Մինչեւ 19-րդ դարի երկրորդ կեսը չկար այնպիսի հասկացություն, ինչպես գնապիտակն է: Արեւելյան շուկաներում ապրանքի գինը որոշվում էր գնորդի եւ վաճառողի զրույցի ընթացքում: Զարգացած երկրների խանութներում վաճառողը գնահատում էր հավանական գնորդի վճարունակությունն եւ ըստ այդմ որոշում գինը:
Այս գործում հեղափոխություն կատարեց Ֆրենք Վուլվորթը(Franklin Winfield Woolworth) ԱՄՆ-ի Լանքասթեր քաղաքում: Նա առաջինն էր, որ ներմուծեց ինքնասպասարկման, ապրանքների ազատ վաճառքի, սկզբունքը, դրել է սուպերմարկետների հիմքը: Եվ որ ամենակարեւորն է, առաջինն էր, որ գնապիտակ օգտագործեց՝ թղթի կտոր, որի վրա գրված է ապրանքի գինը:
Այդ պահից ի վեր գրեթե մեկուկես դար է անցել, եւ թվում է, որ գնորդի հետ գինը պարզելու խնդիր այլեւս չկա: Սակայն հաճախ է պատահում, երբ ապրանքը կա, բայց գնապիտակը՝ ոչ: Այն ժամանակ ստիպված ես լինում հարցնել վաճառողին: Դժվար թե վաճառողը համբերությամբ թվարկի բոլորի գները: Առավել եւս, որ խանութում մեծ թվով գնորդներ կան:
Վերջերս NEWS.am-ը հետաքրքիր դեպքի ականատես եղավ, որը կապված էր մայրաքաղաքի խանութներից մեկում գնապիտակի բացակայության հետ: Գնորդը գինը վաճառողից հարցրեց, նա էլ ինչ-որ թիվ ասաց: Կյանքում հետաքրքիր պատահականություններ են լինում. գրեթե մեկ րոպե անց նույն հարցով դիմեց մեկ այլ այցելու: Խանութի աշխատակիցն այս անգամ շատ ավելի ցածր գին հայտարարեց: Բնականաբար, առաջին գնորդը բարկացավ, թեեւ պետք է իրեն շոյված զգար: Չէ որ իրեն «հարուստների» շարքն էին դասել: Վաճառողն էլ «արդարացավ», թե իբր շփոթել է:
Սպառողների միության նախագահ Արմեն Պողոսյանը մեկնաբանեց, թե մեր օրենսդրությամբ գնապիտակը վաճառակետերում պարտադիր է(բացառությամբ «տոնավաճառների», գյուղատնտեսական ապրանքների շուկաների եւ այլն): Քանի որ դեպքը բավական քաղաքակիրթ խանութում էր, ակնհայտ էր օրենքի խախտումը: Մեկ այլ հարց է, թե ինչո՞ւ տեսուչները համառորեն «չեն նկատում» այդ խախտումները:
