Կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանն ու ժամկետային զինծառայողներ Քյարամ Սլոյանը, Անդրանիկ Զոհրաբյանն ու Ռոբերտ Աբաջյանը Մարտակերտի փրկիչներն են, հերոսները: NEWS.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ապրիլյան պատերազմում զոհված իր ընկերներին եւ վաշտի հրամանատարին այսպես նկարագրեց ժամկետային զինծառայող Հայկ Բադալյանը: Նա տասն օր առաջ է վիրավորվել եւ հիմա Ստեփանակերտի հոսպիտալում է:
«Եթե չլինեին այս չորսը, Մարտակերտը կարող է հիմա չլիներ: Այս մարդկանց մասին պետք է դարերով խոսվի, իսկական հերոսներ են»,- ասաց Հայկ Բադալյանը:
Զինծառայողի խոսքով՝ Ուրֆանյանը գիտակցված մահվան է գնացել՝ որոշելով ոչ մի դեպքում չնահանջել, երբ հակառակորդի թիվը տասնապատիկ գերազանցում էր իրենց:
Քյարամին, Ռոբերտին ու Անդրանիկին Հայկը միշտ հիշելու է որպես ընկերասեր, հետաքրքիր ու հայրենասեր իր մարտական ընկերների, որոնք ապագայի մեծ ծրագրեր ունեին:
«Քյարամի երազանքը տուն սարքելն էր»,- հիշում է Հայկը:
Հիշեցնենք, որ կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի վաշտը հակառակորդի հետ անհավասար մարտում մինչեւ վերջ չնահանջելով աձնազոհաբար կռվել է, մի քանի անգամ հետ մղելով հակառակորդի գրոհները:
Ապրիլի 2-ի գիշերը գիշերը ժամը 3-ին, Մարտակերտի ուղղությամբ տեղակայված դիրքը, որտեղ հերթապահություն էր իրականացնում 4-րդ վաշտի հրամանատար կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանն իր զինվորների հետ, ենթարկվում է ինտենսիվ հրետակոծության, իսկ հետո այն գրոհում են հակառակորդի տանկերն ու հարյուրավոր ադրբեջանցի զինվորներ: Արմենակն իր 6 մարտիկներին հրամայում է շրջանաձեւ պաշտպանության դիրք գրավել եւ ընդունում է մարտը՝ հրամայելով չնահանջել, քանի որ գիտակցում էր, որ եթե այդ մարտական դիրքը հանձնվի հակառակորդին, մնացած մարտական դիրքերը կշրջափակվեն հակառակորդի կողմից: Անհավասար մարտում վաշտի 7 մարտիկները՝ Արմենակ Ուրֆանյանի գլխավորությամբ, հետ են մղում թշնամու առաջին փորձը եւ խփում մեկ տանկ: Երկրորդ գրոհն ավելի մեծ ուժերով է նախաձեռնվում, թշնամին դեպի դիրքեր փորձում է ճանապարհ հարթել էվակուացիոն մեքենայով, բայց Արմենակը ոչնչացնում է նաեւ դա, հակառակորդը մեծաթիվ ուժերով կրկին նահանջում է: Հակառակորդի ինժեներական տեխնիկան նույնպես ոչնչացվում է վաշտի հրամանատարի կողմից նռնականետով: Հակառակորդի մեծաթիվ զորքը գրոհում է 7 հոգանոց վաշտի վրա եւ շարունակում հրետակոծությունը: Արմենակը սպանվում է արկի պայթյունից: Նրա հետ զոհվում է նաեւ ազգությամբ եզդի, շարքային Քյարամ Սլոյանը, որը մինչեւ այդ հրաշալի կատարում է գնդացրորդի իր պարտականությունները:
Արմենակը մարտի ընթացքում միշտ կապի մեջ է գումարտակի հրամանատարության հետ, նրա վերջին նախադասությունը հետեւյալն է եղել. «Մարտը վարում եմ ու ձեռքիս տակ ընկած բոլոր միջոցներով խոցում եմ: Հաստատ դիրքը պահելու եմ, չեմ տալու»:
Արմենակ Ուրֆանյանը ծնվել է 1990 թվականի հունվարի 28-ին, Երեւանում: Նա զբաղվել է թեյքվանդոյով, սամբոյով եւ ձյուդոյով: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երեւանի Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի Հրետանային զորքերի ֆակուլտետ, ապա տեղափոխվել Հետեւակազորի բաժին: Ռազմական ինստիտուտն ավարտելուց հետո Արմենակը մեկնել է Արցախ՝ ծառայության: Այս տարվա հունվարին երիտասարդը նշանադրվել էր, ամռանը պատրաստվում էր ամուսնանալ:
