Հայաստանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դե յուրե ճանաչումը կարող է իր տեղի ունենալ 1992թ, 1994թ. մայիսին, սակայն, ցավոք, տեղի չունեցավ: Այդ մասին այսօր՝ սեպտեմբերի 2-ին, մամուլի ասուլիսի ժամանակ հայտարարեց «Ընդդեմ իրավական կամայականության» հասարակական կազմակերպության նախագահ, Արցախի հարցերով Հայաստանի Գերագույն խորհրդի հատուկ հանձնաժողովի գլխավոր փորձագետ Լարիսա Ալավերդյանը:

Նրա խոսքով՝ անհրաժեշտ է գնահատել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության անկախության հռչակման գրագետ, խորը եւ միջազգային իրավունքին համապատասխան որոշումը: «Սեպտեմբերի 2-ի որոշումը հերթական քայլն էր, սակայն արդեն նոր աշխարհակարգում: Ցավոք, Հայաստանի դիվանագիտական, քաղաքական եւ պետական մտածողությունը չկարողացավ հասնել նրան, որ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դե ֆակտո ճանաչմանը հետեւեր դե յուրե ճանաչումը: Անհրաժեշտ էր գոնե այնպես աշխատել, որպեսզի ղարաբաղյան հակամարտությունը չվերանվանվեր հայ-ադրբեջանական հակամարտության», - նշեց Լարիսա Ալավերդյանը: Թեեւ Ալավերդյանի համոզմամբ՝ ամեն ինչ դեռ կորած չէ. միջազգային տեսակետից կարելի է հենց հիմա օգտագործել բոլոր հնարավորությունները՝ դիմելով միջազգային ատյաններին: «Հավաստիացնում եմ, որ եթե Ադրբեջանը մեր փաստարկների գեթ 10%-ն ունենար, Հայաստանը բոլոր միջազգային կազմակերպություններում զրկված կլիներ ձայնի իրավունքից», - ընդգծեց Լարիսա Ալավերդյանը:

Հիշեցնենք, որ 1991թ. սեպտեմբերի 2-ին Ստեփանակերտում տեղի ունեցավ պատգամավորների մարզային և Շահումյանի շրջանային խորհրդի համատեղ նստաշրջան, ուր ընդունվեց «Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հռչակման մասին» հռչակագիր։  Նույն թվականի դեկտեմբերի 10-ին տեղի ունեցավ հանրաքվե, որը հաստատեց Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը։ Այդ օրը ԼՂՀ բնակչության, 99 տոկոսը քվեարկեց հօգուտ անկախության։

Լուսանկարը՝ Արսեն Սարգսյանի/ NEWS.am