Ժամկետային զինծառայող, 19-ամյա Ազատ Սիմոնյանը ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծում հակառակորդի հարձակման առաջին օրվանից անհայտ կորած, նախօրեին զոհվածների մարմինների փոխանակման ժամանակ հայկական կողմին հանձնված 18 զոհից մեկն է։ Նա Կոտայքի մարզի Կամարիս գյուղից էր, բանակ էր զորակոչվել 2015-ին։ Մինչեւ երեկ ընտանիքում հույսի նշույլ են ունեցել, որ Ազատը զինակիցների հետ մի թփի տակ պատսպարված կլինի։
Մոր բարեկամուհին՝ տիկին Սոնիկը, NEWS.am-ի հետ զրույցում պատմեց, որ պատերազմը սկսվելու առաջին օրվանից որդուց զանգ չստանալով՝ հայրը քեռու հետ մեկնել է Ղարաբաղ։ Զորամաս են գնացել, հարց ու փորձ արել, չեն գտել։ Որդու դատարկ մահճակալը տեսնելով՝ հայրը չի դիմացել, բարձրաձայն հեկեկացել է, բայց հոգու խորքում հույսեր փայփայել, որ միակ որդին մի ձորում մի թփի տակ ընկերների հետ թաքնված կլինի։ Այսօր առավոտյան գույժը լսել են։
«Ապրիլի 1-ին զանգել էր տուն, խոսել մոր հետ, բարի գիշեր ասել ու էլ չի զանգել․․․ Ապրիլի 2-ին իմացանք՝ ինչ ա եղել։ էդ օրը եկա տեսնեմ՝ իր մաման լավաշ ա թխում ու հեռախոսի զանգերը չի լսում, ասեցի՝ էս ինչ զանգեր են։ Հենց պատասխանեց, ասեցին՝ կռիվն սկսվել ա։ Իմացանք՝ Ջրականի ուղղությամբ են հարձակվել, երեխեն էլ էնտեղ․․․Էդ օրվանից ամեն օր հավաքվել ենք իրանց տուն հույս ունենալով, որ մի լավ լուր կլսենք»,-ասաց տիկին Սոնիկը՝ նշելով, որ Ազատը շատ ուշադիր էր մոր ու երկու քրոջ նկատմամբ։ Արտասվելով հիշեց Ազատի ֆեյսբուքյան վերջին գրառումից տողեր, որն արել էր դեռեւս օգոստոսին. «Տունս չեք գտնի, այն շատ հեռու է, այնտեղ տանս մեջ որդու կարոտից մայրս է լալիս, մի լացիր մայրիկ, երդվում եմ, մայրիկ, մի օր տուն կգամ, ամեն կաթիլ արցունքիդ համար պատասխան կտամ...»։
Տիկին Սոնիկի դուստրը ուսուցչուհի է, թեեւ Ազատին չի դասավանդել, բայց ասաց՝ լուսավոր ու բարի տղա էր, բոլորին հասնող։ Մնացածն էլ հավելեց դպրոցի տնօրեն Արամայիս Ենոքյանը․«Ազատը եւ խելոք էր, եւ խելացի, ուզում էր բանակից հետո ծրագրավորող դառնար, համակարգչային խնդիրներ էր լուծում ու միշտ մրցանակներ ստանում։ Հումորով էր, ընկերների մանկավարժների սերն էր վայելում, բանակից չէր տրտնջում․․․»,- հիշեց տնօրենը։ Ազատը դպրոցն ավարտելուց հետո խոհարարական քոլեջում է սովորել ու միշտ պարծեցել համեղ պատրաստելու իր հմտություններով։ Հորեղբայր Խաչիկն էլ հպարտացավ Ազատի խելքով, համակարգչային գիտելիքներով։
«Ազատը էնպես բաներ կարող էր անել, որ բոլորս զարմանում էինք, ինչեր էր հնարում․․․Մի օր չլսեցինք դժգոհեր ծառայությունից, չլսեցինք՝ երբ ա դիրքերում, երբ՝ զորամասում»։ Հորեղբայրը Մոսկվայից ապրիլի 2-ին է ժամանել, հենց լսել է պատերազմի ու զարմիկի անհետանալու մասին։ Օրեր շարունակ հուսադրել, գոտեպնդել ու հորդորել է ծնողներին՝ մտածեն միայն լավ բանի մասին․ «Ես եկա Մոսկվայից հորը տեսա հանգստացնում էի, ասում էի՝ արի լավ բան մտածենք, ինչի վատ բան մտածենք, մեծ կա հետը, կամանդիր կա հետը, հաստատ մի տեղ թաքնված կլինեն, մի ձորում կլինեն, ու էսօր առավոտյան լսեցինք գույժը»։
Ազատին կհուղարկավորեն հայրենի Կամարիս գյուղում։
