Արցախի Մարտունու շրջանում բնակվող Փարամազյանների ընտանիքը մինչեւ վերջին պահը հավատում էր, որ իրենց որդուն ոչինչ չի եղել. կրտսեր սերժանտ Յուրին ապրիլի 2-ին դիրքերում չի եղել, այլ զորամասում:
«Դիրքերում չէր, հանգիստ էինք, բայց հետը չէինք կարողանում կապվել: Ոչ մեկ մեզ հստակ բան չէր ասում: Ես զանգեցի այդ զորամասում աշխատող իմ ընկերոջը, նա սկսեց կմկմալ, ես էլ ասացի` զինվորականներ ենք, ուղիղ ասա ու էդպես իմացանք, բայց մորն ամենավերջում ենք ասել»,- պատմում է Անատոլի Փարամազյանը` պաշտպանության բանակում 23 տարի ծառայած զինվորականը:
Հայրը զինվորականին հատուկ զսպվածությամբ է խոսում Յուրիի մասին, միայն կցանկանար, որ որդու մահվան մանրամասներն իմանային. «Ասում են` ադրբեջանցիները խփել են հենց պոլկին, Յուրին` որպես կրտսեր սերժանտ, իր նորակոչիկներից երկուսին պաշտպանելու համար իր վրա է վերցրել հարվածը ու զոհվել»:
Տիկին Գայանեն հիշում է, որ վեց ամիս որդին դիրքերում է եղել` գրեթե առանց հանգստանալու փայլուն կատարել դիրքի ավագի պարտականությունները:
«Ծառայությունից գոհ էր, բայց վերջին մեկ ամսվա ընթացքում շատ տխուր էր, երեւի մի բան զգում էր: Մարտի 5-ին երկու օրով եկել էր արձակուրդ, հետո անընդհատ ասում էր` մամ, ինչի՞ երկար չմնացի: Գնալու օրն էլ Յուրին գնաց ու երեք խաղալիք մեքենա առավ ախպոր երեխայի համար, երեւի տղայիս սիրտը մի բան վկայում էր»,- ասում է մայրը` չկարողանալով զսպել արցունքները:
Մարտի 31-ին Յուրին զանգել էր բոլոր բարեկամներին ու ընկերներին, մայրն այդ մասին իմացել է միայն որդու զոհվելուց հետո: Մայրը համոզված է` որդին նախազգացել է իր մահը:
«Միայն Վալոդիկը` տղայիս ամենամոտ ընկերը, ցավում էր, որ չկարողացավ գալ: Մորն ասել էր` պիտի գամ ու անպայման Յուրիենց տուն գնամ, բայց... ամսի 5-ին էլ ինքը մահացավ: Շատ մոտ ընկերներ էին, անընդհատ իրար մասին անհանգստանում էին, տղես միշտ ծանրոցները Վալոդիկին էր ուղարկում»,- ցավով նշում է տիկին Գայանեն:
Փարամազյան ամուսինների կորուստներն այսքանը չեն. դպրոցի բակում սպանված 12- ամյա Վաղինակն իրենց ընկերոջ որդին էր, տանկիստ Բենյամինն իրենց անմիջական հարեւանը:
Յուրի Փարամազյանը հուլիսի 26-ին կդառնար քսան տարեկան:
