Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը հեշտացնում է նրանց կասկածները, ովքեր առայսօր դեռ հապաղում էին պատասխանել «Երբ է երկիրը գլորվելու բռնապետության անդունդը» հարցին: Այս մասին Frankfurter Allgemeine Zeitung թերթում գրում է քաղաքական վերլուծաբան Ռայնխարդ Մյուլերը, փոխանցում է DW–ը:
Գեներալներին մեղադրում են պետական դավաճանության մեջ՝ դա ոչ թե Թուրքիային բնորոշ առանձնահատկություն է, այլ ինքնընստինքյան ենթադրվող մի բան: Այն, որ նախագահ Էրդողանը, ամենայն հավանականությամբ դեռ ապստամբությունից առաջ ծրագրում էր իր տեսակի մեջ եզակի ռեյդ՝ երկրում իրավական պետության դեռ պահպանված կառույցների դեմ, որը հիմա էլ է իրականացնում, ուշագրավ է նախեւառաջ իր հանդուգն շիտակությամբ: Չէ՞ որ պետծառայողները ամենեւին էլ քաղաքական գործիչներ չեն, որոնք որոշակի ժամկետով են ընտրվում: Իհարկե պետհաստատությունների աշխատակիցները կարո՛ղ են հեռացվել ծառայությունից՝ կարգավորված ընթացակարգով: Այդուհանդերձ, նույնիսկ եթե հաշվի առնենք ապստամբության առանձնահատկությունները՝ աշխատանքից ցանկացած զանգվածային հեռացում ծաղրանք է իրավական պետության սկզբունքների նկատմամբ:
Նախագահ Էրդողանը թեթեւացնում է նրանց կասկածները, ովքեր առայսօր հապաղում էին պատասխանել «Երբ է երկիրը գլորվելու բռնապետության անդունդը» հարցին, նա վերացնում է հասարակության հենակետերը, որոնք խարսխված են իրավական պետության սկզբունքների վրա ու դրանով իսկ՝ նաեւ թափանցիկ կարգերը: Եթե զինվորականներին ու ոստիկաններին աշխատանքից հեռացնելը դեռ միանգամայն բնական է գործադիր իշխանության ղեկավարի համար, ապա իր համար անցանկալի դատավորների զանգվածային հետապնդումը ցույց է տալիս, որ իշխանության բաշխման սկզբունքը նրա համար ոչինչ չի նշանակում:
Կրթության նախարարության հազարավոր աշխատողներին պարտականություններից հեռացնելը ուղեկցվում է բուհերի ավելի քան 1500 ռեկտորների ու դեկանների հրաժարականի մասին պահանջով: Ամենազոր Էրդողանը շատ ավելի հեռու է այնպիսի հասկացություններից, ինչպիսիք են գիտության ազատությունը, քան մյուս բռնապետներից շատերը, որոնք միայն աստիճանաբար են բավարարում իրենց բռնապետական նկրտումները: Բարձրագույն կրթությամբ մարդկանց արգելելով երկրից դուրս գալ՝ Էրդողանը ընդամենը համալրում է իր գործողությունների ցանկը: Թուրքիայում մամուլը դեռ ապստամբությունից առաջ էր վտանգված. ըստ երեւույթին լրագրողների, նաեւ սովորական քաղաքացիների դեմ հայցեր հարուցելը նախագահի հոբբիներից մեկն է:
Ընդ որում նրանք հենց իրենք գանգատի պատճառ ունեն, չէ ՞ որ հենց նման դեպքերի՝ քաղաքացիների պաշտպանության համար են հիմնարար իրավունքները: Էրդողանի խնդիրն է պաշտպանել իր երկրի քաղաքացիներին, այլ ոչ թե բազմապատկել իր իշխանությունը: Սրանք նրա հակառակորդների դատողությունները չեն, այլ կանոններ, որոնցով պետք է ապրի Թուրքիան: Անկախ ԵՄ-ին անդամակցությունից, մարդու իրավունքների պաշտպանության մասին եվրոպական հռչակագիրը պարտավորեցնում է պահպանել հիմնական սկզբունքները: ՆԱՏՕ-ի կանոնադրությունում (որի անդամն է Թուրքիան- խմբ.) նույնպես խոսվում է անձի ազատության ու իրավունքի գերակայության մասին: Այդ դեպքում ի՞նչ վիճակում է հայտնվում արեւմտյան համայնքը, որի հիմքում ընդհանուր արժեքներն են: Դրանց վրա ծիծաղում է ոչ միայն Էրդողանը, եզրակացնում է հոդվածագիրը:
