Հոկտեմբերի 8-ին Հայաստանի ազգային հավաքականը Երեւանում կանցկացնի ԱԱ 2018 ընտրական փուլի իր առաջին տնային հանդիպումը Ռումինիայի հետ, երեք օր անց էլ կմեկնի Լեհաստան:

Հայաստանի հավաքականը խաղալու է Եվրո 2016 մասնակիցների հետ: Հիմնականում խաղի նախօրեին ներկայացվում է թիմերի վիճակագրությունը, հնարավոր խաղային մարտավարությունները, խոսվում բացակա ֆուտբոլիստների եւ նրանց փոխարինողների մասին: Այս անգամ այդ դեպքը չէ:

Հավաքականի ցանկացած խաղ՝ անգամ ընկերական խաղը Լյուքսեմբուրգի հետ, առաջացնում էր մեծ իրարանցում: Անգամ, երբ այդ խաղը հեռարձակել հնարավոր չէր լինում,  տեղի հայերի մեծ ջանքերի շնորհիվ կազմակերպվում էր online հեռարձակում եւ կար 90 րոպե, երբ ֆուտբոլասեր հասարակությունը կտրվում էր աշխարհից: Այն, որ Ռումինիայի խաղի հանդեպ հետաքրքրությունը մի քանի անգամ պակաս է, ակնհայտ է: Մարզադաշտը արհեստականորեն լցնելը՝ տոմսեր բաժանելով, չի նշանակում, որ հավաքականի խաղը հետաքրքիր է շատերին:

Իսկ կար ժամանակ, երբ Հայաստանի ազգային հավաքականը խաղում էր Անդորրայի կամ Մակեդոնիայի հետ եւ մարզադաշտը գրեթե լցվում էր: Ինտերնետի սիրահարները կհիշեն, երբ ազգային հավաքականը պետք է խաղար, շաբաթներ առաջ հայկական միակ ֆուտբոլային ֆորումը՝ armfootball-ը, պայթում էր, անգամ կայքը չէր դիմանում այցելուների քանակին ու հաճախ կախում էր սերվերը: Այսօր ես հետաքրքրության համար մտա armfootball-ի ֆորում: Լռություն էր…ո՞վ է մեղավոր: Դավաճան երկրպագո՞ւն, թե՞ դավաճան ֆուտբոլիստները, երեւի երկուսն էլ:

Ֆուտբոլիստները «դավաճանեցին» Ալբանիայի հետ խաղում, իսկ հետո էլ երկրպագուները չկանգնեցին թիմի կողքին: Կան նաեւ «դավաճան» լրագրողներ… օրինակ ես (Վերա Մարտիրոսյանը): Իմ դավաճանությունը ոչ միշտ հայկական ֆուտբոլը գովաբանող նյութերի մեջ է, երկրպագուի դավաճանությունը՝ որ գնում է խաղադաշտ միայն Ռոնալդուին տեսնելու, ֆուտբոլիստները… դե խաղեր են հանձնում…իսկ չկա՞ այլ դավաճանություն:

Արդյո?ք այն, երբ ազգի մեծամասնությունը, որ հիասթափվել է հայկական ֆուտբոլի մեջ դրանում այլ մեղավորներ չկան: Դանիայի հետ խայտառակ խաղից հետո, հավաքական չհրավիրվեցին եւս չորս ֆուտբոլիստներ՝ Սարկիոսով, Կորյան, Արշակյան ու Գազարյան: Նրանք չեն համընկնում գլխավոր մարզչի մշակած, գուցե նաեւ հորինած նոր մարտավարության հետ: Կորյանը արդեն վեցերորդ գոլն է խփում, բայց նա չի համապատասխանում: Համապատասխանում է Վարդան Պողոսյանը «Փյունիկից», ով Հայաստանի ընթացիկ առաջնությունում խփել է վեց գոլ, իսկ հավաքականի կազմում խաղացել է 36 րոպե:

Ակնհայտ է, որ այստեղ անձնական ամբիցիաների հարց է: Հավաքականի նախկին մարզիչ Սարգիս Հովսեփյանն ասում էր, որ լրագրողները մասնագետ չեն, նա չի կանչում Արթուր Եդիգարյանին, քանի որ վերջինս չի համապատասխանում իրենց խաղին: Վարուժան Սուքիասյանը սկզբից չի կողմնորոշվում՝ ի՞նքն է ընտրում հավաքականի կազմը, թե՞ ֆեդերացիայի նախագահը: Վերջում, երբ կողմնորոշվեց հիմա էլ չի կարողանում պատասխանել, թե ինչով Սարկիսով ու Կորյանը իր թիմին չեն համապատասխանում:

Ի՞նչ մեղք էր գործել խաղային պրակտիկա չունեցող Դավիթ Արշակյանը: Երեւի թե Սֆինքսի գաղտնիքը այսքան բարդ չէր, որքան բարդ է հասկանալ այս մարզչի որոշումները, կամ էլ նրա պատասխանները: Գուցե ավելի լավ է միանգամից ասել ֆուտբոլասերին ու երկրպագուներին ՝ սա մեր թիմն է, ինչ կուզենք կանենք, կուզենք կփակենք, դրա համար այլեւս մի՛ զարմացեք, մի՛ զայրացեք ու հանգիստ ընդունեք փաստը: Այդպես գուցե ավելի արդար լիներ:

Իրականում յուրաքանչյուր ֆուտբոլասեր երազում է, որ իր հավաքականը հաղթի: Ոչ մի այլ մարզաձեւ երբեք չի կարող միավորել ազգին, ինչպես դա անում է ֆուտբոլը: Այսօրվա մեր ֆուտբոլը մեծ անդունդի մեջ է: Փողոցում հարցրեք մարդանց, քանի՞սը գիտեն, որ վաղը հավաքականը այս մրցաշրջանի իր առաջին խաղն է տանը անցկացնելու: Վստահ եմ 10-ից 9-ը չգիտեն: Իսկ ո՞վ է մեղավոր դրանում: Ֆուտբոլի՞ստը, ով ամբողջ սրտով չի նվիրվում, երկրպագո՞ւն, որը երբեմն իրեն թույլ է տալիս բողոքել, լրագրո՞ղը, ով գրում է ֆուտբոլի ձախողման մասին, թե՞ լրիվ այլ անձինք, ովքեր երբեք իրենց վրա պատասխանատվություն չվերցրին այս  երկարատեւ ու վերջը չերեւացող ձախողման մեջ:

Վերա Մարտիրոսյան