Հայաստանում մամուլը, իր սահմանափակումներով հանդերձ, ազատ է, պարզապես ասելիք չկա: Այս մասին NEWS.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Հելսինկյան կոմիտեի ղեկավար, իրավապաշտպան Ավետիք Իշխանյանը:

Նա Հայաստանում մամուլի ազատությունը բաժանեց մի քանի փուլերի: Այսպես՝ 1990-1994թթ, որը բնորոշեց որպես լավագույն տարիները, երբ կային տարբեր տեսակի թերթեր, մեծ ոգեւորություն, թեեւ ընդամենը մի քանի հեռուստալիք էր: 2-րդ փուլում՝ 1994թ-ից հետո հետընթաց ապրեցին լրատվամիջոցները, ՀՅԴ-ի լրատվամիջոցները քաղաքական նպատակներով ջարդուփշուր արեցին, արդեն 1997-1998թթ-ից հետո լավացավ վիճակը լրատվամիջոցների գործունեության ոլորտում, ինչը տեւեց մինչեւ 2002թ:

Հաջորդ փուլը՝ 2002-2010թթ, երբ փակվեցին «Ա1պլյուսը», «Նոյան տապանը», դրանից հետո եւ այժմ էլ բազմազանություն կա մեդիա դաշտում:

«Հեռուստալիքները վերահսկողության տակ են, կա քաղաքական վերահսկողություն, հանձնաժողովի կողմից եւս վերահսկողության են ենթարկվում, խախտվում է օրենքը, քանի որ այսօր ստվերային կարգով կուսակցությունները, կրոնական կազմակերպությունները ունեն հեռուստաընկերություն: Ինչ վերաբերում է տպագիր, էլեկտրոնային լրատվամիջոցներին, ապա չի կարելի ասել, որ կա գրաքննություն: Գուցե Հայաստանի շուկան է պատճառը, որ տարբեր կլանային ուժերի են սպասարկում, գուցե հարմարվողականությունն է պատճառը, բայց ընդհանուր գորշություն կա, չկա լուրջ քննադատություն, բամբասանք, քծնանք, հայհոյանք է, այն, ինչ քաղաքական դաշտում է, նույնն էլ լրատվամիջոցներում է»,-ասաց իրավապաշտպանը: Նա շեշտեց, որ իր սահմանափակումներով հանդերձ՝ մամուլի ազատությունը կա, պարզապես ասելիք չկա, բայց դա հասարակության խնդիրն է, այսինքն՝ ասելիքի խնդիր ունենք, ոչ թե այն տեղ հասցնելու: