«Նոր սովետական ալիքի» եւ պոետիկ կինեմատոգրաֆի ականավոր հիմնադիր, ռեժիսոր Սերգեյ Փարաջանովն աշխարհին հայտնի դարձավ «Մոռացված նախնիների ստվերները» (1965) եւ «Նռան գույնը» (1968) ֆիլմերից հետո, որտեղ միահյուսվել են պոեզիան, նկարչությունը: Սակայն ոչ պակաս հետաքրքիր են Փարաջանովի կոլաժներն ու նկարները, որոնցում նա պատկերել է այն, ինչ ժամանակի ընթացքում հայտնվել է էկրանին: Հատկապես դրանցից շատերը ստեղծվել են ռեժիսորի կողմից այն տարիներին, երբ նրան թույլ չեն տվել նկարել, գրում է «Էքսպրես գազետա» թերթը:
«Մի անգամ Վրաստանում մեզ այցելեց իտալացի գրող, նկարիչ եւ սցենարիստ Տոնինո Գուերրան: Գուերրան իր հետ նվեր էր բերել՝ հանճարեղ Ֆելլինիի 15 նկարները ինքնագրերով: Նրանք, ում քեռին ցույց էր տալիս այդ նկարները, ասում էին. «Վաճառիր դրանք մեզ»: Քեռին միանգամից կողմնորոշվում էր եւ պատասխանում. «Խնդրեմ, 700 ռուբլի, եւ նկարը ձերն է»: Ֆելլինիի աշխատանքներն ակնթարթորեն գնում էին: Գումարը Սերգեյ Իոսիֆովիչը տալիս էր մորս, այսինքն՝ իր քրոջը: Իսկ երբ Տոնինոն նրան հարցնում էր, թե ուր են նկարները, քեռին պատասխանում էր. «Ես դրանք հանձնել եմ շրջանակելու համար»: Եվ ժպիտով հավելում էր. «Շնորհակալություն հայտնեք Ֆելլինիին, հաջորդ անգամ պարզապես դատարկ թղթեր բերեք նրա ստորագրությամբ, 50 հատ, մնացածը ես կնկարեմ»,- հիշում է Փարաջանովի զարմիկ Գեորգին, որը եւս կինոռեժիսոր է:
Սակայն Գուերրան բերում էր ոչ թե նկարներ, այլ ժամացույցներ: Ընդ որում, նախ «Ֆելլինիի» ժամացույցը չէին ցանկանում գնել: Իսկ Փարաջանովը, ինչպես նշում է Գեորգին, բառացիորեն նույն պահին պատմություն էր հորինում. «Ի՞նչ եք ասում: Չէ՞ որ դրանք Մուսսոլինիի ժամացույցներն են»: Եվ այդ ժամանակ սկսվում էր կռիվը հազվագյուտ իրի համար: «Իսկ եթե նրանք իմանա՞ն, որ դա սուտ է»,- Փարաջանովին հարցնում էր Գեորգին, ինչին նա ժպիտով պատասխանում էր. «Իսկ դու փորձիր ապացուցել, որ ես սուտ եմ ասել»:
«Իմ ողջ կյանքը շարժման մեջ է դրել նախանձը: Ես նախանձում էի գեղեցիկներին, եւ գրավիչ դարձա, խելացիներին էի նախանձում, եւ անկանխատեսելի դարձա, տաղանդավորներին էին նախանձում, եւ հանճարեղ դարձա»,- չէր հոգնում կրկնել Սերգեյ Փարաջանովը:
Երբ նրա մոտ քաղցկեղ հայտնաբերեցին, նրան վիրահատեցին Մոսկվայում, եւ երբ նա Վրաստան վերադարձավ, նրա ինքնազգացողությունը կրկին վատացավ: Եվ նա որոշեց Հայաստան մեկնել: Այդ ժամանակ մետաստազներն արդեն ներթափանցել էին բոլոր օրգանները:
«Վերջին օրերին ես հոգ էի տանում նրա մասին, լողացնում էի, կերակրում, զբոսնում էինք այգում: Կինը՝ Սվետան, Ուկրաինայից եկավ տեսակցելու նրան: Ապա Ֆրանսիայի այն ժամանակվա նախագահ Ֆրանսուա Միտտերանը քեռիի հետեւից ինքնաթիռ ուղարկեց, որպեսզի նա այնտեղ բուժում ստանա: Սակայն արդեն ուշ էր: Փարիզի կլինիկայում, որտեղ ժամանակին բուժում էր ստանում Տարկովսկին, նրան միայն կաթիլային միացրեցին եւ ուղարկեցին: Ոչ ոք չէր ցանկանում, որպեսզի նա իրենց մոտ մահանա: Մենք նրան հուղարկավորեցինք կոստյումով, որը նա պատվիրել էր լավ դերձակի մոտ Ֆելլինիի համար, սակայն այդպես էլ չէր կարողացել այն նվիրել»,- պարբերականը մեջբերում է ռեժիսորի զարմիկի խոսքը:
