10–ամյա Յուլիանան հոր մահից հետո է նկարել այս նկարը։ Նկարում նրանց ընտանիքն է. առջեւի պլանում երեխաներն են՝ մեջտեղում ինքը՝ Յուլիանան՝ եղբոր եւ քրոջ ձեռքերը բռնած։ Պատահական չէ, որ Յուլիանան իրեն ավելի մեծ է պատկերել, քան ավագ եղբորը. հոր մահից հետո 10–ամյա աղջիկն իրեն պատասխանատու է զգում եղբոր ու քրոջ համար։
Երեխաներից ավելի հետ՝ ասես նրանց «թիկունքին կագնած», ծնողներն են։ Յուլիանան իրեն ավելի պաշտպանված է զգում այդպես, երբ մտածում է, որ հայրը ողջ է։ Մեծերը նրան, իհարկե, բացատրել են, որ հայրը զոհվել է թուրքերի դեմ կռվելիս, ու ինքն էլ քրոջ՝ 3–ամյա Մարիաննայի նման փոքր չէ, որ ամեն օր մորը հարցնի, թե պապան երբ է գալու։ Յուլիանան ինքն էլ հավատում է, որ մի օր հորը կրկին տեսնելու է, դրա մասին բարձրաձայն չի ասում, բայց նկարում է... Իսկ փոքրիկ Մարիաննայի համառ հարցերին պատասխանում է՝ հայրիկը երկնքում է եւ այնտեղից հետեւում է մեզ:
Յուլիանայի մոտ մեծերը տան հոգսերից աշխատում են չխոսել, բայց նա ամեն ինչ հասկանում է առանց խոսքի։ Հոր կենդանության ժամանակ էլ հազիվ էին ծայրը ծայրին հասցնում։ Սեփական տանիք չունեն, վարձով են բնակվում Ստեփանակերտում։ Մայրը՝ 36–ամյա Արշալույսը, աշխատում է, բայց աշխատավարձը բավականացնում է միայն իրենց առօրյա ծախսերը հոգալուն։ Յուլիանան տեսնում է՝ ինչպես են ամեն ամիս տատիկն ու քեռին օգնում մայրիկին, որ նա կարողանա վճարել բնակարանի վարձը։
Յուլիանան որոշել է՝ մորը պետք է օգնի ոչ միայն կենցաղային հարցերում. հայրը երեխաների հետ կապված մեծ նպատակներ ուներ, որոնք մայրն առանց իրենց օգնության դժվար կկարողանա իրականացնել: Աղջիկն անպայման պետք է դերասանուհի դառնա. հորը պատմել էր իր երազանքի մասին ու նրա հավանությունը ստացել։ Երկնքից իրեն հետեւող հորը չի կարող հուսախաբ անել...
Ավագ ենթասպա 37-ամյա Դավիթ Գասպարյանը զոհվել է ապրիլի 4-ին` Մատաղիսում հակառակորդի անօդաչու սարքի պայթյունից ստացած բեկորային վնասվածքներից: Տիկին Արշալույսը վերջին անգամ նրա հետ խոսել էր ապրիլի 3-ին` Դավիթն ասել էր` ամեն ինչ լավ է, չանհանգստանաք, ավելի ուշ կապն ընդհատվել էր, իսկ արդեն ապրիլի 4-ի լուսադեմին պարզ է դարձել, որ Դավիթը զոհվել է:
