Իշխող Արդարություն եւ զարգացում կուսակցությունից թուրք պատգամավոր Վոլքան Բոզքըրը ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի հաջորդ նախագահի միակ թեկնածուն է: Առաջին անգամ Թուրքիան խորհրդանշական դեր կստանձնի ՄԱԿ-ում, փոխանցում է Ahval-ը:
ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի նախագահը նշանակվում է ՄԱԿ-ի անդամ պետությունների հինգ տարածաշրջանային խմբերի միջեւ ռոտացիայի հիմունքներով՝ մեկ տարի ժամկետով: «Արեւմտյան Եվրոպան եւ մյուսները» խումբը, որի անդամ է Թուրքիան, կստանձնի լիազորությունները 2020-ից 2021 թվականը:
ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան կարող է քվեարկել նախագահի օգտին միայն այն դեպքում, եթե տարածաշրջանային խումբը չաջակցի միակ թեկնածուին: Նման բան տեղի է ունեցել 2016-ին, երբ Փիթեր Թոմսոնը թեկնածու էր ընտրվել Կիպրոսից: Ընտրությունները տեղի կունենան հունիսի 8-ին: Եթե Բոզքըրն ընտրվի, նա պաշտոնը կստանձնի 2020-ի սեպտեմբերից մինչեւ 2021 թվականի սեպտեմբեր:
Այս ուրբաթ ոչ պաշտոնական ինտերակտիվ երկխոսություն է նախատեսված ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 74-րդ նախագահ Թիջանի Մուհամմադ-Բանդեի եւ Բոզքիրի միջեւ:
Չնայած զարմանալի չէ, որ այս տարի մի թեկնածու է առաջադրվել, սակայն հետաքրքրական է, որ դա հենց Թուրքիայի թեկնածուն է աջակցություն ստացել Արեւմտյան Եվրոպայի եւ մյուսների խմբի կողմից Թուրքիայի եւ Եվրոպայի հարաբերությունների լարվածության շրջանում:
Պատմականորեն ՄԱԿ-ում իշխանությունը կենտրոնացած էր գլխավոր քարտուղարի եւ Անվտանգության խորհրդի հինգ մշտական անդամների՝ ԱՄՆ-ի, Չինաստանի, Ռուսաստանի, Ֆրանսիայի եւ Միացյալ Թագավորության վրա: Սակայն վերջին տարիներին ՄԱԿ-ի անդամ երկրներն ավելի ու ավելի հաճախ են դիմում Գլխավոր ասամբլեային գլոբալ խնդիրների լուծման համար:
ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղարն այլեւս չի կարող վստահ լինել, որ իր առաջարկություններն աջակցություն կստանան, եւ Գլխավոր ասամբլեան երբեմն բանաձեւեր է կընդունի, որոնք հակասում են Անվտանգության խորհրդի շահերին: Ուժերի հավասարակշռության փոփոխությունն էապես բարդացնում է ՄԱԿ-ում որոշումների կայացման գործընթացը, քանի որ Գլխավոր ասամբլեայում գործողությունները փոխհամաձայնություն պահանջում ՄԱԿ-ի անդամ 193 պետությունների միջեւ:
ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի նախագահը պաշտոնապես ավելի բարձր է գնահատվում, քան գլխավոր քարտուղարը, եւ նրանք պատիվ է տրվում պետության ղեկավարի մակարդակով, երբ նա դիվանագիտական այցեր է կատարում ամբողջ աշխարհում: Իսկ գործնականում նախագահը հիմնականում արարողակարգային դիրք է զբաղեցնում:
Չնայած անդամ պետությունները կարող են ավելի ու ավելի հաճախ դիմել Գլխավոր ասամբլեային իրենց խնդիրները լուծելու համար, ասամբլեան չունի Անվտանգության խորհրդին հավասար լիազրություններ: Գլխավոր ասամբլեան, սակայն, ՄԱԿ-ի հիմնական նորմատիվ մարմինն է, այն հաստատում է ՄԱԿ-ի բյուջեն, նշանակում է ՄԱԿ-ի բարձրաստիճան պաշտոնյաներին եւ նոր անդամ պետություններ է ընդունում:
Հաշվի առնելով գլոբալ որոշումների կայացման բարդությունը, ինչպես ՄԱԿ-ի ներսում, այնպես էլ դրա սահմաններից դուրս, հիմնավոր փաստարկներ կան ՄԱԿ-ի Գլծավր ասամբլեայի նախագահի պաշտոնն ավելի ակտիվ դարձնելու համար, որը կարող է ՄԱԿ-ի անդամ երկրների առջեւ ծառացած որոշ միջազգային խնդիրներ լուծել:
Սակայն ցանկացած փոփոխություններն ապագայում, որոնք միտված է նախագահի դերի ընդլայնմանը, դժվար թե տեղի ունենան մինչեւ Բոզքըրի պաշտոնավարման ժամկետի ավարտը:
Բոզքըրը կարող է օգտագործել այս պաշտոնը՝ միջազգային այնպիսի կարեւոր խնդիրներ լուծելու համար, ինչպիսիք են մարդու իրավունքները եւ միգրացիան, որոնց հարցում Թուրքիան իրեն վատ է դրսեւորել, սակայն այն սահմանափակված կլինի ՄԱԿ-ի տարբեր անդամների միջեւ համաձայնության հասնելու անհրաժեշտությամբ:
