:
Չնայած այս ամենին՝ միջազգային արձագանքը, այդ թվում՝ Եվրամիության եւ ԱՄՆ-ի կողմից, թույլ էր: «Միայն մարդասպանի ազատ արձակումը Վաշինգտոնում տագնապ առաջացրեց: 2012 թվականի օգոստոսի վերջին Օրբանը հանկարծ արտահանձնեց ադրբեջանցի Ռամիլ Սաֆարովին, որը Հունգարիայում ցմահ ազատազրկման էր դատապարտվել ՆԱՏՕ-ի հովանո ներքո կազմակերպված դասընթացների ժամանակ հայ զինվորի սպանության համար: Ոչ ոքի չզարմացրեց, որ Ադրբեջանում Սաֆարովին դիմավորեցին որպես հերոսի եւ անմիջապես ներում շնորհեցին, բարձրացրեցին զինվորական կոչումը եւ նոր բնակարան նվիրեցին»,- ասված է հոդվածում: Հեղինակը նաեւ հավելում է, որ դրանից հետո Հայաստանը խզեց Հունգարիայի հետ դիվանագիտական հարաբերությունները, իսկ Լեռնային Ղարաբաղում լարվածությունը սրվեց:
«Մի՞թե նրանք չեն հասկանում, որ իրենց փոքրիկ հնարքը կարող է պատերազմի հանգեցնել: Ո՞վ պետք է դա հարթի, հունգարնե՞րը: Ո՛չ, հունգարները դա չեն հարթի: Մե՛նք պետք է հարթենք: Մենք պետք է ստիպված լինենք ուղղել դա»,- հեռախոսով դեսպան Կունալակիսին ասել է ԱՄՆ պետքարտուղարի օգնականի տեղակալ Մարի Յովանովիչը: Կունալակիսի խոսքով, այդ փոքրիկ հնարքը վերջ դրեց Հունգարիայի՝ ԱՄՆ-ի հուսալի ռազմավարական գործընկերոջ կարգավիճակին:
