Քանի որ Թուրքիան Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Գերմանիայի դաշնակիցն էր, անապատում մահացող հայերի ականատեսները հիմնականում գերմանացիներն էին։ Նրանք փորձում էին Գերմանիայի ղեկավարությանն ու հասարակությանը տեղյակ պահել կատարվածի մասին։ Այս մասին գրում է գերմանական Frankfurter Allgemeine Zeitung պարբերականը՝ անդրադառնալով Հայոց ցեղասպանության մասին Գերմանիայում եղած վկայություններին եւ այդ ենթատեքստում հայագետ Ռոլֆ Հոսֆելդի «Մահ անապատում. Հայոց ցեղասպանությունը» գրքին։

«Մաքս ֆոն Շոյբներ Ռիխթերը 1915թ. կատարվածին դեռ այն ժամանակ հստակ բնութագրում էր տվել. նա «ռասայական ատելություն» էր որակել այն, ինչ թուրքական բանակը իրականացնում էր քրիստոնյա հայերի հանդեպ։ Որպես Էրզրումում Գերմանիայի փոխհյուպատոս՝ Շոյբները 1915թ. ապրիլին դարձավ սպանությունների, տեղահանությունների եւ բնաջնջումների վկա։

Շոյբերի այդ բնորոշման է նվիրված հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ Ռոլֆ Հոսֆելդի գիրքը՝ «Մահ անապատում. Հայոց ցեղասպանությունը», որը հիմնված է բազմաթիվ հրապարակումների եւ ցուցադրությունների վրա։ Սակայն այն նաեւ պարունակում է նոր հետազոտություններ, հրապարակումներ եւ արխիվային նյութեր։ Հայերը ցեղասպանությունը կոչում են Մեծ Եղեռն՝  մեծ ողբերգություն։ Ռոլֆ Հոսֆելդն  այդպես է վերնագրել նաեւ իր գրքի առաջին գլուխը»,- գրում է թերթը։

Շարունակելով Հայոց ցեղասպանության թեման՝ պարբերականն անդրադառնում է ցեղասպանության դրդապատճառներին. «Թուրքերի գործողությունների դրդապատճառները թուրք ազգայնամոլության մեջ պետք է փնտրել, որոնք ձգտում էին ազգային միատարր պետություն կառուցել։ Բռնի թուրքացման ճանապարհին կանգնած էին հայերը, որոնք ինքնավարություն էին ցանկանում։

Անապատում մահվան վկաները հիմնականում գերմանացիներ էին, քանի որ Թուրքիան Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Գերմանիայի դաշնակիցն էր։ Այսօր այդ մարդկանց վկայությունները տեղահանությունների եւ սպանությունների մասին պատմող հիմնական աղբյուրներն են։

Հոսֆելդը դրանցից քաղել է իր գրքի համար անհարժեշտ նյութերի մեծ մասը։ Որոշ բաներ ժամանակին դիտավորյալ մոռացության էին մատնվել՝ ելնելով Օսմանյան կայսրության հետ տնտեսական եւ ռազմավարական շահերից։ Իրենց ցեղասպան քաղաքականությունից անկախ՝ թուրքերը տեղում գերմանացիների, ավստրիացիների եւ հունգարացիների կողմից օգնություն էին ստանում։ Աառանց Կոստանդնուպոլսի իշխանությունների վրա իրական ճնշում գործադրելու հայերի զանգվածային սպանություններից հնարավոր չէր լինի խուսափել։ Այդ ճնշումը կարող էին գործադրել միայն Թուրքիայի դաշնակիցները։ Սակայն այդ ճնշումը ստորադասվեց եռյակ դաշինքի քաղաքական եւ ռազմական շահերին»,- եզրափակում է թերթը։