«168 ժամ» թերթը գրում է. «Արժույթի միջազգային հիմնադրամը կանխատեսել է, որ 2016-2017թթ. Իրանի տնտեսական աճը կարող է կազմել 4-5.5 տոկոս: «Իրանին սպասվում է պայծառ տնտեսական ապագա»,- ասել է Մերձավոր Արեւելքի ու Կենտրոնական Ասիայի հարցերով դեպարտամենտի տնօրենի օգնական Մարտին Կերիսոլան՝ մանրամասնելով, որ, եթե Իրանը պատժամիջոցների վերացումից հետո կարողանա նավթի արդյունահանման ծավալը մեծացնել 1 միլիոն բարելով, ապա առաջիկա տարիներին այդ երկրի տնտեսական աճը կկազմի 4-5.5 տոկոս:

ԵԽ գլխավոր քարտուղար Թորբյորն Յագլանդը երեկ Նախարարների կոմիտեին տեղեկացրել է Ադրբեջանում մարդու իրավունքների հարցերով համատեղ աշխատանքային խմբում ԵԽ մասնակցությունը կասեցնելու իր որոշման մասին:

«Եթե Սիրիայում գործող ռուսական օդուժը շարունակի խախտել Թուրքիայի օդային սահմանը, դա կարող է լրջորեն ազդել Անկարայի եւ Մոսկվայի հարաբերությունների վրա,- նախօրեին հայտարարել է Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանը՝ ավելացնելով,- Ռուսաստանի հետ ունեցած մեր լավ հարաբերությունները որեւէ մեկի համար գաղտնիք չեն:

Բայց եթե Ռուսաստանը Թուրքիայի նման բարեկամ պետությանը կորցնի, մի պետություն, որի հետ բազմաթիվ հարցերի շուրջ համագործակցում է, ապա դա Մոսկվայի համար այնքան էլ լավ չի լինի»:

Առաջին հայացքից իրար հետ այնքան էլ կապ չունեցող այս իրադարձությունները Հայաստանի համար ունեն մեկ ընդհանրություն, որը մեկ արտահայտությամբ կարելի է բնորոշել՝ որպես բացառիկ հնարավորություն: Արեւմուտքի հետ ձեռք բերված պատմական համաձայնությունից հետո Իրանի տնտեսությունը եւ, ոչ միայն՝ տնտեսությունը, արմատական փոփոխությունների է ենթարկվելու:

Խոսքը մեր անմիջական հարեւանի մասին է, որը Հայաստանը շարունակում է համարել Արեւմուտքի հետ հարաբերություններում՝ որպես տարանցիկ երկիր: Մեր մյուս հարեւանը՝ Ադրբեջանը, որն իրականում թշնամի է՝ օր օրի մեկուսանում է աշխարհից՝ դրանից բխող բոլոր հետեւանքներով:

Իսկ մյուս հարեւանը, որը մեր թշնամու բարեկամն է, խրվում է սիրիական պատերազմում, բայց, որ ավելի կարեւոր է՝ սպառնում է փչացնել հարաբերությունները մեր «տիտղոսային բարեկամի»՝ Ռուսաստանի հետ, որը սեփական աշխարհաքաղաքական շահերից ելնելով՝ ներկայումս դաշնակցում է ադրբեջանաթուրքական դաշինքի հետ:

Դա ոչ թե Հայաստանի դեմ դաշինք է, այլ դաշինք, որի համագործակցությունից տուժելու են նաեւ Հայաստանն ու Ղարաբաղը: Եվ ահա, այդ դաշինքի անդամներից մեկին Եվրոպան ուղարկում է գրողի ծոցը, մյուսը սպառնում է բարեկամությունը Ռուսաստանի հետ փոխարինել թշնամությամբ: Ավելի նպաստավոր իրավիճակ Հայաստանի համար դժվար է նույնիսկ պատկերացնել: Այս պայմաններում, գոնե նվազագույն չափով ինքնիշխանություն դրսեւորելու եւ նախաձեռնողականություն ցուցաբերելու ու դրանով համապատասխան աշխարհաքաղաքական կենտրոնների հետ ինտենսիվ աշխատելու դեպքում՝ Հայաստանը կարող է շահած դուրս գալ ոչ միայն՝ սեփական դիրքերն ամրապնդելով, այլ նաեւ՝ շոշափելի առաջընթաց արձանագրելով ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում դիրքավորվելու հարցում:

Հարց է առաջանում՝ արդյոք Հայաստանի իշխանությունը, ոչ միայն իշխանությունը, այլ նաեւ՝ քաղաքական էլիտան, գիտակցո՞ւմ է ստեղծված բացառիկ հնարավորությունը եւ դա օգտագործելու կենսական անհրաժեշտությունը: Դատելով նրանից՝ ինչով է զբաղված այդ էլիտան այսօր, հազիվ թե Զարուհի Փոստանջյանը բղավում է Գալուստ Սահակյանի վրա, վերջինս շտապօգնություն է կանչում պատգամավորի համար, իշխանությունն «այո» է ասում, ընդդիմությունը՝ ԱԺ դարպասներին պաստառ է փակցնում… Հայաստանում ամենաարագ աճող երեւույթը ոչ ադեկվատությունն է: Դա հասել է այն աստիճանի, որ պետությանն ընձեռված հնարավորությունները կարող է դարձնել պետականությունը կործանելու սպառնալիք»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում