Ղարաբաղյան եւ կիպրոսյան հակամարտությունների միջեւ կան բավական նմանություններ. Ե’ւ այստեղ, ե’ւ այնտեղ պատերազմ է եղել, արյունահեղություն, փախստականներ, շրջափակում: Բայց հիմնական նմանությունը որոշումների որոնման անհրաժեշտությունն է: Այդ մասին ապրիլի 4-ին Երեւանում հայտարարել է Քութլայ Էրքը, ով մինչեւ 2010թ. եղել է չճանաչված Հյուսիսային Կիպրոսի թուրքական հանրապետության նախագահ Ալի Թալաաթի հատուկ բանագնացը:
Ընդհանուր գծերով ներկայացնելով կիպրական խնդիրը` ղարաբաղյանի հետ նմանությունների համատեքստում` Էրքը հիշեցրել է, որ պատերազմական գործողությունների արդյունքում հունական եւ թուրքական համայնքները չոչնչացվեցին եւ որպես հետեւանք պետք է խաղաղ գոյատեւելու միջոցներ գտնեն: «Հակամարտության կարգավորման համար հարկավոր է հաշտեցում, մյուսին լսելու ձգտում, վստահության ձեւավորում»,- նկատել է Էրքը` հավելելով, որ կիպրական հակամարտության դեպքում մեծ նշանակություն էր տրվում ուղիղ կապ հաստատելու ցանկությանը: Ցավոք, ղարաբաղյան հակամարտության մեջ նման ձգտում չի երեւում: Ադրբեջանը բանակցություններն ակտիվացնելու եւ ուղիղ կապ հաստատելու ցանկություն չի ցուցաբերում, Հայաստանը` նույնպես: «Յուրաքանչյուրն իրեն կորցրած կողմ է համարում, բայց ստատուս-քվոն լավագույն տարբերակը չէ»,- ասել է Քութլայ Էրքը:
