«Մեր երկրում ազգային ինքնության եզակի տեսակ է ձեւավորվել՝ Gente Armenus, Natione Polonus (լատիներենից թարգմանաբար՝ «ազգը՝ հայ, ազգությունը՝ լեհ»)…
Չափազանց շատ է փոշոտվել այդ հիշողությունը: Նոր դար է սկսվել, եւ սպիացող վերքերից նորից արյուն է հոսում: Հետապնդում են Մերձավոր Արեւելքի քրիստոնյաներին...
Դրանց ընդհանրությունը երիտթուրքերի եւ Ուկրաինական ապստամբական բանակի ազգայնականների բարբարոսությունն է, ինչպես նաեւ պատմական ծանր հիշողությունն ու ժխտումը…
Կոնյակի արտահանման լուրջ անկումն ավելի կխորացնի արտաքին առեւտրում անհավասարակշռությունը...
«Հարկավոր է ընտրել. գնալ Երեւան եւ հիշատակել Հայոց ցեղասպանության զոհերին, թե՞ Ստամբուլ՝ դահիճներին բավարարելու համար…
Խուսափելով ցեղասպանություն բառից՝ մենք կորցնում ենք ժամանակակից ցեղասպանությունների հարցում մեր բարոյական հեղինակությունը...
Հարյուրավոր տարիներ այս հողերի վրա ապրեցին… Սակայն այս պատմական ողբերգության հետ չբախվեցին: Իրենց լեզուն, կրոնը, ինքնությունը տարիներ շարունակ ստիպված եղան թաքցնել իրենց հարևաններից, նույնիսկ երեխաներից: Նրանք հայերն են, ովքեր այս հողերի հին ազգերից են…