Ադրբեջանական պարբերականը ռեպորտաժ է հրապարակել օկուպացված Ստեփանակերտից՝ ակամա հաստատելով Ղարաբաղի մայրաքաղաքի հրետակոծությունն ու Լեռնային Ղարաբաղի հայ բնակչության տեղահանությունը։

Haqqin.az-ի ի սկզբանե ծրագրած ուրախ ռեպորտաժն այն մասին, թե որքան լավ և ուրախ են հայերը ապրում «Խանքենդիում» (ադրբեջանցիներն այդպես են անվանում հայկական Ստեփանակերտը), կատարյալ ձախողում ունեցավ։

Ինչպես պարզվում է հոդվածի տեքստից, քաղաքում   «լիակատար անդորր» է տիրել։ Ակնհայտ է, որ դրան խանգարել են քաղաքում բնակվող հայերը․․․

«Քաղաքային ենթակառուցվածքներն ամենուր վերականգնվում են»,- ուրախությամբ հայտնում է հոդվածի հեղինակը։ Վերականգնվում են ինչի՞ց հետո։ Գնդակոծությունի՞ց․..

Ըստ ամենայնի, նպատակը ցույց տալն էր, թե որքան լավ են ապրում քաղաքում մնացած հայերը։ Բայց, ինչպես ասում էին, հնարքը ձախողվեց։ Չնայած այն պնդմանը, թե «քաղաքում ապրում են տարբեր տարիքի հայեր», հեղինակը չի կարողացել տեսնել նրանցից ոչ մեկին իր աչքով։ Ռեպորտաժում կենդանի հայեր չկան, միայն անդրադարձ է անհայտ Միշա Գրիգորյանի անհայտ արհեստանոցին։ «Խանութների և սրճարանների բոլոր աշխատողներն ադրբեջանցիներ են»,- հաստատում է հեղինակը։

«Նույնիսկ հասարակ մարդու աչքին է զարնում  բնակարանների և շինությունների անվտանգության անթերի համակարգը, որն ապահովում է բնակիչների անվտանգությունը»։ Հայտարարությանը կից ներկայացվում է դռնբաց Արցախփոստի լուսանկարը...

Որպես կշտամբանք, հեղինակը տեղադրել է Ստեփանակերտի հրապարակի լուսանկարը, որտեղ 1988-ի փետրվարին տասնյակ հազարավոր հայեր բողոքի ակցիա էին անցկացնում Բաքվի իշխանությունների ճնշումների դեմ և պահանջում էին մարզը փոխանցել Հայաստանին։

«Այսօր այստեղ «Ղարաբաղն ադրբեջանական է» գրությամբ հսկա պաստառ է փակցված»,- պարծենում է հեղինակը։ Այնտեղ, որտեղ բնաջնջման սպառնալիքի տակ ավելի քան հարյուր քառասուն հազար հայեր վտարվեցին  իրենց տներից...