2015 թվականը Հայոց ցեղասպանության ճանաչման տեսակետից կարեւոր ուղենիշ դարձավ: Ապրիլի 22-ին կայացած մամուլի ասուլիսի ժամանակ այս մասին հայտարարեց Հայաստանի ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտի Հայոց ցեղասպանության եւ հայ դատի պատմության բաժնի պետ Արմեն Մարուքյանը:
Փորձագետը հիշեցրեց, որ նախկինում ընդունված Համահայկական հռչակագրի համաձայն՝ նպատակը ոչ միայն ողբերգության ճանաչումն է, այլեւ իրավական հետեւանքները: Վերջին տարիներին մեծ աշխատանք է կատարվում Ցեղասպանության հետեւանքների մանրամասն պարզաբանման ուղղությամբ: Նրա խոսքով՝ հետեւանքները կարելի է բաժանել 5 կարգի՝ Հայրենիքից հայերի զրկվելը, մարդկային կորուստները, պատմամշակութային ժառանգության ոչնչացումը, նյութական կորուստները, ողբերգության հոգեբանական հետեւաքները: Միեւնույն ժամանակ, փորձագետը նշեց՝ հանուն արդարության պետք է շեշտել, որ 2015 թվականից հետո՝ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակից հետո, վերջին կետը հաղթահարվել է, եւ հայրեը ներկայումս զոհից հատոցում պահանջողի են վերափոխվում:
Թուրքիան ներկայումս զարգանում է այն նյութական արժեքների շնորհիվ, որոնք խլվել են հայերից եւ քրիստոնյա այլ ժողովուրդներից:
Խոսելով միջազգային ճանաչման մասին՝ փորձագետը հավաստիացրեց, որ արտասահմանյան երկրները, չնայած Հայաստանի եւ Սփյուռքի ակտիվ ջանքերին, Ցեղասպանությունը ճանաչում են իրենց շահերի շրջանակում, երբ ցանկանում են Թուրքիային վնասել: Ուստի նա կարծում է, որ շեշտադրումները պետք է ճանաչումից տեղափոխել՝ այն որպես զենք օգտագործելով Ցեղասպանության հետեւանքների հաղթահարման սեփական նպատակներին հասնելու համար: Նրա կարծիքով՝ ընդհանրապես անհրաժեշտ է պատրաստի փաթեթով համահայկական պահանջներ ձեւակերպել, այսինքն՝ Հայաստանը եւ հայ ժողովուրդը յուրաքանչյուր պահանջով ինչի են ուզում հասնել:
