Սահմանափակումն ուղղված է ռուսական նավթի այնպիսի խոշոր գնորդների դեմ, ինչպիսիք են Չինաստանը, Հնդկաստանը եւ ավելի քիչ՝ Թուրքիան։ Դրանք այն երկրներն են, որոնք կա՛մ դաշնակից են Ռուսաստանի հետ (Չինաստան), կա՛մ անհանգստացած են իրենց էներգետիկ անվտանգության համար (Հնդկաստան), կա՛մ, Թուրքիայի դեպքում, երկուսն էլ: Դրանց համար արեւմտյան ապահովագրության, ֆինանսավորման, միջնորդության եւ ծովային փոխադրումների հասանելիության կորուստը խնդիր է, բայց՝ ոչ անհաղթահարելի:
Որոշ երկրներ, այդ թվում՝ Ռուսաստանը, արդեն միջամտում են ռուսական էներգակիրների արտահանման այլընտրանքային ապահովագրության տրամադրման համար՝ թույլ տալով շարունակել էներգակիրների առեւտուրը Մոսկվայի հետ:
Երրորդ երկրների այդ գնորդները կարող են նաեւ տպավորություն ստեղծել, որ նրանք գնդակ են խաղում G7-ի հետ՝ շարունակելով ռուսական էներգակիրներ ներկրել, պարզապես վճարելով առավելագույն գինը, իսկ հետո լրացուցիչ գումար վճարելով ռուս վաճառողներին:
Ավելին, Բայդենի վարչակազմն արդեն ասել է, որ չի պատրաստվում իրանական «երկրորդային» պատժամիջոցներ կիրառել ռուսական նավթի վաճառքի նկատմամբ՝ սահմանափակումը կիրառելու համար։ Այդ երկրորդական, ավելի կոշտ պատժամիջոցները կարող են հանգեցնել նրան, որ իրավախախտները զրկվեն ԱՄՆ ֆինանսական համակարգից:
Բայց նույնիսկ երկրորդական պատժամիջոցների դեպքում կան լուծումներ: Իսկապես, չնայած պատժամիջոցների ռեժիմներին, պատժամիջոցների տակ գտնվող իրանական և վենեսուելական նավթի զգալի ծավալները շարունակում են գնորդներ գտնել:
Գների շեմի իջեցումը կարող է նաեւ բացասական հետեւանքներ ունենալ Մոսկվայի համար։
Ռուսաստանն արդեն կրճատել է բնական գազի մատակարարումը Եվրոպա «Հյուսիսային հոսք 1» գազամուղով, ինչի հետեւանքով Եվրոպայում գազի գները բարձրանում են՝ դոմինոյի էֆեկտ ունենալով գազի համաշխարհային շուկաների վրա: Թեեւ Ռուսաստանը երբեք իր նավթի արտահանումը զրոյի չի հասցնի, այն կարող է այնքան կրճատել դրանք՝ համաշխարհային գները բարձրացնելու համար: Այդ «ավելի ցածր ծավալ, ավելի բարձր գին» ռազմավարությունը կարող է կայուն պահել Մոսկվայի նավթային եկամուտները՝ վնասելով G7-ի գնային շեմի ճարտարապետներին:
Ռուսաստանը նաեւ ՕՊԵԿ+ ընդլայնված խմբի անբաժանելի անդամ է մնում։ ՕՊԵԿ+ կարտելի առաջատար անդամները հոգնել են էներգակիրների շուկաներում Արեւմուտքի միջամտությունից: Այսօր Սաուդյան Արաբիան ավելի շատ կապված է Մոսկվայի, քան Վաշինգտոնի հետ։
Այսպիսով, ո՞րն է G7-ի գների սահմանափակման ամենահավանական արդյունքը: Հաշվի առնելով, որ դա անիրագործելի է, ապա դա առաջին հերթին որպես նավթի շուկայում մատակարարման լրացուցիչ ռիսկ է ծառայում, որը չի կարող իրեն թույլ տալ մեկ այլ՝ ոչ այնքան ցածր գլոբալ ռեզերվային արտադրական հզորություններով:
Ռուսական էներգակիրների արտահանման վրա ԵՄ էմբարգոյի եւ գնային շեմի արդյունքում Ռուսաստանը կարող է ավելի շատ բարել առաքել Չինաստան, Հնդկաստան եւ գուցե Թուրքիա՝ հիմնականում օգտագործելով ռուսական, չինական եւ թուրքական դրոշով նավերը: Ռուսաստանը կարող է զեղչեր առաջարկել՝ գործարքը քաղցրացնելու համար, բայց՝ ավել։
Էներգետիկայի միջազգային գործակալությունն այժմ ակնկալում է, որ ռուսական արդյունահանումը կնվազի օրական 1.9 միլիոն բարելով, երբ ԵՄ-ի էմբարգոն ուժի մեջ մտնի: Գուցե սա G7-ի լավագույն սցենարն է։ Ամենավատը Ռուսաստանի կողմից լիակատար հաշվեհարդարն է եւ նավթի արտահանումը որպես զենք օգտագործելը, ինչը կարող է շուկայում աճող ցնցումների հանգեցնել՝ գները հասցնելով մինչեւ 150 դոլար բարելի դիմաց: Այդպիսի սցենարը կարող է ավելացնել Ռուսաստանի նավթային եկամուտները մինչեւ 50 տոկոսով` միաժամանակ սրելով համաշխարհային անկումը:
Շուկայի նման արձագանքի ռիսկը հնարավոր չէ գերագնահատել, հատկապես՝ հաշվի առնելով, որ Բայդենի վարչակազմը, ինչպես նաեւ ԵՄ եւ Մեծ Բրիտանիայի քաղաքականություն մշակողները, ապացուցել են, որ անկարող են ներկայիս էներգետիկ ճգնաժամում, եւ գնի սահմանաչափը կարող է վերջնական հարված դառնալ:
