Էներգետիկ անվտանգության փորձագետ Վահե Դավթյանը տելեգրամյան իր ալիքում գրառում է արել, որում ասվում է․
«Օրերս Թեհրանի կողմից Հայաստանի հետ 2004 թ. կնքված համաձայնագրի չեղյալ հայտարարելը ու Իրանի տարածք մուտք գործող հայկական պետհամարանիշներով ավտոմեքենաներից 120 դոլար գանձելու մասին որոշումը հերթական վկայությունն է առ այն, որ հայ-իրանական հարաբերությունների խորացմանն ուղղված տասնամյակների աշխատանքը նպատակայնորեն սնանկացվեց 2018 թ. թավշյա վակխանալիայից հետո:
Ահա այդ աշխատանքի որոշ առանցքային արդյունքներ.
2005 թ. Իրանի ֆինանսական աջակցությամբ Հայաստանում շահագործման հանձնվեց Հարավային Կովկասի առաջին հողմային էլեկտրակայանը (Պուշկինի լեռնանցք, Լոռի),
2005 թ. կառուցվեց ու շահագործման հանձնվեց Մեղրի-Շվանիձոր-Ծավ-Դարավան մայրուղին,
2007 թ. շահագործման հանձնվեց Իրան-Հայաստան գազատարի առաջին հատվածը,
2008 թ. ավարտին հասցվեց գազատարի երկրորդ հատվածի շինարարությունը՝ «գազ էլեկտրաէներգիայի դիմաց» փոխանակման գործարքի կնքմամբ,
2007 թ. Երևանի ու Թեհրանի միջև Մեղրիի ՀԷԿ-ի կառուցման վերաբերյալ պայմանագիր ստորագրվեց՝ Հայաստանի համար առավել քան հարմար պայմաններով,
2015 թ. նախաձեռնվեց Հյուսիս-Հարավ միջազգային էլեկտրաէներգետիկ միջանցքի նախագիծը, որի առանցքային հատվածի՝ Իրան-Հայաստան 3-րդ գծի կառուցման աշխատանքներն առ այսօր պարալիզացված վիճակում են,
2017 թ. նախաձեռնվեց Մեղրիի ազատ տնտեսական գոտին, որը ևս 2018-ից հետո դուրս բերվեց միջպետական օրակարգից:
Վերոնշյալ արդյունքներից յուրաքանչյուրը վկայում է այն մասին, որ մինչև 2018-ը Հայաստանը հանդիսանում էր տարածաշրջանային կարևոր գործոն՝ սեփական հստակ շահերով ու ռազմավարական մեծ ներուժով:
Հաշվի առնելով հայ-իրանական դարավոր քաղաքակրթական կապերը՝ վստահ եմ, որ նոր ձևավորվող աշխարհակարգում Թեհրանի ու Երևանի ռազմավարական երկխոսությունից շատ բան է կախված լինելու Կովկաս-Կասպյան տարածաշրջանում: Եթե, իհարկե, մեզ որպես ազգ դրսևորենք: Իսկ թե ինչ է պետք դրա համար, բոլորդ գիտեք»:
