1994-ին սկզբունքորեն առաջարկվում էր, որ հրադադարի համաձայնագիրը ստորագրեն Ստեփանակերտն ու Բաքուն: Հետո, որպես ներգրավված կողմ ստորագրեց նաեւ Հայաստանը...
Բայց ինչ վստահության մասին կարող է խոսք լինել, եթե Ադրբեջանն ամեն օր հայտարարում է, որ Հայաստանն իրենց թիվ մեկ թշնամին է, երբ դիվերսիոն փորձեր է կատարում ԼՂՀ-ի ու Հայաստանի տարածքներ, երբ շփման գծից հետ չեն քաշում դիպուկահարներին եւ այլն...
Հասկանալ ոչ միայն անկախության ու ինքնիշխանության առումով զիջումների սպառնալիքը, այլեւ գինը, որը երկիրը պետք է վճարի Ռուսաստանի դեմ պատժամիջոցների ազդեցության համատեքստում…